Πέθαναν μια 5η του Μάρτη με 60 χρόνια διαφορά...
Μισήθηκαν μέχρι θανάτου από την μπουρζουαζία & τους ιμπεριαλιστές...
Αγαπήθηκαν, λατρεύτηκαν από τους λαούς...
Οι ήρωες μπορεί να "αναχωρήσουν", αλλά οι πραγματικοί ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ!
Ζουν αιώνια στους αγώνες των Λαών για Εθνική Απελευθέρωση!
του αείμνηστου συντρόφου Στάλιν,
ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να δω αυτά τα
καπιταλιστικά χταπόδια να εξοντώνονται!»
10 Δεκέμβρη 1953, Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα, που λάτρευε να υπογράφει ως "Στάλιν 2"
Στις 5 Μάρτη 1953 πεθαίνει ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι "Στάλιν" κι αυτή η "σημείωση" δεν εντάσσεται σ' εκείνη την αιώνια διαμάχη δήθεν "Σταλινικών-Τροτσκιστών", αλλά να θέσει τα ζητήματα που τόσο η "αριστερά" -με ή χωρίς εισαγωγικά- κι η ιστορική διαστρέβλωση της δύσης, θέλουν ν' αποσιωπήσουν. Έτσι, λίγες "ριπές" σε άγνωστα, σωστότερα καταχωνιασμένα ιστορικά γεγονότα, που όλοι τρέμουν. Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει πως: Η Ιστορία δεν ψεύδεται... Ψεύδονται αυτοί που την γράφουν!
[μετάφραση ποιήματος από τον σχολιαστή και βιβλιογραφία του Rafael Alberti στην ελληνική: ΕΔΩ]
Η υπόθεση της Φρίντα Κάλο, έχει το δικό της ενδιαφέρον κι είναι αποσιωπημένη
Το εγκώμιο της Φρίντα Κάλο στον Ιωσήφ ΣτάλινΑπό "Το ημερολόγιο της Φρίντα Κάλο, μια ενδόμυχη αυτοπροσωπογραφία" ("Ιl diario di Frida Kahlo, un autoritratto intimo"), εισαγωγή του Carlos Fuentes, επιμέλεια Sarah M. Lowe.
«Υπάρχουν, στις τάξεις του Κόμματός μας, άνθρωποι που προσπαθούν να προσαρμόσουν το έργο μας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις προτιμήσεις και τις ανάγκες της αστικής τάξης.»
Σταλιν, ομιλία 1928
Αξίζει να παρακολουθήσουμε τις σύγχρονες "προσαρμογές" στο εγχώριο πολιτικό μας σύστημα, που τώρα κάνει αναφορές στον Στάλιν.
Καθόλου παράδοξο, βέβαια, όταν ακόμη κι o Πρώτο-Καπετάνιος Άρης διαγράφηκε ως "εθνικιστής", με κατηγορίες προδοσίας... από το υποταγμένο κόμμα. Αυτός "αποκαταστάθηκε" πρόσφατα, ας ελπίσουμε μετά από 60 χρόνια να υπάρξει κι η αυτοκριτική για τη στήριξη του πράκτορα Γκορμπατσόφ, αλλά και μετά από 100 χρόνια οι υπηρεσίες "ιατρικών επισκεπτών" στα θεϊκά μπόλια των πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιριών, τις ίσες αποστάσεις και την καταδίκη της "ιμπεριαλιστικής Ρωσίας"...
Σήμερα έχουμε την "καταδίκη του Ρωσικού Ιμπεριαλισμού", την "πολιτική ισαποστάκηδων" και κανένας δεν ντρέπεται. Σήμερα την "πληρωμένη απάντηση" στους ισαποστάκηδες τη δίνει ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, Πρώτος Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας: Ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ για τη διπλοπροσωπία και την υποκρισία των λεγόμενων «ειρηνευτών»!
σε καμία χώρα, κι όπου έχουν κάνει περισσότερα έχουν αποτύχει.
Θεωρούμε ότι το τροτσκιστικό κόμμα ενεργεί ενάντια στην Επανάσταση!"
Κομαντάντε Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα, 5 Νοέμβρη 1964
Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική!
να καταλήγεις μαζί στην αλήθεια,
είναι πράξη κομμουνιστική κι επαναστατική»
Αντόνιο Γκράμσι, "L'Ordine Nuovo", 21 Ιούνη 1919
Ποια ήταν τα φοβερά εγκλήματα του Τσαβισμού;
Επιγραμματικά:
- Κατασκευή 600 Κέντρων Υγείας διάγνωσης, περίθαλψης και πρόληψης. Αύξηση 80% τους προϋπολογισμού των δαπανών για την Υγεία. Δημόσια και ΔΩΡΕΑΝ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
- Επενδύσεις κερδών από το πετρέλαιο για την επιστημονική έρευνα. 1641 δισεκατομμύρια Μπολιβάρ (περίπου 314 εκατομμύρια ευρώ) επενδύθηκαν στην έρευνα.
- Αυξήσεις 40% στους μισθούς των εκπαιδευτικών. Δημόσια και ΔΩΡΕΑΝ εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες συμπεριλαμβανομένων των υποτροφιών.
- Κατάργηση των τσιφλικιών, της μεγάλης ιδιοκτησίας γης, αναδασμός της γης.
- 1.700.000 εργατικές κατοικίες για όσους ζούσαν στις παραγκουπόλεις (φαβέλες).
- Ο δείκτης φτώχειας από 70% στο 20% κι αν δεν υπήρχε το εμπάργκο κι ο οικονομικός πόλεμος των ΗΠΑ θα είχε εξαλειφθεί παντελώς.
- Δημιουργία συνεταιρισμών.
- Εθνικοποίηση των πετρελαιοπηγών και του ορυκτού πλούτου.
- Πλήρης αποχώρηση κι ανεξαρτητοποίησης της Βενεζουέλας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Αυτά είναι τα εγκλήματα του Τσαβισμού που νομίζουν ορισμένοι πως ο λαός της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας είναι διατιθέμενος να εγκαταλείψει και να επιστρέψει στο παρελθόν.
«Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι η απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων
και η παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα’ ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»
Herbert Marcuse
