Του Ηλία Παπαναστασίου
Οι τελευταίες... διαδηλώσεις κατοίκων της Λιβύης εναντίον της Ελλάδας μετά από το διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ του ΥΠΕΞ Δένδια και της Λίβυας ΥΠΕΞ έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά παρόμοιων γεγονότων που κυριολεκτικά θρυμμάτισαν τις σχέσεις Ελλάδας και Αραβικών, Ασιατικών χωρών, του Ιράν συμπεριλαμβανομένου.
Μετά από δεκαετίες άριστων σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Συρίας, ειδικότερα την δεκαετία ΄80 όταν ο Χαφέζ Άσαντ στην διάρκεια της Ελληνο/Τουρκικής κρίσης του 1987, έδωσε άδεια στην Ελληνική Κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει στρατιωτικά τα αεροδρόμια της Συρίας και έβγαλε διαταγή όπου ρητά αναφερόταν πως «Είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε στο πλευρό της Ελλάδας» (Χαφέζ Άσαντ – Προέδρος Συρίας, Μάρτιος 1987), σε αυτή την χώρα η Ελλάδα φέρθηκε όχι απλώς αχάριστα αλλά αισχρά. Συγκεκριμένα:
«Η Ελλάδα ήταν μια από τις τέσσερις μόνο Ευρωπαϊκές χώρες που υπακούοντας στις διαταγές των ΗΠΑ έδιωξαν – κυριολεκτικά– την πρεσβεία της Συρίας.
Η Συριακή Πρεσβεία στην Ελλάδα έκλεισε τον Δεκέμβριο 2012, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Σαμαρά χωρίς καμία δικαιολογία. Έως σήμερα, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας δεν τολμάει να αναφέρει την αλήθεια αλλά θρασύδειλα και ψευδώς αναφέρει αόριστα ότι «η πρεσβεία ανέστειλε τη λειτουργία της», (έτσι «αθώα και γενικόλογα»).
Η Πρεσβεία μας στην Δαμασκό ανέστειλε την λειτουργία της, τον Ιούλιο 2012, για λόγους ασφαλείας. Να σημειώσουμε εδώ δύο παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι αερολογίες περί «ασφαλείας» αποτελούν προφάσεις: η ελληνική πρεσβεία στη Βαγδάτη, για «λόγους ασφαλείας», δεν έκλεισε στη διάρκεια του Πολέμου στο Ιράκ. Όπως και το ότι το ελληνικό προξενείο στη Μαριούπολη δεν έκλεισε όσο η πόλη ήταν κάτω από την δολοφονική μπότα των ουκρανοναζιστικών ταγμάτων, αλλά έκλεισε όταν οι λαϊκές πολιτοφυλακές έφθαναν στη πόλη (και φυσικά με την ανάλογη ψευδοδικαιολογία περί «ασφαλείας»).
Όμως για την Ελλάδα δεν υπάρχει μόνο διπλωματική ή πολιτική διάσταση του προβλήματος.
Στη Συρία βρίσκονταν – μέχρι πρότινος – 2εκ. Ελληνορθόδοξοι ενώ σήμερα παρέμειναν μόλις 200.000 δηλαδή το 1/10! Στην δε χώρα μας ήλθαν χιλιάδες Σύριοι πρόσφυγες, οι οποίοι για να εξυπηρετηθούν πρέπει να ταξιδεύουν μέχρι τη πλησιέστερη Συριακή Πρεσβεία που βρίσκεται στη Σόφια, της Βουλγαρίας. Γύρω από τη μετακίνηση στη Σόφια λειτουργεί ένα ολόκληρο κύκλωμα.
Υπάρχει και σημαντικότατη, οικονομική διάσταση του προβλήματος μεταξύ των δυο χωρών.
Η Ελλάδα, υπακούοντας στην Αμερικανική Πολιτική επέβαλε εμπάργκο στο Ιράν και την Συρία.
Πριν την διακοπή των διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων το ισοζύγιο για την Ελλάδα ήταν θετικό. Ανερχόταν στα 140 εκ. ευρώ. Πετρέλαιο εσωτερικής και εξωτερικής καύσης, λιπαντικά, βουτάνιο και βενζίνη, σύρματα, φύλλα από αργίλιο, σωλήνες από σίδηρο ή χάλυβα ή χαλκό, συσκευές τηλεφωνίας, αερολύματα, ελκυστήρες, είδη ρουχισμού και υφάσματα, αυτοκίνητα μεταχειρισμένα και μη μεταφοράς εμπορευμάτων ή επιβατών, χρώματα–βερνίκια, μετασχηματιστές ήταν μερικά μόνο από τα προϊόντα εξαγωγής της Ελλάδας προς τη Συρία.
Το ισοζύγιο προβλεπόταν να αυξηθεί και άλλο λόγω της σταδιακής κατάργησης της «Αρνητικής Λίστας» της Συρίας, ως προς τα εισαγόμενα προϊόντα.» (28-6-2017 Ανδρέας Ζαφείρης, ΙΣΚΡΑ)
Αυτά είναι τα κατορθώματα των Ελληνικών Κυβερνήσεων στις σχέσεις μας με την Συρία, την ένδοξη χώρα των Σελευκιδών και των Άσαντ, πατέρα και γιου.
Ανάλογη συμπεριφορά αηδιαστικής αχαριστίας και ανηθικότητας έδειξε η Ελλάδα και απέναντι στο Ιράν. Το Ιράν, που σε δυσκολότατες ώρες για την Ελλάδα, μας προμήθευε πετρέλαιο με τιμές μειωμένες κατά 50% και μάλιστα με πίστωση. Απέναντι σε αυτή την χώρα η Ελλάδα συμπεριφέρθηκε όπως το συνηθίζει γλύφει τις μπότες των Κυρίαρχων όπως οι Αμερικανοί, χορεύει σαν χανουμάκι στα κελεύσματα των Γερμανών αλλά φτύνει με απερίγραπτη αχαριστία και ανηθικότητα τους παλιούς, πραγματικούς της φίλους, αυτούς που της συμπαραστάθηκαν σε δύσκολες στιγμές.
«Εννοείται» πως η αναξιόπιστη Ελλάδα συμμετείχε με ξεδιάντροπο τρόπο στην ανατροπή του Λίβυου Ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι. Του παλιού και πιστού φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου και της Ελλάδας που λεγόταν Καντάφι ! Ενός ηγέτη κάτω από την διακυβέρνηση του οποίου ο Λιβυκός λαός ευημερούσε και η Ελλάδα είχε έναν πραγματικό φίλο !
Ανάλογη συμπεριφορά αδιαφορίας δείχνει και απέναντι στην Αρμενία που δέχεται απροκάλυπτα εχθρική και επιθετική συμπεριφορά από το Αζερμπαϊτζάν, συμμάχου της Τουρκίας! Μάλιστα Δήμος Ελληνικής πόλης προτείνει συνεργασία σε Δήμο του Αζερμπαϊτζάν προκαλώντας κύμα αγανάκτησης στους Αρμένιους! Συγκεκριμένα ο Δήμος Κορινθίων προτείνει συνεργασία με Δήμο του Αζερμπαϊτζάν. Αλλά υπάρχει και συνέχεια!
Η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας ρωτά το Υπουργείο Εξωτερικών εάν σε εκδήλωση στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό συμμετείχε επίσημα το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών με το Αζέρικο Υπουργείο Εξωτερικών σε εκδήλωση προς τιμήν της «Ημέρας της Νίκης» (!) των Αζέρων στον Πόλεμο Αρμενίας–Αζερμπαϊτζάν. Η αθλιότητα της Ελλάδας όπως φαίνεται είναι γεγονός γιατί υπάρχουν φωτογραφίες από την εκδήλωση στον επίσημο ιστότοπο του Αζερμπαϊτζάν, τον AZERTAG. Οι δολιότητες και αθλιότητες της Ελληνικής Κυβέρνησης δεν έχουν τέλος !
Λησμονήσαμε τους Παλαιστίνιους και την Παλαιστινιακή Αρχή. Φυσικά δεν περιμένουμε ανάλογη πολιτική και αντιμετώπιση της Παλαιστινιακής υπόθεσης όπως συνέβαινε στα θριαμβευτικά – για τις Ελληνο/Παλαιστινιακές σχέσεις – χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν περιμένουμε μέρες αληθινής Ελληνικής Πρωτοπορίας όταν η Σοσιαλιστική Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου έστελνε πλοία και έσωζε κυριολεκτικά από του «χάρου τα δόντια» Παλαιστίνιους που κινδύνευαν να σφαγιαστούν από τους Ισραηλινούς! Δίνοντας μαθήματα αλληλεγγύης, ανθρωπισμού και ήθους σε όλον τον Πλανήτη! Όμως η αδιαφορία για την Παλαιστινιακή υπόθεση, η ψύχρανση των σχέσεων μεταξύ Παλαιστινίων και Ελλάδας αλλά και η πρώτη, τα τελευταία τριάντα χρόνια, απαγόρευση συγκέντρωσης Παλαιστινίων στην Αθήνα (Μάιος 2022), είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα και δείχνουν τον βαθμό αμοραλισμού και παρακμής που βασιλεύει όχι μόνο στο ΥΠΕΞ ή την Ελληνική Κυβέρνηση αλλά σε όλη την χώρα!
Αν συνεχίσουμε με την παρακμή, υποβιβασμό και φθίνουσα πορεία των σχέσεων με άλλες Ασιατικές και Αφρικάνικες χώρες, τότε φαίνεται έκδηλα και πασίδηλα πως η Ελλάδα λειτουργεί σαν Πραιτωριανός και Κράχτης Ευρωπαίων και Αμερικάνων Αποικιοκρατών και Ιμπεριαλιστών ! Διαλύοντας σχεδόν τις σχέσεις μας με τον Κόσμο των Αράβων, τους Άραβες που στην περίοδο της Ακμής τους (700–1200 μ.Χ.) αποτελούσαν την πλέον πολιτισμένη χώρα του Πλανήτη μαζί με το Βυζάντιο και την Κίνα και οι οποίοι μετέφρασαν όλη την Ελληνική Γραμματεία των Αρχαίων – Ευκλείδης, Αριστοτέλης κλπ.– και μόρφωσαν τους αγράμματους «Ευρωπαίους» του Γερμανικού Βαρβαριάτου δηλαδή «τα ανθρωπόμορφα κτήνη» που λεηλατούσαν τις διάφορες χώρες, ρημάζοντας κυριολεκτικά τα πάντα.
Δεν καταστρέφει η Ελληνική Κυβέρνηση απλώς παραδοσιακά φιλικές και αγαστές σχέσεις π.χ. όπως με την Ρωσία ή τις Αραβικές χώρες αλλά κυριολεκτικά λειτουργεί σαν ντίλερ των Αμερικάνικων και Ευρωπαϊκών συμφερόντων, σαν κλεπταποδόχος της λείας που λυμαίνονται από τις Ασιατο/Αφρικάνικες χώρες αλλά και σαν Πραιτωριανός των συμφερόντων τους. Ένας πιστός και απόλυτα υπάκουος υπηρέτης, μια γελοία ορντινάντσα που θυμίζει χωριάτη που φιλοδοξεί να πλουτίσει αλλά ποτέ του δεν καταφέρνει να γίνει «αληθινά νεόπλουτος»! Οι επιδόσεις του φτάνουν μέχρι αυτών του σερβιτόρου που παίρνει πουρμπουάρ από τους πλούσιους πελάτες ικανοποιώντας τις γαστριμαργικές τους ορέξεις. Εκεί άλλωστε επικεντρώνονται όλες του οι φιλοδοξίες, να φτιάχνει εύγεστο μουσακά για τους Γερμανούς Τουρίστες με τις άσπρες κάλτσες και καταχειροκροτούμενος από τους Αμερικάνους Πεζοναύτες για την νόστιμη μπουγάτσα που σερβίρει στο Λιμάνι της Αλεξανδρούπολης!
Εάν λοιπόν, η Ελλάδα έχει αποφασίσει να λειτουργεί εσαεί ως βαστάζος και μεσάζων των Ευρωπαίων Αποικιοκρατών και των Αμερικάνων νεο–αποικιοκρατών και εάν συνεχίσει να απορρίπτει την προσέγγιση με τους BRICS, με άλλα λόγια εάν θέλει να «σταδιοδρομήσει» ως «χαρωπός ιθαγενής που ψυχαγωγεί» τους Αποικιοκράτες ή ως «ο κλόουν του τσίρκου που δίνει παραστάσεις στην επαρχία» ας το παραδεχτεί δημόσια, μολονότι δεν θα το κάνει ποτέ. Άλλωστε, ο επαίτης πάντοτε υμνολογεί και δοξάζει το αφεντικό για τα «μεγάλα φιλοδωρήματα» που του δίνει !
Εν κατακλείδι τι μας απομένει; Μόνο ο «απρόβλεπτος παράγοντας» που λέγεται λαός δηλαδή ο λαϊκός παράγοντας. Εάν συνεχίσει την έως τώρα πορεία του, το αποτέλεσμα θα είναι «αρνητικό στη νιοστή», με οριστικό τέλος την συνολική εξαφάνιση της χώρας μας ως αυτόνομης οντότητας. Ελπίζουμε πως οι «κρυμμένες στο συλλογικό ασυνείδητο» δυνάμεις του ελληνικού λαού θα μετατραπούν σε «επαναστατικό υποσυνείδητο» ρήξης επιβεβαιώνοντας το ρηθέν κάποτε υπό του ιστορικού Νίκου Σβορώνου, περί «αντιστασιακής ιστορίας του ελληνισμού». Δεν προδικάζουμε, απλώς αναμένουμε. Αλλιώς – όπως συνηθίζουμε πάντα να γράφουμε στην κατακλείδα των άρθρων μας είμαστε «άξιοι της μοίρας μας» και ακόμη πιο άξια η «μοίρα που μας αξίωσε να τιμωρηθούμε όπως μας αξίζει» !
"Ρεσάλτο"
