μου, αλλά για το θράσος της απάτης.
Αντήλλαξαν επαίνους και λουλούδια και ο ένας από τους δύο χαρακτήρισε τον άλλον ως τον «καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης». Ο Καραγκιόζης είχε ξεχάσει ποιος τον ανέβασε στην εξουσία πριν κάποια χρόνια.
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δίπλα σε αυτό το κωμικοτραγικό ντουέτο καθόταν αγέλαστος και ο αρχιερέας τη ελληνικής παιδείας, ο άνθρωπος που έχει αναλάβει να μετατρέψει την χώρα σε «φάρμα των ζώων». Η Ελλάδα της ημιμάθειας και της εθελοδουλείας είναι «όραμα» ζωής για τον Κώστα Γαβρόγλου και τους «συνεργάτες» του. Αυτή είναι η μία διάσταση του όλου θέματος. Η άλλη έχει να κάνει με το ποια κοινωνία «οραματίζονται» ο Κώστας Γαβρόγλου και οι συν αυτώ. Και στο επίπεδο αυτό τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, πολύ σοβαρότερη.
Μία πολιτική δύναμη που απαρτίζεται από «κατόχους της αλήθειας» και από «σωτήρες» των λαών, δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της παρά μόνον αν λειτουργεί και δρα σε κατά Τζωρτζ Όργουελ «φάρμες των ζώων». Δηλαδή, σε κλειστές κοινωνίες μέσα στις οποίες η γνώση ως παραγωγός κριτικής σκέψης καταδιώκεται, φυλακίζεται και, αν χρειαστεί, ακρωτηριάζεται. Εδώ και πολλά χρόνια, οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας στην χώρα μας έχουν συσπειρωθεί και ύπατος στόχος τους είναι η χειραγώγηση της μάθησης, ο εξευτελισμός της γνώσης, η κατά το δυνατόν αποχαύνωση της κοινωνίας. Έτσι, κάθε φορά που επιχειρείται ένα άνοιγμα της κοινωνίας, κινητοποιούνται και κάνουν ό,τι μπορούν για να κλείσουν την τρύπα από την οποία μπαίνει στην Ελλάδα οξυγόνο υπό μορφή γνώσεων.
Από την άλλη πλευρά, οι πραιτωριανοί του συστήματος αυτού –δηλαδή, οι τραμπούκοι που το υπηρετούν– μισούν θανάσιμα το πανεπιστήμιο, το σχολείο, εν γένει τους χώρους γνώσης. Τούς απωθούν διότι αποτελούν πηγές ποικίλων μορφών πλούτου και αυτοολοκλήρωσης, ιδιαίτερα δε στην εποχή μας. Τα ανθρωποειδή και οι «κάτοχοι της αλήθειας» γνωρίζουν ότι, αν η ελληνική παιδεία έπαιρνε τα πάνω της και γινόταν όχημα ανάταξης, ανάπτυξης και μεταμόρφωσης της κοινωνίας μας, οι ίδιοι δεν θα είχαν πλέον κανέναν λόγο υπάρξεως. Η γνώση, η έρευνα, το σκέπτεσθαι, δεν συμβαδίζουν με την πνευματική απάτη, δεν αποδέχονται την ακινησία, απορρίπτουν αυτούς που διαστρέφουν τις εικόνες του νου.
Την ίδια στιγμή, αυτοί που θέλουν την ελληνική κοινωνία όσο πιο κλειστή γίνεται και την παιδεία σε κατάσταση απορρίμματος, τρέμουν στην ιδέα ότι η σημερινή γενιά νέων θα μπορούσε να βγει από τις ψυχολογικές εμπλοκές της. Συνολικά δε, επιθυμούν και επιδιώκουν η ελληνική κοινωνία να τελεί υπό παραίτηση, να αισθάνεται απέραντη κούραση και ανία και να περιμένει πώς και πώς κάποια ελεημοσύνη.
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης που ζούμε, όπου η γνώση αποτελεί κορυφαίο παραγωγικό πόρο για τις κοινωνίες που θέλουν να πάνε μπροστά, η εκπαίδευση αποτελεί πολύτιμο κοίτασμα πλούτου. Όμως, ο νυν υπουργός Παιδείας και οι ομοϊδεάτες του θέλουν το κοίτασμα αυτό σε αδράνεια. Δεν επιθυμούν να αποκτήσει η ελληνική κοινωνία πίστη στις δυνατότητες του μέλλοντος.
Η εσχατολογική ματιά, σε συνδυασμό με την διδαχή της Ιστορίας, είναι σε θέση να ανασύρει μία κοινωνία από την συλλογική αφασία και να την κάνει να ανανήψει, δίνοντάς της προοπτική και προσανατολισμό. Κάτι παρόμοιο, όμως, θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα για τους ανθρώπους που αυτοθεωρούνται σπουδαίοι σε ένα κλειστό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν αμάθεια, ομφαλοσκόπηση, απέχθεια προς την προσπάθεια και πλουτισμός δια της αρπαγής.
Εν ολίγοις: μία Ελλάδα «φάρμα των ζώων» του 21ου αιώνα είναι το όνειρο αυτών που απαγορεύουν τα ταξίδια φοιτητών εκτός Ελλάδος, που χρηματοδοτούν επαγγελματίες λασπολόγους, που υπονομεύουν επιμορφωτικά σεμινάρια και που καταδιώκουν κάθε μορφή αναζήτησης γνώσεων. πηγή
Δίπλα σε αυτό το κωμικοτραγικό ντουέτο καθόταν αγέλαστος και ο αρχιερέας τη ελληνικής παιδείας, ο άνθρωπος που έχει αναλάβει να μετατρέψει την χώρα σε «φάρμα των ζώων». Η Ελλάδα της ημιμάθειας και της εθελοδουλείας είναι «όραμα» ζωής για τον Κώστα Γαβρόγλου και τους «συνεργάτες» του. Αυτή είναι η μία διάσταση του όλου θέματος. Η άλλη έχει να κάνει με το ποια κοινωνία «οραματίζονται» ο Κώστας Γαβρόγλου και οι συν αυτώ. Και στο επίπεδο αυτό τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, πολύ σοβαρότερη.
Μία πολιτική δύναμη που απαρτίζεται από «κατόχους της αλήθειας» και από «σωτήρες» των λαών, δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της παρά μόνον αν λειτουργεί και δρα σε κατά Τζωρτζ Όργουελ «φάρμες των ζώων». Δηλαδή, σε κλειστές κοινωνίες μέσα στις οποίες η γνώση ως παραγωγός κριτικής σκέψης καταδιώκεται, φυλακίζεται και, αν χρειαστεί, ακρωτηριάζεται. Εδώ και πολλά χρόνια, οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας στην χώρα μας έχουν συσπειρωθεί και ύπατος στόχος τους είναι η χειραγώγηση της μάθησης, ο εξευτελισμός της γνώσης, η κατά το δυνατόν αποχαύνωση της κοινωνίας. Έτσι, κάθε φορά που επιχειρείται ένα άνοιγμα της κοινωνίας, κινητοποιούνται και κάνουν ό,τι μπορούν για να κλείσουν την τρύπα από την οποία μπαίνει στην Ελλάδα οξυγόνο υπό μορφή γνώσεων.
Από την άλλη πλευρά, οι πραιτωριανοί του συστήματος αυτού –δηλαδή, οι τραμπούκοι που το υπηρετούν– μισούν θανάσιμα το πανεπιστήμιο, το σχολείο, εν γένει τους χώρους γνώσης. Τούς απωθούν διότι αποτελούν πηγές ποικίλων μορφών πλούτου και αυτοολοκλήρωσης, ιδιαίτερα δε στην εποχή μας. Τα ανθρωποειδή και οι «κάτοχοι της αλήθειας» γνωρίζουν ότι, αν η ελληνική παιδεία έπαιρνε τα πάνω της και γινόταν όχημα ανάταξης, ανάπτυξης και μεταμόρφωσης της κοινωνίας μας, οι ίδιοι δεν θα είχαν πλέον κανέναν λόγο υπάρξεως. Η γνώση, η έρευνα, το σκέπτεσθαι, δεν συμβαδίζουν με την πνευματική απάτη, δεν αποδέχονται την ακινησία, απορρίπτουν αυτούς που διαστρέφουν τις εικόνες του νου.
Την ίδια στιγμή, αυτοί που θέλουν την ελληνική κοινωνία όσο πιο κλειστή γίνεται και την παιδεία σε κατάσταση απορρίμματος, τρέμουν στην ιδέα ότι η σημερινή γενιά νέων θα μπορούσε να βγει από τις ψυχολογικές εμπλοκές της. Συνολικά δε, επιθυμούν και επιδιώκουν η ελληνική κοινωνία να τελεί υπό παραίτηση, να αισθάνεται απέραντη κούραση και ανία και να περιμένει πώς και πώς κάποια ελεημοσύνη.
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης που ζούμε, όπου η γνώση αποτελεί κορυφαίο παραγωγικό πόρο για τις κοινωνίες που θέλουν να πάνε μπροστά, η εκπαίδευση αποτελεί πολύτιμο κοίτασμα πλούτου. Όμως, ο νυν υπουργός Παιδείας και οι ομοϊδεάτες του θέλουν το κοίτασμα αυτό σε αδράνεια. Δεν επιθυμούν να αποκτήσει η ελληνική κοινωνία πίστη στις δυνατότητες του μέλλοντος.
Η εσχατολογική ματιά, σε συνδυασμό με την διδαχή της Ιστορίας, είναι σε θέση να ανασύρει μία κοινωνία από την συλλογική αφασία και να την κάνει να ανανήψει, δίνοντάς της προοπτική και προσανατολισμό. Κάτι παρόμοιο, όμως, θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα για τους ανθρώπους που αυτοθεωρούνται σπουδαίοι σε ένα κλειστό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν αμάθεια, ομφαλοσκόπηση, απέχθεια προς την προσπάθεια και πλουτισμός δια της αρπαγής.
Εν ολίγοις: μία Ελλάδα «φάρμα των ζώων» του 21ου αιώνα είναι το όνειρο αυτών που απαγορεύουν τα ταξίδια φοιτητών εκτός Ελλάδος, που χρηματοδοτούν επαγγελματίες λασπολόγους, που υπονομεύουν επιμορφωτικά σεμινάρια και που καταδιώκουν κάθε μορφή αναζήτησης γνώσεων. πηγή
