«Ιδού ποιος κινεί τα νήματα του συστήματος
κι είναι ο (α)ορατός κύριος των πεπρωμένων μας.
Ακυρώνει πολιτισμούς, τους αντιληπτούς πολέμους...
Νομίζαμε ότι ήμασταν κύριοι της μοίρας μας
ενώ άλλοι αποφάσιζαν για εμάς»
Διαβάζουμε: «Νομίζαμε ότι ήμασταν κύριοι της μοίρας μας ενώ άλλοι, σε μέρη που ποτέ δεν είχαμε καν φανταστεί και που δεν συνέπιπταν απαραίτητα με κυβερνήσεις και κοινοβούλια, αποφάσιζαν για εμάς.
Δεν είναι θετικό. Σε όλες τις δυτικές χώρες υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ της λαϊκής βούλησης που εκφράζεται με την ψήφο και της πραγματικής ικανότητας των κυβερνήσεων ν' αναπλάσουν, ν' αλλάξουν πολιτικές»...
Ένας δημοσιογράφος, καθηγητής Πανεπιστημίου, ειδικός στην επικοινωνία, πρώην Πρόεδρος της Ιταλικής κρατικής ραδιοτηλεόρασης RAI, που αποκάλυπτε χρόνια πριν την "απάτη" των "Συνόδων Κορυφής" και των "Δηλώσεων" των Ευρωπαίων πρωθυπουργών έξω από την αίθουσα για επικοινωνιακή "εσωτερική κατανάλωση" στις χώρες τους, όταν δεν έχουν κανένα δικαίωμα αμφισβήτησης, ή λόγου (πέραν του ενός λεπτού) κι όλα ήταν προαποφασισμένα από το Διευθυντήριο (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), σήμερα προσφέρει μια αδιάψευστη κατάθεση για την πραγματικότητα που όλοι κρύβουν, αποσιωπούν.
«Δεν είμαστε πλέον κύριοι της μοίρας μας.
Η στρατηγική δύναμη των πολυεθνικών και η κατάσταση της γνωστικής ασυμφωνίας στην οποία βυθιζόμαστε τώρα: δεν αναγνωρίζουμε πλέον τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Συνεχίζουμε να εκλέγουμε κοινοβούλια και κυβερνήσεις, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις που έχουν σημασία λαμβάνονται αλλού.
Νιώθουμε (και είμαστε) ανίσχυροι μπροστά στην προοδευτική καταστροφή της μεσαίας τάξης σε μια εποχή αιώνιας έκτακτης ανάγκης: από τον Covid -19 στην ενέργεια, περνώντας λόγω ανατρεπτικών φαινομένων όπως "ακυρώστε την κουλτούρα", που κλονίζουν τις βεβαιότητές μας, τονίζοντας την αμηχανία μας.
Νιώθουμε αβοήθητοι αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί.»
Οι στρατηγικοί στόχοι έχουν αλλάξει. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μόνον οικονομικό φαινόμενο, αλλά και κοινωνικό, πολιτιστικό, πολιτικό, θεσμικό. Τείνει να τυποποιεί αγορές, πληθυσμούς, πολιτισμούς και εφαρμόζει μηχανισμούς για τους οποίους η αρμονία και η ισορροπία δεν είναι πλέον απαραίτητες. Αντιθέτως, γίνονται εμπόδιο.
Το νέο παράδειγμα ένα παράδοξο: ομολογοποίηση με από-ομολογία και με μεγάλη ταχύτητα. Αυτό έχει δημιουργήσει ανισορροπίες που πληρώνουμε σήμερα. Μεταξύ άλλων, μεταφέροντας τα κέντρα λήψης αποφάσεων εκτός των κρατών, αλλά απαιτώντας να δηλώνεται ότι η βούληση του λαού εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη [...]»
«[...] Επειδή κανένας δεν εξηγεί πραγματικά τους κανόνες του παιχνιδιού. Η κοινωνία καθορίζεται από σιωπηρές θεσμικές, οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές, ΜΜΕ και επίσης ψηφιακές επιρροές, που δεν δηλώνονται ή απεικονίζονται με αναλυτικό τρόπο, αλλά τα αποτελέσματα των οποίων αισθάνονται οι πολίτες. Υπάρχουν διαμάχες αλλά η συνολική εικόνα παραμένει θολή...
Φυσικά, συνδέοντας τις ρητές και τις άρρητες προϋποθέσεις, το παζλ συντάσσεται και η χαοτική μας πραγματικότητα γίνεται κατανοητή [...]»Τα μονοπώλια μοιράζουν την εξουσία... Μπορεί η δημοκρατία συνυπάρξει;
«[...] Μέχρι πριν από είκοσι χρόνια, ο φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός είχαν μια αρετή: την αποφυγή της υπερβολικής συγκέντρωσης εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής και οι ίσες ευκαιρίες ήταν θεμελιώδης απαίτηση για την οικονομία της αγοράς για να εκπληρώσει τις αρετές της.
Αυτή η αρχή έχει καταρριφθεί και σήμερα, χωρίς να το παραδεχόμαστε, ενθαρρύνεται η δημιουργία ολιγοπωλίων. Λίγες μεγάλες εταιρείες κυριαρχούν στις ενιαίες αγορές.
[...] Στα τέλη του 2021, η κεφαλαιοποίηση της Apple ήταν υψηλότερη από το ΑΕΠ όλων των χωρών στον κόσμο, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, ενώ η Microsoft ήταν πλουσιότερη από το 92% των χωρών στον κόσμο.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτές τις πραγματικότητες, δημιουργείται μια απαράδεκτη ανισορροπία [...]»
«[...] Μέχρι πριν από είκοσι χρόνια, ο φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός είχαν μια αρετή: την αποφυγή της υπερβολικής συγκέντρωσης εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής και οι ίσες ευκαιρίες ήταν θεμελιώδης απαίτηση για την οικονομία της αγοράς για να εκπληρώσει τις αρετές της.
Αυτή η αρχή έχει καταρριφθεί και σήμερα, χωρίς να το παραδεχόμαστε, ενθαρρύνεται η δημιουργία ολιγοπωλίων. Λίγες μεγάλες εταιρείες κυριαρχούν στις ενιαίες αγορές.
[...] Στα τέλη του 2021, η κεφαλαιοποίηση της Apple ήταν υψηλότερη από το ΑΕΠ όλων των χωρών στον κόσμο, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, ενώ η Microsoft ήταν πλουσιότερη από το 92% των χωρών στον κόσμο.
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυτές τις πραγματικότητες, δημιουργείται μια απαράδεκτη ανισορροπία [...]»
«[...] Πιστεύω ότι ένας δημοσιογράφος δεν πρέπει ποτέ να ικανοποιείται με επίσημες αλήθειες, αλλά πρέπει να κατανοεί τους μηχανισμούς προετοιμασίας που προέρχονται από τα μέσα ενημέρωσης, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση βαθιάς δημοκρατικής δυσφορίας. Ένας δημοσιογράφος πρέπει πρώτα από όλα να είναι ειλικρινής και να μην φοβάσαι την αντιπαράθεση που είναι το αλάτι της δημοκρατίας...
[...] Πώς όμως να αναγνωρίσουμε ένα καθεστώς που δεν είναι πλέον δημοκρατικό;
Τελειώνει αν η δημοκρατία γίνει τυπική ή μυθοπλασία...
Τα προβλήματα έχουν προκύψει από μια διαστρεβλωμένη ιδέα του φιλελευθερισμού...
Ο πραγματικός φιλελευθερισμός είναι για να προάγει την ατομική ανάπτυξη, την οικονομία της αγοράς, να εμποδίζει τα καρτέλ και να καταπολεμά τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια. Ακριβώς αυτό που δεν συμβαίνει σήμερα. Μια υγιής οικονομία, στην πραγματικότητα , δεν επιτρέπει τη συγκεντροποίηση των εξουσιών.
Μία περίπτωση ανάμεσα σε πολλές; ''Antony Fauci. Στην Αμερική που ήταν περήφανη για το spoil-system (σύστημα πελατειακών σχέσεων), αυτός ο άνθρωπος κατείχε τεράστια εξουσία για 38 χρόνια, περνώντας πάντα στην ίδια ακριβώς θέση. Μια περίπτωση που δεν έχει προηγούμενο στην αμερικανική ιστορία".
Ωστόσο, κλείνει με μια χαραμάδα φωτός. Αυτοί οι δύσκολοι καιροί έχουν επίσης φέρει στο φως νέες ομάδες, έχουν συγκεντρώσει νέες κοινότητες και νέες μορφές σκέψης και δράσης. Είμαι πεπεισμένος ότι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε ούτως ή άλλως και να ξεπεράσουμε αυτή τη στιγμή. Χρειαζόμαστε συνειδητοποίηση.
Εξάλλου, η ιστορία συνεχίζεται για υπολείμματα, και συχνά τα μικρά υπολείμματα είναι που κάνουν τη διαφορά. [...]»
«Σίγουρα η τεχνολογική, που κινδυνεύει να παραβιάσει τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου και να στρεβλώσει τις δημοκρατίες μέσω ενός γενικευμένου και ανελέητου συστήματος παρακολούθησης...
Όταν ο Τραμπ λογοκρίθηκε από τα ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα ΜΜΕ των ΗΠΑ, αντί να αγανακτήσουν, πήραν θέση εναντίον του....
Ο μεγάλος Τύπος έχει πάψει εδώ και καιρό να επιτελεί την κριτική λειτουργία και καθήκον του. Είναι πολύ κοντά στο κατεστημένο. Από την άλλη, το 90% των δημοσιογράφων είναι αριστεροί και αυτό είναι ενδεικτικό... Στην παγκοσμιοποίηση ο Τύπος που θέλει να έλκει την καταγωγή του κι επικαλείται τον μαρξισμό, είναι το κύριο δεκανίκι αυτού του συστήματος. Άλλαξε ιδέες κι έχει τις μεθόδους που παραμένουν ομόλογες: είτε είσαι στο ρεύμα, είτε καταλήγεις στο περιθώριο [...]»
Η δύναμη με τον έλεγχο της γλώσσας... κινήματα με εκστρατείες όπως το cancel Culture, Black Lives Matters... Ποιος είναι ο στόχος;
«[...] Ο εξτρεμισμός ορισμένων κινημάτων εξερράγη όταν το κατεστημένο ξεκίνησε όλες τις μορφές αντίστασης για να ρίξει τον Τραμπ. Μεταξύ αυτών ήταν η χρήση διαμαρτυριών στους δρόμους και κοινωνικών κινημάτων.
Στην περίοδο Ομπάμα, οι Black Lives Matters θεωρούνταν εξτρεμιστές και δεν είχαν οπαδούς, αλλά μετά την επιτυχία του Τραμπ έγιναν λειτουργικοί και χρήσιμοι για το κατεστημένο: χρησίμευαν για να τον ντροπιάσουν και να γκετοποιήσουν τους συντηρητικούς.
Αν πάμε να δούμε τη χρηματοδότησή τους, καταλαβαίνουμε από πού πέφτουν βροχή όλα αυτά τα χρήματα…
Αν κάποιος τους χρηματοδοτεί, σημαίνει ότι εκτιμά τη δουλειά και τον σκοπό τους. Εάν, λοιπόν, η αντιπρόεδρος του Black Lives Matter είναι επίσης μέλος των Young Global Leaders του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, υποπτεύομαι ότι δεν είναι ανεπιθύμητοι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση κι αυτό είναι εύλογο... [...]»
Ας το συζητήσουμε και ας επιστρέψουμε στο να είμαστε κύριοι της μοίρας μας.»
Γεννημένος στο Μιλάνο το 1963, δημοσιογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου και συγγραφέας. Διατέλεσε Πρόεδρος της Ιταλικής Κρατικής Ραδιοτηλεόρασης Rai (Σεπτέμβρης 2018 - 16 Ιούλη 2021).
Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στο Λουγκάνο το 1984 στην Gazzetta Ticinese και στη συνέχεια στην Giornale del Popolo, δύο εφημερίδες του Ticino. Το 1989 προσλήφθηκε στο Giornale ως ξένος αναπληρωτής συντάκτης. Το 1993 ο Indro Montanelli, διευθυντής του Giornale, τότε, τον διόρισε αρχισυντάκτη διεθνών θεμάτων. Υπήρξε ειδικός ανταποκριτής και αρθρογράφος σε γεωστρατηγικά θέματα. Έχει συνεργαστεί με πολλές ξένες εφημερίδες.
Είναι συγγραφέας των δοκιμίων «Οι μάγοι των ειδήσεων» (2006) και «Οι μάγοι των ειδήσεων. Πράξη II "(Μάρτιος 2018). Έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα: «Το αγόρι της λίμνης» (2010) και «Το αόρατο παιδί» (2012).
Γνωστός στο αναγνωστικό κοινό του "PRESS-GR" από τον Αύγουστο του 2018... Marcello Foa... Διανοούμενος, καθηγητής Πανεπιστημίου, συγγραφέας και δημοσιογράφος, που δεν έσκυψε ποτέ τη μέση σε εργοδοσίες και πολιτικά κόμματα... Θυμίζουμε:
Οι αποφάσεις λαμβάνονται από ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που ανακαλύπτουμε πως δεν υπάρχει καμία συζήτηση, όταν γίνεται μια συνεδρίαση των τριών ωρών μεταξύ των πρωθυπουργών κι αρχηγών κρατών, αυτοί μπορούν να μιλήσουν μόνον με μια παρέμβαση δύο (2) λεπτών και οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί.
Από ποιόν έχουν παρθεί οι αποφάσεις; Ποιος αποφασίζει; Εσπεράντο... Θλιβερό...
Αυτό δεν πάει πουθενά... Αυτό δεν πάει καλά... Δεν πάει καλά... Εμείς είμαστε Δημοκράτες κι αυτό σημαίνει πως αυτός που μας αντιπροσωπεύει πρέπει να αντιπροσωπεύει το λαό...
Στη σημερινή Ευρώπη δεν ξέρουμε ποιος αντιπροσωπεύει ποιον, αλλά σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει το λαό.
Βλέπω με έκπληξη τη συμπεριφορά της αριστεράς...
Με μεγάλη πικρία κι ανθρωπιστική αλληλεγγύη και προς τους δημοσιογράφους της αριστεράς στην Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση που υποστήριξαν την Ευρωπαϊκή πολιτική, τους πολίτες της Ελλάδας και τώρα δέχονται μια πολιτική που επιβάλλει η Ευρώπη... Η αριστερά που υποστηρίζει την Ευρώπη υπομένει περισσότερο από όλους αυτή τις συνέπειες που επιβάλει η ευρωπαϊκή πολιτική λιτότητας, η Ευρώπη για την οποία η αριστερά αγωνίστηκε...
Η ελληνική δημόσια τηλεόραση έκλεισε, οι Έλληνες συνταξιούχοι απολαμβάνουν σήμερα τη μισή από τη σύνταξη που δικαιούνται... το κοινωνικό κράτος αποδιαρθρώθηκε... το 1/3 των Ελλήνων πολιτών δεν έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες παροχή υγείας...
Όλα αυτά που έπρεπε να είναι για την αριστερά περηφάνια, για αδιαπραγμάτευτες κατακτήσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση τα πέταξε στην άκρη... Να είμαστε σίγουροι πως τα ίδια θα συμβούν σε άλλες χώρες όταν η εξουσία δίνεται στην τρόικα...»
Ο Marcello Foa κατηγορείται από την "αριστερά" και τη δεξιά, που έχουν θεμελιώσει ένα κοινό αντιπολιτευτικό μέτωπο, ως "εθνικοκυριαρχικός" κι "αντιευρωπαϊστής".
Είναι όμως αλήθεια πως ο Marcello Foa δεν έχει καμία σχέση με την την "αριστερή" πρόεδρο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης Monica Maggioni, στέλεχος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και σήμερα η επίσημη Πρόεδρος της Ιταλικής Trilateral, της γνωστής παγκόσμιας μασονικής στοάς της οποίας επίσημο στέλεχος είναι κι ο πρώην πρωθυπουργός Παπαδήμος.
➥ 6 Αυγούστου 2018: Wikipedia... Πώς καταστρέφεις έναν "ενοχλητικό" δημοσιογράφο.
