Χαρακτηριστική είναι η καταγγελία που μας έγινε και δυστυχώς δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό:
Νέος ινσουλινοεξαρτώμενος δικαιούχος πρόνοιας χρειάζεται 4 κουτιά ταινίες μέτρησης σακχάρου το μήνα και ινσουλίνη. Μέχρι το Μάιο λάμβανε από τον Ευαγγελισμό κανονικά ινσουλίνη και 3 κουτιά ταινίες, αντί για 4. Από τον Ιούνιο, "λόγω έλλειψης", η διάθεση σταμάτησε. Με σφραγιδα "στερούμεθα", τον παρέπεμπαν σε άλλα νοσοκομεία, όπου αδυνατούσαν να τον εξυπηρετήσουν με τη δικαιολογία να καλύψουν τους δικούς τους ασθενείς.
Επιπλέον το υπουργείο άλλαξε και τη διαδικασία και ο κάθε διαβητικός δικαιούχος πρέπει να αντιμετωπίσει τεράστιο όγκο γραφειοκρατίας για να ζητήσει τη μηνιαία θεραπεία του με αμφίβολα πάλι αποτελέσματα.
Ερωτηματικά εγείρει η σιωπή της Ελλ. Ομοσπονδίας για το Διαβήτη και του Ιατρικού Συλλόγου για το ζήτημα. Άραγε οι δικαιούχοι πρόνοιας αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας;
Η καταστροφική κυβερνητική πολιτική των μνημονίων εμφανίζεται ανίκανη ή απρόθυμη (;) να πατάξει τη φοροδιαφυγή και προσπαθεί να εμφανίσει το πρωτογενές πλεόνασμα για το οποίο τόσο υπερηφανεύεται στην πλάτη του λαού και των ασθενών περικόπτωντας τις δαπάνες για την υγεία. Η εισφοροδιαφυγή ξεπερνά το 30% των ασφαλιστικών εσόδων, διαλύει τα ασφαλιστικά ταμεία και αποκαλύπτει τον πραγματικό ρόλο του κυρίου Διοικητή του ΙΚΑ και του υπουργού υγείας.
Η κυβέρνηση και ο κύριος Γεωργιάδης οδηγούν καθημερινά διαβητικούς και όχι μόνο ασθενείς σε απώλεια της αξιοπρέπειάς τους και αργό θάνατο.
