και ακολουθεί ένα κείμενο του Γεράσιμου Γεωργάτου όπως το βρήκα στην αριστερη στρουθοκάμηλο:
Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία
Γράφω αυτές τις γραμμές μια ώρα μετά το διάγγελμα του Προέδρου Ομπάμα για τη Λιβύη. Σε λίγες ώρες ή μέρες είναι πολύ πιθανή η έναρξη «χειρουργικών βομβαρδισμών» για την «ανάσχεση της βίας του λιβυκού καθεστώτος εναντίον των πολιτών του».
Ναι, το ξέρω. Το ξέρουμε νομίζω οι περισσότεροι: αυτή η όψιμη ανθρωπιστική αφύπνιση δεν πείθει ούτε τους πιο αφελείς. Ο τύραννος Καντάφι εδώ και χρόνια ήταν ένας εταίρος - όχι ο παλιός εχθρός. Ιδιόρρυθμος, κάπως διαταραγμένος ενδεχομένως, αλλά πάντως στο δρόμο της «σύνεσης». Είχε γίνει ένας «ηγέτης» στην πλευρά του αραβικού ρεαλισμού και δεν ήταν πλέον «ο δικτάτορας» στον άξονα του κακού. Οι περίφημες αμαζόνες φρουροί, η τέντα του Βεδουίνου, τα γυαλιά του ροκ σταρ, το κακόφημο παρελθόν αλλά και οι ενδιαφέρουσες επενδυτικές και αναπτυξιακές ευκαιρίες του παρόντος και του μέλλοντος. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι πριν λίγο καιρό.
Τα ξέρουμε όλα αυτά. Και αυτό που φαίνεται να πλησιάζει τώρα ήταν ένα από τα πιθανά σενάρια σε έναν κόσμο όπου το καθετί προσφέρει ευκαιρίες για να παιχτούν κάθε λογής παιχνίδια πολιτικά, οικονομικά, γεωστρατηγικά.
Αλλά εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από τη πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της.
Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο; Παραμένω ακόμα με την απορία. Και θα παραμένω με την ίδια απορία και μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς.
Και το κείμενο του Γεωργάτου (μέλος της προσωρινής ΕΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς):
Είναι θεμιτή η επέμβαση στη Λιβύη;
Είναι μια από τις λίγες φορές που η Διεθνής Κοινότητα διασώζει το όνομά της και την τιμή της υιοθετώντας σαφή θέση για όσα συμβαίνουν στη γειτονική Λιβύη. Στις 18 Μαρτίου 2011, το Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, με ψήφους 10 υπέρ και 5 αποχές, εξέδωσε ψήφισμα που επιτρέπει στα κράτη-μέλη «να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των πολιτών και των κατοικημένων από αμάχους περιοχών που απειλούνται με επιθέσεις από το λιβυκό καθεστώς». Την επόμενη ημέρα, 19/3/11, από την Ευρώπη, με πρώτη τη Γαλλία, ξεκίνησε η επέμβαση της Δύσης για την αναχαίτιση και την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του συνταγματάρχη Καντάφι.
Τα κόμματα της αριστεράς αντέδρασαν σύμφωνα με τη γνωστή από την ψυχροπολεμική περίοδο άκριτη αντιδυτική στάση. Το ΚΚΕ έκανε λόγο για «επίθεση που εξαπέλυσε ο διεθνής ιμπεριαλισμός» και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για «βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Δύσης εναντίον της Λιβύης» ή ότι «η βαρβαρότητα του Καντάφι δεν αντιμετωπίζεται με νατοϊκή βαρβαρότητα». Πρόκειται για τη συνήθη επί χρόνια ρητορική που αδυνατεί να αναγνωρίσει την αυτονομία και την αυταξία του πολιτικού φιλελευθερισμού και των αξιών της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, επειδή αποτελούν δημιούργημα της αστικής τάξης και του δυτικού πολιτισμού. Δεν είναι τυχαίο που ουδέποτε καταδικάστηκαν, αλλά αντιθέτως επιδοκιμάστηκαν από την παραδοσιακή αριστερά οι «εξαγωγές σοσιαλισμού» στην Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και αλλού, όπως και οι άριστες σχέσεις της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ με ουκ ολίγα αυταρχικά καθεστώτα του λεγόμενου τρίτου κόσμου, τα οποία ενίσχυε οικονομικά και στρατιωτικά ως αντιτιθέμενα στον ιμπεριαλισμό.
Στο όνομα ενός αφελούς αντιδυτικισμού και ενός αφελούς και μεροληπτικού πασιφισμού, τα κόμματα της αριστεράς έρχονται σε αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά και με τα αισθήματα και τα αιτήματα των εξεγερμένων για δυτική βοήθεια, που κατά τα άλλα τους εκθειάζουν, όμως με τη στάση τους είναι έτοιμα να ανεχθούν τη σφαγή τους και την επανεπικράτηση του δικτάτορα Καντάφι, οποίος είναι και ο αποκλειστικός υπεύθυνος για το ναυάγιο κάθε διπλωματικής διεξόδου. Καλώς λοιπόν πράττουν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που επιχειρούν να ανακόψουν την εμφύλια βαρβαρότητα, ώστε να αποκατασταθεί η ομαλότητα και να υπάρξουν δημοκρατικές εξελίξεις στη Λιβύη. Ακόμα και ο εύλογος ισχυρισμός πως αυτό που προέχει είναι τα πετρέλαια και οι ενεργειακές ανάγκες της Δύσης, δεν ακυρώνει το ηθικό χρέος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της διάσωσης των αμάχων, γι` αυτό τα κόμματα της αριστεράς θα έπρεπε να ταχθούν υπέρ της δυτικής επέμβασης.
Επιπλέον, ορισμένες αξίες είναι παγκόσμιες και καθολικές, όπως σωστά επισημαίνεται στο προσυνεδριακό σχέδιο θέσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς (σελ. 8): «Η ΔΗΜ.ΑΡ αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα του πολίτη ως παγκόσμιες και καθολικές αξίες. Στη δική μας αντίληψη, τα δικαιώματα δεν σχετικοποιούνται στη βάση γεωγραφικών περιοχών και πολιτιστικών ή θρησκευτικών παραδόσεων, ούτε η υπεράσπισή τους εξαρτάται από οικονομικά και κρατικά συμφέροντα ή από εθνικές, θρησκευτικές, ταξικές, ‘αντιιμπεριαλιστικές’ ή άλλες σκοπιμότητες και ιδεολογίες». Πρόκειται αναμφίβολα για μια νέα και διαφορετική οπτική μιας σύγχρονης αριστεράς απέναντι στα ζητήματα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
http://drapetsona-manos.blogspot.com/
