Nikos Oikonomakis
Κύριε Δήμαρχε ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ..
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΜΟΥ
Στη Δραπετσώνα θα έχουμε ζωή;
Δευτέρα 10:10 π.μ. 28 Νοέμβρη 2016
(28 ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ)
Από τη μια τα χρωματιστά λαμπιόνια και η λάμψη των γιορτών, και απ' την άλλη οι άστεγοι της πόλης.
Κρίση. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους είτε λόγω έξωσης, είτε λόγω ανεργίας. Τους επισκέφθηκα, μίλησα μαζί τους και παρότι ο καθένας είχε να μου πει τη δική του διαφορετική ιστορία, όλοι είχαν κάτι κοινό. Το παράπονο για την εγκατάλειψη που βιώνουν σε κάθε επίπεδο από την δημοτική αρχή
Να τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Οικογένειες με παιδιά, ζευγάρια, άνθρωποι μόνοι, αθίγγανοι και τοξικοεξαρτημένοι αποτελούν την κοινότητα του καταυλισμού, άλλοι καταλήγοντας εκεί με νόμιμες διαδικασίες κι άλλοι όχι. Οι περισσότεροι από εκείνους που μίλησα γνωρίζουν πολύ καλά πως για να ζήσει κανείς δε χρειάζεται πολλά πράγματα, χρειάζεται όμως μια δουλειά για να τους εξασφαλίσει τα προς το ζην… την οποία δεν έχουν.
Βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης. Το φαγητό, για αρκετούς, προσφέρεται από την εκκλησία,
Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη παρέχεται από τους Γιατρούς του Κόσμου στο Πέραμα, όπως μας είπε ο Βασίλης. Σύζυγός του, η Γεωργία, που το μόνο που την κρατά από την τρίτη απόπειρα αυτοκτονίας είναι ο άντρας της, «Αυτόν σκέφτομαι, τι θα απογίνει». Κι οι δυο τους άνεργοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να μείνουν για ένα μήνα στο δρόμο, σε σκηνή. Πλέον στο μόνο που ελπίζουν ...<είναι η μέριμνα από τη δημοτική αρχή!>
-Ο <Βασίλης> μίλησα μαζί του και με ξάφνιασε, γιατί, παρά το κουρασμένο του βλέμμα και την ταλαιπωρία που είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, έχει συγκροτημένο λόγο και ξεκάθαρο μυαλό.
Εργαζόταν ως ηλεκτροσυγκολλητής, με καλό μισθό και ασφάλιση.
Μετά τον θάνατο της μητέρας του, που ήρθε λίγο μετά την οικονομική κρίση, έμεινε άνεργος. Έψαξε για δουλειά, πήγε στο δήμαρχο τον <ΚΥΡΙΟ ΒΡΕΤΑΚΟ> και τον παρακάλεσε να κάνει κάτι για να βρει δουλειά ,αλλά δυστυχώς ο δήμαρχος δεν ασχολείται με αυτά τα κοινωνικά προβλήματα, <<που θα κάλυπτε τις απαιτήσεις του!!!>>.
Τα αδέρφια του βιώνουν επίσης τον εφιάλτη της ανεργίας και κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει.
Ετσι, εδώ και 11 μήνες ζει στον δρόμο και καταγράφεται, πλέον, ως ένας από τους χιλιάδες άστεγους του Κερατσινιου.
Προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά του και γι αυτό δεν ζητά ελεημοσύνη. Ζητά, απλώς, δουλειά, όχι με τον μισθό που θα προέβλεπε η εμπειρία του. Λίγα χρήματα για να μπορέσει να σταθεί, και πάλι, στα πόδια του.
-Ο Κώστας, ψάχνει για δουλειά αλλά του λένε πως στα 56 του είναι αρκετά μεγάλος για να τον προσλάβουν και αρκετά μικρός για να βγει στη σύνταξη. Ζει με μοναδική συντροφιά ένα ημίαιμο γκριφόν, τον Ρεξ, και μία καρδερίνα, προετοιμασμένος για ό,τι άλλες αρνητικές εκπλήξεις του επιφυλάσσει το μέλλον.
-Ο Σάββας, με την οργή να ξεχειλίζει από τα μάτια του δε χρειαζόταν να μας πει πολλά. Από εργαζόμενος στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά κατέληξε άστεγος να κοιμάται επί δύο μήνες πάνω σε μία γέφυρα, νηστικός για ένα μήνα. «Μετά ήρθα εδώ. Εγώ δεν πάω στην εκκλησία για φαγητό, έχω και μια υπερηφάνεια».
-Ο Δήμος με τη σύζυγό του έμεναν επί δύο μήνες σε ένα Γραφείο Τελετών. «Εκεί έκανα και κανένα μεροκάματο, τώρα τίποτα», κι όταν τον ρωτήσαμε αν για το φαγητό καλύπτεται από την εκκλησία, μας επανέλαβε:
-Η Μαρία και ο σύζυγός της, ένα ζευγάρι που διατηρούν το χαμόγελο και τη θετική ενέργεια, προσπαθούν να δουν τα πράγματα από την καλή τους πλευρά. Χωρίς δουλειά για δύο και τρία χρόνια, αντίστοιχα. Το φαγητό τους το καλύπτει η εκκλησία. «Δε μας βοηθάει κανείς», λένε με μια φωνή.
-Ο Τάκης, επίσης άνεργος, έχει 2 παιδιά. 4 ετών και 2 ετών Δεν έχει ιδέα πως θα τα βγάλει πέρα και τι θα ξημερώσει. Αυτό που ξέρει να κάνει είναι να μην χάνει την ελπίδα του και να παλεύει. Όπως ο Γιάννης που μένει με τη σύζυγό του την Κούλα, άνεργοι και αβοήθητοι – βγαίνει κάθε μεσημέρι με το καρότσι του σούπερ μάρκετ να μαζέψει από τα σκουπίδια ό,τι του φανεί χρήσιμο προς ανακύκλωση. Έτσι, ίσως μπορέσει να το πουλήσει για βγάλει άλλη μια ημέρα, ώσπου να έρθει η επόμενη.
Όλοι τους, κουβαλάνε εμφανή τα σημάδια της φτώχειας. Τα μαρτυρά η θλίψη στο πρόσωπό τους.
Ίσως σε αρκετούς από σας, οι ιστορίες μοιάζουν ξένες, πολύ μακρινές. Σίγουρα δυσάρεστες, από αυτές που γυρίζεις το κεφάλι από την άλλη πλευρά γιατί σε ψυχοπλακώνουν. Οι άνθρωποι αυτοί «έπεσαν έξω». Για διάφορους λόγους. Για τους οποίους δεν είναι σίγουρο ότι θέλουν να μιλήσουν.
Ή ότι αν το κάνουν, θα πουν ολόκληρη την αλήθεια. Βιώνουν μια κατάσταση που σίγουρα προκάλεσε, ενίσχυσε ή παρέτεινε η Κρίση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η απόσταση ανάμεσα στην ενοχή και την μεμψιμοιρία είναι πολύ μικρή. Κι όσοι είναι εκτός, μάλλον δε δικαιούνται διά να ομιλούν. Ακόμα κι αν έχουν περάσει δύο, τρία ή ακόμα και τέσσερα χρόνια που ζουν στην ανέχεια, ακόμα κι αν αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι, και όχι άδικα, από τους αρμόδιους φορείς της περιοχής, παλεύουν να μην αφεθούν, να μην εγκαταλείψουν τον εαυτό τους. Παλεύουν μέρα με την ημέρα, όπως είπαμε και πριν – μια συνθήκη που στους περισσότερους από μας, σκεφθείτε το λίγο, φαίνεται από εντελώς ξένη έως απόλυτα εφιαλτική.
Πέρα από τις προσωπικές ανθρώπινες ιστορίες, υπάρχει κι ένα άλυτο κουβάρι από φορείς που εμπλέκονται στον καταυλισμό.
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο περίπου, το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε έχει ζητήσει το χώρο που φιλοξενούνται τα κοντέϊνερς (ο οποίος του ανήκει). Οι κάτοικοι αντιστέκονται με πανό, επιστολές κι εκκλήσεις στο δήμο Κερατσινίου –Δραπετσώνας για άμεση επίλυση του θέματος
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ Κ. ΒΡΕΤΑΚΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ!!!
Αν φύγουν από εκεί, δεν έχουν που να μείνουν.
Η κοινωνία του καταυλισμού της Δραπετσώνας που ζει σε αυτές τις άθλιες συνθήκες μας υπενθυμίζει και μια κρίσιμη απόφαση που πρέπει να πάρει σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ και προσωπικά ο ...δήμαρχος κ. ΒΡΕΤΑΚΟΣ!
Αυτούς τους ανθρώπους θα τους αφήσουμε έτσι ;
