Καταριόμαστε όσους μας πληγώνουν, όσους δεν αναγνώρισαν τους κόπους μας, όσους μας πρόδωσαν.
Τα βάζουμε μαζί τους και δεν τους δίνουμε ευκαιρίες για δικαιολογίες και απολογισμούς.
Όποιος πληγώνει δεν περνά από δικαστήρια, κρίνεται ένοχος αυτόματα. Και όλοι θα συμφωνήσουν. Γιατί -φυσικα και – δεν μπορείς να παίζεις με τις καρδιές αμάχων ανθρώπων.
Ένοχοι λοιπόν. Απλά και λιτά.
Και ίσως από την κανονική φυλακή κάποια στιγμή οι ένοχοι να βγαίνουν όμως στην φυλακή όσων πλήγωσαν δεν υπάρχει αποφυλάκιση. Γιατί τόση αυστηρότητα; Γιατί προσβάλλεται το είναι μας. Γιατί κανείς δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν, να τον στεναχωρούν και να του φέρονται με τρόπο που δεν αξίζει σε κανένα.
Όλα θέμα εγωισμού είναι.
Το εγώ μας δεν μας αφήνει να λύσουμε τα δεσμά και να αποφυλακίσουμε όσους δεν μας φέρθηκαν όπως θα θέλαμε. Όλα πηγάζουν από μέσα μας όμως και μόνο αν τα βρούμε με τον εαυτό μας και καταλάβουμε πως δεν είναι κακό να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναγνώρισαν την αξία σου.
Ή ακόμα και άνθρωποι που δεν θεωρούσαν άξια όλα όσα είσαι. Δεν πειράζει αν κάποιοι δεν σου έδειξαν τον σεβασμό που όλοι οφείλουν να δείξουν απέναντι σε κάθε ανθρωπο.
Είναι λάθος τους αλλά δεν πειράζει. Δεν χρειάζεται να σε απασχολεί ιδιαίτερα. Γιατί; Γιατι είναι τόσο αλλόκοτο και άδικο να στεναχωριέται αυτός που του φέρθηκαν άσχημα και όχι αυτός που φέρεται ασχημα. Αυτοί κανονικά πρέπει να σκύβουν το κεφάλι. Όμως δεν πειράζει που δεν το κάνουν.
Πρέπει να χαίρεσαι που δεν είναι μέρος της ζωής σου. Και αν έχεις επιτρέψει να είναι βγάλε τους τώρα. Κανένας τοξικός άνθρωπος δεν αξίζει να είναι μέρος της.
Εννοείται πως όλοι κάνουμε λάθη και πως υπάρχουν άνθρωποι που μετανοιωνουν πραγματικά και αξίζουν δεύτερη ευκαιρία. Δεν μιλώ για αυτους.
Μιλώ για εκείνους που παρά τα λάθη τους δεν πτοήθηκαν ποτέ και συνέχισαν ακάθεκτοι.
Να λες ευτυχώς λοιπόν και να γυρνάς το κεφάλι.
Δεν υπάρχει λόγος για καμία στεναχώρια.
Της Τζένης Ντεμιράι.
αναπνοές
