του Στρατή Μαζίδη
Πολλά αφιερώματα, εκπομπές και αναλύσεις συνήθιζε να προβάλει παλαιότερα η ελληνική τηλεόραση σε κάθε μαύρη επέτειο της εισβολής των τούρκων στην Κύπρο. Και λέω “συνήθιζε” διότι πλέον η γνωστή μπλε αφίσα με την αιματοβαμένη Κύπρο και το σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, δεν “πουλάει” ή μάλλον δεν πρέπει να πουλάει.
Και κάπως έτσι ΞΕΧΑΣΑΜΕ.
Δε ζούσα το 1974 ώστε να διατηρώ μνήμες εκείνης της εποχής. Σχημάτισα την όποια άποψή μου με τα χρόνια είτε μέσω μαρτυριών είτε των όσων διάβασα.
Ο καθένας μας ταυτίζει κάποιο γεγονός με κάποια εικόνα, με κάτι χαρακτηριστικό. Κάπως έτσι ταύτισα κι εγώ την εισβολή στην Κύπρο με τους 1619 αγνοούμενους του Αττίλα. Παιδιά που έχασαν τον πατέρα τους, μάνες που αποχωρίστηκαν τους γιους τους, αρραβωνιαστικές που τις χώρισαν από τον αγαπημένο τους. Μαυροφορεμένα και δακρυοφαγωμένα πρόσωπα να κρατούν τη φωτογραφία του δικού τους ανθρώπου. Και το πιο λυπηρό από όλα είναι πως την αρχή σε αυτή την τραγωδία την κάναμε εμείς…
Όσοι έχουν διαβάσει ή αναζητήσει πληροφορίες σχετικά με τους αγνοούμενους σίγουρα θα έχουν στη μνήμη τους πολλές πληροφορίες. Άλλες που θέλουν αρκετούς συμπατριώτες μας να βρίσκονταν αρκετά χρόνια μετά το 1974 σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, άλλες ότι κατέληξαν πειραματόζωα άλλες μαρτυρίες που μιλούν για δούλους σε τσιφλίκια. Τηλεφωνήματα με ένα ονοματεπώνυμο να πουν ότι ζουν, μηνύματα σε φράκτες σε περαστικούς Ελληνες. Μέχρι και πληροφορίες που έδωσαν σε μια γνωστή μου που ο αδερφός της έφυγε με την επιστράτευση για να μην επιστρέψει ποτέ ότι αρκετούς τους πάντρεψαν με ιερόδουλες για να γεννήσουν σύγχρονους γενίτσαρους.
Ίσως να με ρωτήσει κανείς; Τα πιστεύεις; Εκτιμάς ότι ακόμη ζουν; ΝΑΙ πιστεύω ότι κάποιοι ίσως ζουν ακόμη. Ο μικρός Νίκος Λοΐζου ήταν μόλις 5 χρονών όταν εξαφανίστηκε από το φρεσκοκατεχόμενο τότε νοσοκομείο στην Κύπρο. Γιατί να τον σκότωσαν;
Υπάρχει επίσης το περιβόητο βιβλίο του Πέτρου Κασιμάτη, “τα 13 περιστέρια” το οποίο πραγματικά αν πιάσεις στα χέρια σου, δεν το αφήνεις μέχρι να τελειώσει παρά μόνο για να σκουπίσεις τα δάκρυά σου αν έχεις έστω μια σταλιά ανθρωπιάς μέσα σου. Πολλοί είπαν ότι ο Κασιμάτης έγραψε αποκυήματα της φαντασίας του. Δεν το πιστεύω. Άλλωστε ποιος θα παραδεχόταν ποτέ επίσημα αποστολές της ΕΥΠ για την ανεύρεση και απελευθέρωση επιζώντων του 1974;
Άλλωστε οι Τούρκοι είναι συνηθισμένοι από τα παλιά χρόνια να εξαφανίζουν Ελληνες στα βάθη της Ανατολής. Κι ας μη θυμηθούμε μόνο τα τάγματα εργασίας του 1914 αλλά και μετά ακόμη από αυτή την ανακωχή των Μουδανιών την μετατόπιση χιλιάδων Ελλήνων εσωτερικά, με πεζοπορίες μέσα στο κρύο, με στοίβαγμα σε στάβλους, με βασανιστήρια όπως τόσο γλαφυρά αλλά και με πόνο περιγράφει ένας επιζήσαντας, ο 31328 γνωστός και ως Ηλίας Βενέζης.
Αυτό που με πικραίνει ως άνθρωπο είναι το γεγονός ότι από τότε τους είχαμε ξεγράψει. Αυτοί βασανίζονταν, υπέφεραν, ένας Θεός ξέρει τι τραβούσαν και εμείς ως πολιτεία, τους διαγράψαμε. Καθόμασταν να μιλάμε με χασάπηδες όπως ο Ντενκτάς (αλλά είχαμε πει παλαιότερα, άλλο Ντενκτάς κι άλλο Βοκτάς), τους καθιστούσαμε ισότιμους συνομιλητές μας ενώ ξέραμε ότι κάπου έχουν χώσει κι εξαφανίσει το γείτονά μας, το φίλο μας, τον αδερφό μας.
Όμως τους ξεχάσαμε, διότι αν δεν τους είχαμε ξεχάσει δε θα χορεύαμε βαριά ζεϊμπέκικα μαζί τους ούτε θα ανοίγαμε κουμπαριές, ούτε ως λαός θα επιβραβεύαμε αυτές τις επιλογές.
Είναι δε γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν πολλοί ομαδικοί τάφοι στην κατεχόμενη Κύπρο. Στους τάφους αυτούς ήταν θαμένοι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι που μέχρι τότε εθεωρούντο “αγνοούμενοι”. Φυσικά οι Τούρκοι και οι Τουρκοκυπριακές “Αρχές” γνώριζαν ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί και ταφεί ομαδικά αλλά μέχρι τότε έκρυβαν το έγκλημά τους. Χαρακτηριστική περίπτωση, οι 5 Εθνοφρουροί που απεικονίζονται στην φωτογραφία. Ομάδες επιστημόνων, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, τους ταυτοποίησαν με την μέθοδο του DNA και παρέδωσαν τα οστά στις οικογένειές τους για κανονική ταφή. Απορίας άξιον είναι ότι δεν έχει κινηθεί καμμία διαδικασία εναντίον των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων για εγκλήματα πολέμου…
Πάρα ταύτα, έστω και ένας να ζει, έστω και ένας να ξαναγύριζε ελεύθερος πίσω στους δικούς του, θα ήταν σαν να επιστρέφουν όλοι. Μακάρι…
