Νέα Κερατσινίου - Κερατσίνι Ειδήσεις

Οι (κύριοι) "ΝΑΙ! ΣΕ ΟΛΑ"...

Οι (κύριοι) "ΝΑΙ! ΣΕ ΟΛΑ"...

Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός prevejohn@yahoo.gr Συνεχίζουν να προκαλούν οι κυβερνητικοί βουλευτές οι οποίοι πριν από κάθε κρίσιμη ψηφοφ...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

(Περί Παπανδρέου): Ας έχει πει, έστω και μία φορά, αλήθεια!...

<div class="" style="clear: both; text-align: center;"> 
</div><div class="" style="clear: both; text-align: center;"> 
</div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiikN5eH-srQbbOP6DdkUByboTGmOH0qmeegqNUq3iaEWDYfL7WBTA3XxPaUfLqY80vVZmIYAXgk94BqF19NsfP6_zNF4AEIcbf2YfmnncFO2Wdm5u3qCh0fW2HwOxzwzpkGWYNkAcAwZs/s1600/papandreou_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiikN5eH-srQbbOP6DdkUByboTGmOH0qmeegqNUq3iaEWDYfL7WBTA3XxPaUfLqY80vVZmIYAXgk94BqF19NsfP6_zNF4AEIcbf2YfmnncFO2Wdm5u3qCh0fW2HwOxzwzpkGWYNkAcAwZs/s200/papandreou_1.jpg" /></a> 
<div style="text-align: right;">Γράφει ο <a href="http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/2010/12/blog-post_5984.html" style="color: #351c75; text-decoration: none;">Δευκαλίων</a></div> 
 Λίγες ημέρες πριν το τέλος του 2010 και 
οι ετήσιες αποδόσεις των περισσότερων χρηματιστηρίων διεθνώς διαμορφώνονται ως εξής: 
· Ας πάρουμε πρώτα τα χρηματιστήρια των ανεπτυγμένων χωρών (εντός παρένθεσης οι ετήσιες αποδόσεις του 2009). Προηγούνται τα χρηματιστήρια των Βόρειο-Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών Εξαγωγικών Χωρών της ΕΕ, Στοκχόλμη 21,73%, Ελσίνκι 18,7%, Φρανκφούρτη 16,98% (24,97 %) και Όσλο15,04%. Ακολουθούν τα χρηματιστήρια του Λονδίνου 11,01% (22,62%) και της Νέας Υόρκης 10,72% (20,15%)... 
<a href="" name="more"></a> · Αν κοιτάξουμε τα χρηματιστήρια των αναδυόμενων οικονομιών, βλέπουμε να προηγείται η Μπανγκόκ 38,79% και να ακολουθούν η Μανίλα 36,47% (61,94%), η Κωνσταντινούπολη 25,62%, ενώ πολύ πίσω βρίσκονται τα χρηματιστήρια της Βομβάης 14,68% και της Μόσχας 13,59% (131,07%). Τέλος, έχουμε και αρνητική απόδοση στο Σαν Πάολο -0,74% (81,88%). 
 
Αυτή η πολύ καλή εικόνα, διαφέρει κατά πολύ από την ζοφερή εικόνα που είχε διαμορφωθεί στο τέλος του α’ εξαμήνου 2010. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στα τέλη Ιουνίου οι ετήσιες αποδόσεις ήταν στην Φρανκφούρτη -2,0 %, στο Λονδίνο -10,62%, στην Νέα Υόρκη -7,11%, στην Μανίλα μόνο +7,81%, στην Μόσχα -15,22% και στο Σαν Πάολο -10,44%. 
 
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε μία αναστροφή της αρνητικής τάσης στο β’ εξάμηνο 2010, την οποία όμως δεν ακολουθεί η μεγαλύτερη παραγωγική δύναμη του πλανήτη, η Κίνα. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ενώ στο χρηματιστήριο της Σαγκάης, το 2009 καταγράφηκε ετήσια απόδοση 79,18%, στο α’ εξάμηνο 2010 έχουμε και εκεί αρνητική απόδοση -27,29%, η οποία όμως και στο β’ εξάμηνο συνεχίζει να παραμένει αρνητική, αφού στο τέλος του 2010 καταγράφεται αρνητική ετήσια απόδοση -15,13%. 
 
Τι συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί από όλα αυτά; 
 
Ενώ η Οικονομική κρίση χτυπά όλα ανεξαιρέτως τα χρηματιστήρια, το α’ εξάμηνο του 2010 (έχουμε παντού αρνητικές αποδόσεις εκτός από την Μανίλα), μόλις τίθεται σε εφαρμογή το μοντέλο του νομισματικού πολέμου (Ελληνική Δημοσιονομική Κρίση τέλος του α’ εξαμήνου 2010), τα χρηματιστήρια της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου και των Βόρειο-Ευρωπαϊκών Εξαγωγικών Χωρών της ΕΕ που συμμετέχουν σε αυτό το «νομισματικό παίγνιο», ανακάμπτουν «τραβώντας» προς τα πάνω και αναδυόμενες οικονομίες, που είναι όμως προσδεμένες με το δολάριο (Μανίλα, Κωνσταντινούπολη). 
 
Τα χρηματιστήρια όμως των χωρών του BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα), είτε δεν ...ακολουθούν (Βραζιλία, Κίνα), είτε ακολουθούν με σαφώς ηπιότερους ρυθμούς (Ινδία, Ρωσία). Γεγονός που δεν δικαιολογείται για τις χώρες του BRIC, όπου καταγράφονται είτε τερατώδεις ρυθμοί ανάπτυξης (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία), είτε αυξημένο γέω-οικονομικό μέγεθος (ορυκτός πλούτος Ρωσίας). 
 
Κατά την γνώμη μας, η απλή παρατήρηση αυτών των μεγεθών και τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην Κίνα, αποδεικνύουν ότι έχει αρχίσει μέσω του «νομισματικού παιγνίου» (συμφωνημένος εξ αρχής νομισματικός πόλεμος), η μεταφορά πόρων από τις αναδυόμενες οικονομίες προς την μητροπολιτική δύση. 
 
Η απότομη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, σημαίνει για εμάς, ότι η Ρωσία θυμήθηκε το παρελθόν της, δηλαδή τον ρόλο της σαν υπερδύναμη και την συμφωνία της Γιάλτας, εγκαταλείποντας το στρατόπεδο των αναδυόμενων οικονομιών για να επανα-προσχωρήσει στο στρατόπεδο των μεγάλων αυτοκρατοριών. 
 
Βέβαια, όλα αυτά αυτή την στιγμή βασίζονται σε μία απλή μελέτη χρηματιστηριακών δεικτών, άρα ο κίνδυνος του λάθους είναι και υπαρκτός και μεγάλος. Η συνεχής παρατήρηση και μελέτη θα αποδείξει το βάσιμο ή αβάσιμο αυτής της υπόθεσης εργασίας και αυτό φυσικά θα κάνουμε με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια όλο το επόμενο χρονικό διάστημα. 
 
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα παγκόσμια και σπουδαία… 
 
Η χώρα μας, αφού έπαιξε ηθελημένα ή αθέλητα τον ρόλο «του τρελού του χωριού» στο «νομισματικό παίγνιο», βλέπει το Χρηματιστήριο της να κατρακυλά στην τέλεια επενδυτική απαξία μέσα στο 2010 (παγκόσμιος πρωταθλητής σε ετήσια αρνητική απόδοση το 2010), και το Ελληνικό spread να υπερίπταται, ανεβάζοντας κατακόρυφα το κόστος δανεισμού των Ελληνικών επιχειρήσεων και τον πληθωρισμό! 
 
Και όλα αυτά, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου μας διαβεβαιώνει ότι τα δύσκολα είναι πίσω… 
 
Εμείς, με αυτά που γράψαμε πιο πάνω, βλέπουμε ότι τα πολύ δύσκολα είναι μπροστά. 
 
Ευχόμαστε να διαψευσθούμε και να βγει, έστω και μία φορά, αληθινός ο Πρωθυπουργός. 
stoxamos-politiki

(Περί Παπανδρέου): Ας έχει πει, έστω και μία φορά, αλήθεια!...

Γράφει ο Δευκαλίων Λίγες ημέρες πριν το τέλος του 2010 και οι ετήσιες αποδόσεις των περισσότερων χρηματιστηρίων διεθνώς διαμορφώνοντ...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

«Ηθικόν ακμαιότατον».

<h3 class="post-title entry-title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #f6eecf; background-image: initial; background-origin: initial; color: #d41111; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 17px; font: normal normal bold 140%/normal Verdana, sans-serif; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 2px; padding-left: 2px; padding-right: 0px; padding-top: 2px;">Γράφει ο Κλεισθένης.</h3><div class="post-header-line-1" style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 17px;"></div><div class="post-body entry-content" style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 17px; margin-bottom: 0px; margin-left: 5px; margin-right: 6px; margin-top: 0px;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDX1TXmGoVQ2JKi-VmfFmKv-6X-O0tfo6n1a0UB9mNpSoJVSYoQ8fWUHgiebnLho67pYFuPjiApaHx8mzsyiC_3yvOl9RDOM4DyNyxOJu7jGD1hrZvHRSIaQW8vvyU5pfV6mdievfy4_DN/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; color: #1223e0; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"> 
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDX1TXmGoVQ2JKi-VmfFmKv-6X-O0tfo6n1a0UB9mNpSoJVSYoQ8fWUHgiebnLho67pYFuPjiApaHx8mzsyiC_3yvOl9RDOM4DyNyxOJu7jGD1hrZvHRSIaQW8vvyU5pfV6mdievfy4_DN/s1600/images.jpg" style="border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px;" /></a></div> 
 
Ένα επακόλουθο της σημερινής δραματικής οικονομικής κατάστασης ,(«επιτυχία» των πολιτικάντηδων), είναι η καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων. Αγέλαστοι, κατηφείς και διαρκώς εκνευρισμένοι οι Έλληνες, κυκλοφορούν στους δρόμους, αηδιασμένοι και...... 
<a href="" name="more" style="color: #1223e0; text-decoration: none;"></a>θυμωμένοι με τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης, συλλέγουν οργή που πιθανόν να μετατραπεί σε μίσος η εκδήλωση των οποίων μπορεί να συμπαρασύρει τα πάντα με ανεξέλεγκτες συνέπειες. 
Οι πολιτικάντηδες διαμαρτύρονται ότι είμαστε ισοπεδωτικοί και τους βάζουμε όλους στο ίδιο «τσουβάλι». Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι δεν μετείχαν στις ρεμούλες, τις απατεωνιές και τις μίζες; Υποθέτουμε ότι υπάρχουν, τα ερωτήματα μας όμως είναι αμείλικτα. 
1ο) Δεν ανήκουν στην ομάδα των ξεπουλημένων αρχιλησταρχών του σάπιου συστήματος επειδή κινήθηκαν με γνώμονα την ηθική; ή δεν μετείχαν στα κέντρα εξουσίας που θα τους έδινε τη δυνατότητα να «βάλουν» το δάχτυλο στο μέλι. 
2ο) Αφού ισχυρίζονται ότι είναι «καθαροί» πως καταδέχονται να κάθονται δίπλα στους «βρώμικους» να χαιρετιούνται, να φιλιούνται, να ανταλλάσουν χαμόγελα και να συνεργάζονται μαζί τους; Αυτές οι συνεργασίες είναι για το καλό του τόπου που κατέκλεψαν; Θα μας σώσουν τα κάθε λογής «λαμόγια»; Η δικαιολογία ότι δεν τους γνωρίζουν είναι υποκριτική και αστεία. 
3ο) Τι έκαναν και τι προτίθενται να κάνουν (εκτός απ’ την ένοχη σιωπή) για να καθαρίσει ο «κόπρος» του Αυγεία; Εξεταστικές και άλλα τέτοια «καραγκιοζιλίκια» που όλοι ξέρουμε που καταλήγουν; 
4) Ο νόμος της ντροπής (περί ευθύνης υπουργών) εκτός απ’ την ατιμωρησία προβλέπει και τη διατήρηση των όσων παράνομα αποκτήθηκαν; 
Η αναγκαιότητα να ανέβει ψυχολογικά ο λαός, να αποκτήσει πάλι το ηθικό του είναι προφανής, το θέμα όμως είναι ότι υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα όπως, η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, η δήμευση των όσων παράνομα απέκτησαν οι «λαδιάρηδες» μιζαδόροι πολιτικάντηδες και η αναλογικό μοίρασμα των βαρών σε όλους. 
Η επικράτηση του δικαίου δίνει στον Έλληνα πολίτη την δυνατότητα να αρχίσει να αισιοδοξεί και σφίγγοντας τα δόντια αν αρχίσει απ’ την αρχή με σκληρή δουλειά και θυσίες να ξαναχτίσει ότι κατεδάφισαν τα «μπουμπούκια» της πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Αν θελήσουμε να κάνουμε «ταμείο» θα φτάσουμε στην οδυνηρή διαπίστωση ότι η στροφή των τελευταίων κυβερνήσεων σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές μας υπερχρέωσαν με συνέπεια την εγκατάσταση του καταστροφέα των κοινωνιών ΔΝΤ και την κατοχή της χώρας απ’ την τρόικα. 
Προσπαθούν να μας φοβίσουν ότι τυχόν άρνηση πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους θα σημάνει τον αποκλεισμό και την καταστροφή της χώρας λες και η πορεία που ακολουθεί το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά του πρόκειται να μας σώσουν. Η ύφεση, η ανεργία και παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής. Οι πολίτες δεν συμφωνούν με τις πολιτικές που επιβάλει η υπερκυβερνητική τρόικα και η αντίδραση θα είναι σύντομα πολύ δυναμική, η λύση οικουμενικών σχημάτων δεν θα λύσει το πρόβλημα όσο θα παραμένουν ατιμώρητοι οι κλέφτες πολλοί απ’ τους οποίους θα θέλουν να πάρουν μέρος σε τέτοιο κυβερνητικό σχήμα. Οι καταστροφείς της χώρας δεν μπορούν να γίνουν οι σωτήρες της αυτό πρέπει να το καταλάβουν πριν να είναι αργά και επαναληφθούν επεισόδια ξυλοδαρμών και λυντσαρίσματος. Ας αποφασίσουν να «ματώσουν» όπως είχε πει και ο Παπανδρέου αν θέλουν να διασωθούν οι ίδιοι και η υστεροφημία τους. Με εκβιασμούς και πολιτικάντικα τερτίπια δεν κυβερνιέται μια χώρα πολύ δε περισσότερο αν βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η έξοδος απ’ αυτή προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή του λαού που όμως δεν πρόκειται να συμβεί με ηγεσίες που ανέχονται απατεώνες δίπλα τους. Η κάθαρση αποτελεί το υπ’ αριθμό ένα παλλαϊκό αίτημα, χωρίς αυτήν θα πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο έως ότου ο λαός με δυναμικές κινητοποιήσεις θα ανατρέψει το υπάρχον σάπιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. 
Όλοι έχουμε καθήκον να εξυψώσουμε το ηθικό του λαού. Πρέπει επιτέλους να επικρατήσει το δίκαιο. 
 
http://ideopigi.blogspot.com 
</div>

«Ηθικόν ακμαιότατον».

Γράφει ο Κλεισθένης. Ένα επακόλουθο της σημερινής δραματικής οικονομικής κατάστασης ,(«επιτυχία» των πολιτικάντηδων), είναι η καταρράκωση...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Όταν ο Φωτοφόρος Απόλλωνας - Ηλίου έγινε το "Άγαλμα της Ελευθερίας"

<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiighwdVvVZxNTFGysYPOVf_TTUSko-ZVRjhNwVEbIfFKwqbMvTJ51t1dp2y1tRKANqbV8DVP5mwu02PX72Cf_9ufS2k9vnoHJ47YXS8x_7rr266REUpT7rebF4l74UiyvPD1GfiLapKd8/s320/statue-of-liberty-apollon.jpg" />Το Άγαλμα της Ελευθερίας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι "Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο" (αγγλιστί "Liberty enlightening the World" γαλλιστί "la Liberte eclairant le monde"), είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και μέσα στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας. 
 
Το συνολικό του ύψος είναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, και κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία. Η γυναίκα αυτή κρατάει έναν πυρσό στο υψωμένο δεξί της χέρι και μια ενεπίγραφη πλάκα στο αριστερό όπου αναγράφεται η ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776... 
<a href="" name="more"></a> 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUFyiVz4qZcvZQ3yyd8_P8ON5GGwnyfW9HAf3qeLKkHXQRQD3M6EzEEHDgfj276jv7nLIw2yhNmvX3t2Z9Cs0UlBGstAAB4t5Hi73Lg5ytSozDDfvhWL1FEV11yooFLqLTSZ_up-dD-sw/s320/liberty.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; color: #351c75; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="200" n4="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUFyiVz4qZcvZQ3yyd8_P8ON5GGwnyfW9HAf3qeLKkHXQRQD3M6EzEEHDgfj276jv7nLIw2yhNmvX3t2Z9Cs0UlBGstAAB4t5Hi73Lg5ytSozDDfvhWL1FEV11yooFLqLTSZ_up-dD-sw/s200/liberty.jpg" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; position: relative;" width="150" /></a></div>Ένας ανελκυστήρας ανεβάζει έως το ύψος του εξώστη και μια ελικοειδής σκάλα οδηγεί σε μιαν εξέδρα παρατηρήσεως πάνω στο στέμμα που φοράει η Ελευθερία. 0 πυρσός που κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ύφος πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Στην βάση του αγάλματος βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο της Μεταναστεύσεως (American Museum of Immigration). 
 
Την πρόταση για την κατασκευή του αγάλματος διατύπωσε ένας Γάλλος ιστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ένας ικανός αριθμός χρημάτων με εισφορές του γαλλικού λαού και το έργο άρχισε στη Γαλλία το 1875, υπό την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ-Ωγκύστ Μπαρτολντί. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQaT4qQZ35Tk6sVfZDVkPZudHP4eozp58kv8JDgPQxgQ3xFsR90UTz06mUosmhtTO-rc4CKFxwQVZrVZoNZV3CS34-_onZgs0ftA3A5IMMmQoucAxl0RBDmjrjuW3icYrzdSp-oZQCE80/s400/statue-of-liberty-constract.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; color: #351c75; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="320" n4="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQaT4qQZ35Tk6sVfZDVkPZudHP4eozp58kv8JDgPQxgQ3xFsR90UTz06mUosmhtTO-rc4CKFxwQVZrVZoNZV3CS34-_onZgs0ftA3A5IMMmQoucAxl0RBDmjrjuW3icYrzdSp-oZQCE80/s320/statue-of-liberty-constract.jpg" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; position: relative;" width="194" /></a></div>Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φύλλα χαλκού, που σφυρηλατήθηκαν με το χέρι για να πάρουν το επιθυμητό σχήμα και συναρμολογήθηκαν πάνω σε έναν σκελετό από τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα υποστηρίγματα, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο διάσημος από την κατασκευή τουΠύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ. Το 1885 το περατωμένο άγαλμα, που είχε ύψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια και 1 ίντσα) και ζύγιζε 225 τόνους, αποσυναρμολογήθηκε και φορτώθηκε για να μεταφερθεί στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το βάθρο, που κατασκευάστηκε μέσα από τα τείχη του φρουρίου Γουντ στη νησίδα Μπέντλο, περατώθηκε αργότερα. Το άγαλμα στήθηκε στο βάθρο του και στις 28 Οκτωβρίου 1886 αφιερώθηκε στον πρόεδρο Κλήβελαντ. 
 
Την διαχείριση και φροντίδα του αγάλματος είχε στην αρχή η Επιτροπή Φάρων, επειδή ο φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ως είδος φάρου για τους ναυτιλλομένους. Επειδή όμως το φρούριο Γουντ εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τον αμερικανικό στρατό, το άγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στο υπουργείο των Στρατιωτικών. Το 1924 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο. Το 1937 το φρούριο Γουντ αποστρατιωτικοποιήθηκε και το υπόλοιπο νησί ενσωματώθηκε στο μνημείο ως περιβάλλων χώρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε "Νησί της Ελευθερίας" (Liberty Island) και το 1965 προστέθηκε στο συγκρότημα η γειτονική νησίδα 'Ελις, άλλοτε σταθμός μεταναστών. Η συνολική έκταση του χώρου του μνημείου έφθασε έτσι τα 23,63 εκτάρια. 
 
Είπαμε ανωτέρω ότι κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας "Μπριτάννικα" το άγαλμα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία, υπονοώντας ότι η γυναίκα αυτή είναι προσωποποιημένη η Ελευθερία. Αποκρύπτουν όμως συστηματικά ότι και σε αυτό το σημείο η αθάνατος Ελλάς έχει δώσει για μία ακόμη φορά τα φώτα της. Πράγματι αυτός που σχεδίασε το άγαλμα της ελευθερίας κάπου αλλού είχε δει την μορφή αυτή. 
 
Και η μορφή αυτή είναι η μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος - Ηλίου!... 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP86uw41RLx3JHsIRr8fvwEsvJS_YMGKmaPKhQVb2X5EedvatSBrbsAvPsodgFgKHQJKQbDFESv2QeCN3VzZOYex1EApVIanDMu0X2K2SYpoSzpy85DCrKN4JK909HkUPcIvYaNm0VtNs1/s200/235477-%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85+%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%822.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; color: #351c75; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" n4="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP86uw41RLx3JHsIRr8fvwEsvJS_YMGKmaPKhQVb2X5EedvatSBrbsAvPsodgFgKHQJKQbDFESv2QeCN3VzZOYex1EApVIanDMu0X2K2SYpoSzpy85DCrKN4JK909HkUPcIvYaNm0VtNs1/s200/235477-%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85+%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%822.jpg" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; position: relative;" /></a></div>Ο φωτοφόρος Απόλλων απεικονίζεται με αυτήν ακριβώς την μορφή. Και ευτυχώς για μας η αθάνατη ελληνική γη της Κορινθίας μας διέσωσε αυτή την εικόνα για να μπορούμε σήμερα να γνωρίζουμε την αλήθεια. 
 
Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Κορίνθου, περνά όμως απαρατήρητη για τον επισκέπτη που δεν είναι υποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με άλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στο αριστερό τμήμα, απεικονίζει έναν Άγγελο, μορφή όμοια και ίδια με αυτήν της Χριστιανικής πίστεως, και είναι κατά τους αρχαιολόγους η μορφή της θεάς Εκάτης. Στο δεξιό τμήμα απεικονίζεται ρόδακας. Και στην μέση ω του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, ίδια με αυτήν του αγάλματος της Ελευθερίας! Η πνευματική ιδιοκτησία είναι πασιφανές σε ποιόν ανήκει. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilFFLmnZqqIRiRZWDFLLCOziYj9GEkILptIbYTqhdJKc_ZDyuDncVSoddBaUZuC8g52fjY0fI8G1tQHR9n_-erMS5L5JfDiERmlZxSonVqArg3rrV1uQ_-pJ93FAhNIuBrJ-I1-R5xOJk/s320/apollo-god-of-the-sun2.gif" imageanchor="1" style="clear: left; color: #351c75; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="140" n4="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilFFLmnZqqIRiRZWDFLLCOziYj9GEkILptIbYTqhdJKc_ZDyuDncVSoddBaUZuC8g52fjY0fI8G1tQHR9n_-erMS5L5JfDiERmlZxSonVqArg3rrV1uQ_-pJ93FAhNIuBrJ-I1-R5xOJk/s200/apollo-god-of-the-sun2.gif" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; position: relative;" width="200" /></a></div>Λέγεται από ανθρώπους της Κορίνθου που γνωρίζουν ότι ο διευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής, σώφρων και έντιμος άνθρωπος, έχει δηλώσει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να έρχονται να προσκυνούν στον χώρο του Μουσείου όπου η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, διότι είναι η πηγή του εθνικού τους συμβόλου. (Στην φωτογραφία αριστερά, βλέπετε το γλυπτό με την παράσταση του ζωοδώτη Απόλλωνα - Ηλίου με το πύρινο άρμα του) 
 
Ας ενημερωθούν λοιπόν μερικοί.. ότι το εθνικό τους σύμβολο, το οφείλουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Δεν θα είναι εξ άλλου οι μόνοι. Πάρα πολλά απο τα σύμβολα τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί απο άλλους λαούς, είναι Ελληνικά. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://tjbuggey.ancients.info/images/trajbyzanstar.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; color: #351c75; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="150" n4="true" src="http://tjbuggey.ancients.info/images/trajbyzanstar.jpg" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; position: relative;" width="320" /></a></div>Οι Τούρκοι πήραν την ημισέληνο από το νόμισμα των Βυζαντίων που απεικόνιζε την νίκη τους επί του Φιλίππου σε μία νύχτα που το χάσικο φεγγάρι με το αστέρι ενεφανίσθησαν με την ίδια ακριβώς απεικόνιση στον ουρανό. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrD85M5GgdZt35dJWzPlYBKlB_ExBA4aflYhBfqdwa5kCASjZvVLq8yjlnVMNnC0AhGSBQ8S7jKyeOqlm_HKRuq2h3uk7a2kXc_nUb6B0X1UBeHSHO8Zj-GsIrkxTp2gNW5FirArUbmvo/s200/-----G---.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; color: #351c75; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="200" n4="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrD85M5GgdZt35dJWzPlYBKlB_ExBA4aflYhBfqdwa5kCASjZvVLq8yjlnVMNnC0AhGSBQ8S7jKyeOqlm_HKRuq2h3uk7a2kXc_nUb6B0X1UBeHSHO8Zj-GsIrkxTp2gNW5FirArUbmvo/s200/-----G---.jpg" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; position: relative;" width="200" /></a></div>Ο Αδόλφος Χίτλερ οικειοποιήθηκε την περίφημη "τετραγάμμα", την κοσμούσα το ιμάτιο της Αθηνάς του Παρθενώνος, ένα από τα κατ' εξοχήν ωραιότερα σύμβολα των Ελλήνων και του έδωσε μιαρή χροιά ονομάζοντας το "σβάστικα" και κάνοντας το σύμβολο του ναζισμού. 
 
Οι σκοπιανοί οικειοποιήθηκαν το αστέρι της Βεργίνας, οι δε υπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου. 
 
Στις ημέρες μας όμως οι Έλληνες δεν γνωρίζουν και δεν θυμούνται. Η παγκοσμιοποίηση έχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Άλλοτε αποκρύπτει, άλλοτε παραποιεί, άλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα. 
 
Είναι αυτό που έχει γράψει ο μεγάλος Θουκυδίδης στο Γ,82,4: "Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει", που αποδίδεται "για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων". 
 
Έτσι δεν γίνεται σήμερα; Απλό παράδειγμα, και δεν είναι το μόνο, αποτελεί ο γλυπτός διάκοσμος του Παρθενώνος, έργο του Φειδία. Έχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημείο διαστρεβλώσεως, που τα γλυπτά του Παρθενώνος είναι γνωστά παγκοσμίως με τον όρο ελγίνεια μάρμαρα. Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενώνος, τα γλυπτά του Φειδία, δεν είναι γνωστά με το όνομα του δημιουργού αλλά με το όνομα του κλέφτη.! 
 
Προς το παρόν να γνωρίζουν οι συνέλληνες και ιδιαιτέρως οι συμπατριώτες μας των ΗΠΑ, και να το μεταφέρουν στους Αμερικανούς, ότι το εθνικό τους σύμβολο, το άγαλμα της Ελευθερίας, έλκει την καταγωγή τής μορφής του από την Ελλάδα και ιδιαιτέρως από την μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος. 
 
Τούτο δε μπορούν να το αποδείξουν αλλά και να το θαυμάσουν στο Μουσείο της Κορίνθου, το οποίο τους καλούμε να επισκεφθούν το συντομότερο.<div style="text-align: right;">Αντώνιος Αντωνάκος</div><div style="font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 15px; text-align: right;">ΠΗΓΗ: <a href="http://wwwaristofanis.blogspot.com/2010/12/blog-post_4822.html" style="color: #351c75; text-decoration: none;">ΑΛΕΠΟΥ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ</a></div>

Όταν ο Φωτοφόρος Απόλλωνας - Ηλίου έγινε το "Άγαλμα της Ελευθερίας"

Το Άγαλμα της Ελευθερίας , του οποίου η επίσημη ονομασία είναι "Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο" (αγγλιστί "Liberty enli...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Νεκρός εργάτης που καθάριζε τα τζάμια του Υπουργείου Εργασίας !

<div class="post-header" style="color: #666666; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; font-weight: bold; line-height: 1.6; margin-bottom: 1.5em; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px;"><div class="post-header-line-1"></div></div><div class="post-body entry-content" style="color: #666666; line-height: 1.4; width: 560px;"><div class="separator" style="clear: both; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 15px; font-weight: bold; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKJzIBykNYoR4TG4XZOMjUb5jx524yHKjD7AsxgQAhxl6jqgqtYyYKXfQKKEdChEKUuzx4MFKMbGHPhJRRwDcMy_i4ZH6kaTcFmcJdjG_6Lnuv0dV6Aq1ryHGZHYmG8LQ0T1-GeqxBugU/s1600/966550077-00554_high.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; color: blue; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration: none;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKJzIBykNYoR4TG4XZOMjUb5jx524yHKjD7AsxgQAhxl6jqgqtYyYKXfQKKEdChEKUuzx4MFKMbGHPhJRRwDcMy_i4ZH6kaTcFmcJdjG_6Lnuv0dV6Aq1ryHGZHYmG8LQ0T1-GeqxBugU/s320/966550077-00554_high.jpg" style="border-bottom-style: none; border-color: initial; border-left-style: none; border-right-style: none; border-top-style: none; border-width: initial; padding-bottom: 8px; padding-left: 8px; padding-right: 8px; padding-top: 8px; position: relative;" width="320" /></a></div>Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο ... ! Είναι κουφό και συνάμα εξοργιστικό ! 
Ματωμένο από το αίμα ενός 32χρονου Αιγύπτιου είναι εδώ και δέκα ημέρες το υπουργείο Εργασίας. Ο άτυχος Ασίζ Εμάντ έχασε τη ζωή του το απόγευμα της Κυριακής 19 Δεκεμβρίου, όταν έπεσε από τον 3ο όροφο κτηρίου όπου στεγάζεται η Γενική Γραμματεία Κοινοτικών και άλλων Πόρων του υπουργείου Εργασίας στην Οδό Κοραή αριθμός 4, ενώ καθάριζε τα τζάμια του κτηρίου. 
 
<a href="" name="more"></a> 
 
Το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα, που συνεχίζει να παραμένει "επτασφράγιστο" μυστικό για το υπουργείο Εργασίας, έγινε γωστό παραμονή των Χριστουγέννων από την ΠΕΚΟΠ (Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού) που επισκέφθηκε το κτήριο την περασμένη Τετάρτη. Το θύμα εργαζόταν ως καθαριστής τζαμιών και το απόγευμα της Κυριακής 19 Δεκεμβρίου, ενώ είχε βγει από το παράθυρο του τρίτου ορόφου, έπεσε στο έδαφος. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου και ξεψύχησε. 
 
Όπως έγινε γνωστό μέσω της ΠΕΚΟΠ, ο άτυχος εργαζόμενος απασχολούνταν στην επιχείρηση με μπλοκ παροχής υπηρεσιών και εμφανιζόταν ως εργολάβος. Ωστόσο, έπειτα από έρευνα, η Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού διαπίστωσε ότι από τη σύμβαση έργου (που είχε υπογράψει το υπουργείο με εργολάβο) απαγορευόταν η υπεργολαβία. Η εταιρεία δηλαδή δεν είχε το δικαίωμα να εμφανίσει κάποιον άλλον να κάνει υπεργολαβία σε ένα τμήμα της εργολαβίας που είχε αναλάβει. Ουσιαστικά ο εργαζόμενος είχε σχέση εξαρτημένης εργασίας και αποτελούσε προσωπικό της εταιρείας, απλώς είχε υποχρεωθεί από την εργολάβο εταιρεία να δηλώνεται ως ελεύθερος επαγγελματίας! 
 
Για το περιστατικό επιλήφθηκε η αστυνομία και αυτεπάγγελτα άσκησε ποινική δίωξη στην Επιθεώρηση Εργασίας, ενώ το Κέντρο Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου Αθηνών πραγματοποίησε τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου έλεγχο στον χώρο. Αναφερόμενη στο θανατηφόρο ατύχημα η ΠΕΚΟΠ θέτει τα ακόλουθα ερωτήματα: 
 
* Πώς βρέθηκε ο εργαζόμενος να δουλεύει εκεί την Κυριακή, ενώ η υπηρεσία είναι κλειστή και η σύμβαση που έχουν υπογράψει με την εργολαβική εταιρεία αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι "ο καθαρισμός γίνεται μόνο από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή από τις 4 μέχρι τις 9 το απόγευμα»; 
 
* Ποιος έδωσε κλειδιά στον άτυχο εργάτη αφού το θυρωρείο του κτηρίου παραμένει κλειστό το σαββατοκύριακο; 
 
* Γιατί δεν υπάρχει παρουσιολόγιο για να υπογράφουν οι καθαρίστριες και καθαριστές που δουλεύουν στο υπουργείο; Σημειώνουμε ότι παρόμοιο αίτημα από την ΠΕΚΟΠ απορρίφθηκε τελευταία στιγμή από τον κ. Λοβέρδο. 
 
* Ποιος ελέγχει τους εισερχόμενους στη Γενική Διεύθυνση του υπουργείου; 
 
* Υπάρχουν εργαζόμενοι που δηλώνονται ότι δουλεύουν στο συνεργείο καθαρισμού αλλά απασχολούνται σε άλλες υπηρεσίες της διεύθυνσης του υπουργείου; 
 
* Πόσοι εργαζόμενοι έμειναν και υποχρεώνονται να καθαρίζουν το κτήριο μετά τις περικοπές του ανεκδιήγητου Λοβέρδου; 
 
* Ποιος «ομφάλιος λώρος» συνδέει δουλέμπορους, εργολάβους, υπουργούς και διευθυντική καμαρίλα των κρατικών εταιρειών; 
 
 
 
Ερώτηση Κριτσωτάκη 
 
Ερώτηση για το θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στο υπουργείο Εργασίας, με θύμα τον 32χρονο Αιγύπτιο, κατέθεσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχ. Κριτσωτάκης. Ο βουλευτής ερωτά την υπουργό Εργασίας α) πώς είναι δυνατόν σε υπουργείο Εργασίας να εργάζονται άνθρωποι χωρίς τήρηση μέτρων ασφαλείας, β) ποια μέτρα θα ληφθούν για την τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας και γ) ποια μέτρα θα ληφθούν για τη μείωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας που μετατρέπει τους χώρους εργασίας σε ζούγκλα. 
<a href="http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=589634" style="color: blue; text-decoration: none;">http://www.avgi.gr/</a></div>

Νεκρός εργάτης που καθάριζε τα τζάμια του Υπουργείου Εργασίας !

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο ... ! Είναι κουφό και συνάμα εξοργιστικό ! Ματωμένο από το αίμα ενός 32χρονου Αιγύπτιου είναι εδώ και δέκα ...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ !!

<img alt="ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ" src="http://profile.ak.fbcdn.net/hprofile-ak-snc4/hs476.snc4/49948_100000971547469_3620244_n.jpg" />H υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη διαφήμιζε σε ραδιοφωνικό σταθμό τη «διάσωση» του Προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», που καλύπτει 80.000 ηλικιωμένους σε σπίτια και απασχολεί περίπου 4.000 εργαζόμενους μέσω των δήμων, με την ένταξή του σε πρόγραμμα της ΕΕ. Βέβαια, η πραγματική είδηση είναι άλλη. Οτι δηλαδή, η χρηματοδότηση αυτή αφορά μόνο στο 2011. Από το 2012 το Πρόγραμμα αυτό, οι υπηρεσίες για τους 80.000 ανήμπορους ηλικιωμένους που προσφέρει καθώς και οι 4.000 εργαζόμενοι μένουν στον «αέρα». Αντί λοιπόν για συνέχιση της χρηματοδότησης του προγράμματος, η κυβέρνηση μαζί με την ΕΕ σχεδιάζουν την ένταξή του σε ένα ευρύτερο σχέδιο που ακούει στο όνομα επιχειρήσεις «Κοινωνικής Οικονομίας». Τι είναι όμως αυτές οι επιχειρήσεις της «Κοινωνικής Οικονομίας» που τόσο πολύ διαφημίζονται από την κυβέρνηση και για τις οποίες το υπουργείο Εργασίας ετοιμάζει σχετικό νομοσχέδιο; *** Πρώτον, πρόκειται για επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου. Δεύτερον οι κοινωνικές υπηρεσίες που μέχρι τώρα προσφέρονταν από δημόσιους φορείς και δωρεάν, τώρα θα προσφέρονται απ’ αυτές έναντι αντιτίμου… και τρίτον, οι εργαζόμενοι σε αυτές (πολλοί μπορεί να είναι άτομα από «ευπαθείς ομάδες»), αντί για μεροκάματο θα λαμβάνουν ένα ξεροκόμματο. Αυτό βεβαίως αν οι λεγόμενες επιχειρήσεις «κοινωνικής οικονομίας» στήνονται από επιχειρηματίες, έστω και μικρούς. Αλλά υπάρχουν και οι εργαζόμενοι – «συν-εταιριστές». Δηλαδή εργαζόμενοι που θα συγκροτούν «συνεταιριστικές «επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας», θα δουλεύουν οι ίδιοι, θα πουλούν υπηρεσίες σε όσους τις έχουν ανάγκη, αλλά κακές και υποβαθμισμένες. Ετσι το κράτος ξεφορτώνεται χιλιάδες ανθρώπους, όπως τους ανήμπορους ηλικιωμένους, από το «Βοήθεια στο Σπίτι», δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας που μέχρι τώρα ήταν υποχρεωμένο να προσφέρει, ξεφορτώνεται επίσης χιλιάδες εργαζόμενους αυτών των υπηρεσιών και φορτώνει τα βάρη στις ίδιες τις οικογένειες που τις έχουν ανάγκη… «Eίναι πολλές οικογένειες που έχουν παραδείγματος χάρη, ασθενείς με Αλτσχάιμερ στο σπίτι που χρειάζονται μια στήριξη και είναι διατεθειμένες να πληρώσουν κάτι για να έχουν κάποιον να βοηθάει μέσα στο σπίτι…» Τόσο απλό. Να πληρώνουν κάτι… Τελευταίο και όχι λιγότερο σημαντικό, πετάει άτομα με ειδικές ανάγκες όπως πρώην τοξικομανείς ή αποφυλακισμένους σε αυτές τις επιχειρήσεις, αντί να τους εξασφαλίσει όρους και προϋποθέσεις για πραγματική κοινωνική επανένταξη, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Ιδού πώς στην παραπάνω συνέντευξη περιγράφει τις επιχειρήσεις αυτές η ίδια η υπουργός Εργασίας: «Κοινωνικές επιχειρήσεις κοινωνικής ωφέλειας που ουσιαστικά προσφέρουν υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, κοινωνικές επιχειρήσεις ένταξης που υποστηρίζουν ευπαθείς ομάδες, που μπορεί να είναι νέα παιδιά που πρώτη φορά βγαίνουν στην αγορά εργασίας ή … κοινωνικές επιχειρήσεις που συμβάλουν στην τοπική ανάπτυξη… Οι επιχειρήσεις αυτές λειτουργούν ως νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου…».Και ενώ, όπως λέει η υπουργός, «η καινούρια αυτή επιχείρηση είναι αυτοδιαχειριζόμενη», αν και « μπορεί να μπαίνει μέσα και μια ιδιωτική επιχείρηση»! Σε κάθε περίπτωση πάντως η επιχείρηση «Δεν μοιράζει μερίσματα στους εταίρους, αλλά πληρώνονται ανάλογα με τη συμβολή τους στην επιχείρηση και την εργασία τους». Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πραγματικό τους περιεχόμενο προσθέτει πως οι επιχειρήσεις αυτές: «Θα πρέπει να έχουν δικούς τους πόρους»! Ετσι δένει το γλυκό… Οι επιχειρήσεις θα είναι «αυτοδιαχειριζόμενες» αλλά θα συμμετέχουν άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μισθός για τους εργαζόμενους δεν εξασφαλίζεται, αλλά θα αμείβονται ανάλογα «με τη συμβολή τους». Και αφού θα πρέπει να έχουν τους δικούς τους πόρους, γίνεται καθαρό και ποιος θα κάνει κουμάντο (οι ιδιωτικές εταιρείες που θα εμπλέκονται) αλλά και ποιος τελικά θα καρπώνεται την εργασία των ανθρώπων που θα ενταχθούν εκεί μη έχοντας στον ήλιο μοίρα. 
Αναγνώστης

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ !!

H υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη διαφήμιζε σε ραδιοφωνικό σταθμό τη «διάσωση» του Προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι», που καλύπτει 80.000 ηλικιω...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

“Σύντροφοι”, σας πήραν χαμπάρι και οι κολλητοί σας...

<h3 class="post-title" style="color: #cc0000; font-family: Georgia, Times, serif; font-size: 17px; font: italic normal bold 158%/normal Arial, sans-serif; line-height: 1.1em; margin-bottom: 0.9px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 43px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: left; text-decoration: none;"> 
</h3><div class="post-header-line-1" style="font-family: Georgia, Times, serif; font-size: 17px; line-height: 22px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"></div><div class="post-body" style="font-family: Georgia, Times, serif; font-size: 17px; line-height: 22px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;"><div style="display: block; height: 44px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; overflow-x: visible; overflow-y: visible; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px;">Γράφει ο Δευκαλίωνας <a href="http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/" style="color: #cc0000; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-decoration: none;">http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/</a></div><div class="separator" style="clear: both; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFQomlYqHCmPv2lWyheE6bDQcozXGL3ceufqaGyFZDKDcwfQTOGvtV1fkgUaoQdAoP__7asbpgNskrnvpg9shpOTK6m-nhGa3xncuRP0qgx6cUC_B_UOjU_DvtX-A5C-4wVMHhtBqRUqw/s320/3scimmie.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; color: #1c4991; float: left; height: 241px; margin-bottom: 1em; margin-left: 0px; margin-right: 1em; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-decoration: none; width: 326px;"><img border="0" n4="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFQomlYqHCmPv2lWyheE6bDQcozXGL3ceufqaGyFZDKDcwfQTOGvtV1fkgUaoQdAoP__7asbpgNskrnvpg9shpOTK6m-nhGa3xncuRP0qgx6cUC_B_UOjU_DvtX-A5C-4wVMHhtBqRUqw/s320/3scimmie.jpg" style="border-bottom-color: rgb(255, 255, 255); border-bottom-width: 0px; border-left-color: rgb(255, 255, 255); border-left-width: 0px; border-right-color: rgb(255, 255, 255); border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-color: rgb(255, 255, 255); border-top-width: 0px; margin-bottom: 5px; margin-left: 5px; margin-right: 5px; margin-top: 5px; padding-bottom: 3px; padding-left: 3px; padding-right: 3px; padding-top: 3px;" /></a></div>Έχουμε αναλύσει παρά πολλές φορές τον όρο Κρίση Χρέους. Με απλά λόγια επαναλαμβάνουμε: Έως το τέλος του 2008, το χρέος των ανεπτυγμένων χωρών ήταν περίπου το 70% του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών. Κομβικό σημείο η κατάρρευση της Lehman Brothers (Οκτώβριος 2008) και η απόφαση των κυβερνήσεων των περισσότερων αναπτυγμένων χωρών, να αντικαταστήσουν τα τοξικά ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους οι τράπεζες με κρατικά ομόλογα και εγγυήσεις. Η κρίση μετατρέπεται από χρηματοπιστωτική σε δημοσιονομική και το χρέος των ανεπτυγμένων χωρών εκτινάσσεται στο τέλος του 2009 κοντά στο 100% του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών (πρόβλεψη για το 2010 το συνολικό χρέος των αναπτυγμένων χωρών θα κυμανθεί περίπου στο 106 % του ΑΕΠ ανεπτυγμένων χωρών). Ουσιαστικά τα κρατικά ομόλογα και εγγυήσεις δηλαδή το χαρτονόμισμα δεν έχουν καμία πραγματική αξία και εκπροσωπούν μόνο χρέος. Αυτή η δημοσιονομική κρίση, μέσα στο 2010, παίρνει την ονομασία Κρίση Χρέους και οι περισσότερες κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών παίρνουν την... <a href="" name="more" style="color: #1c4991; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-decoration: none;"></a> δραματική απόφαση να την αντιμετωπίσουν με προγράμματα λιτότητας, αφού για να αντιμετωπισθεί μέσω της αύξησης των εθνικών ΑΕΠ πρέπει το συνολικό ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών να αυξηθεί κατά 8%. Κατανοούμε λοιπόν όλοι, ότι αφού το χρέος μετριέται σαν ποσοστό του ΑΕΠ εκτός από την επιτυχία των προγραμμάτων λιτότητας, πρέπει και το ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών είτε να αυξηθεί, είτε να μην συρρικνωθεί κατά μείζονα κλίμακα. Βασική παράμετρος αυτής της εξίσωσης, είναι τα ΑΕΠ της Κίνας (μεγαλύτερη παγκόσμια παραγωγική δύναμη) και των ΗΠΑ (μεγαλύτερη παγκόσμια καταναλωτική δύναμη), τα οποία αυξανόμενα συνεισφέρουν σημαντικά, είτε στην αύξηση του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων χωρών, είτε στην διατήρηση του στα επίπεδα του 2009. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει σε αυτές τις 2 χώρες. 1. Κίνα. Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα, η κυβέρνηση της Κίνας δεν πέτυχε να δανειστεί το σύνολο του ζητούμενου ποσού, με την μέθοδο των τρίμηνων εντόκων γραμματίων. Συγκεκριμένα, στις 26 Νοεμβρίου το Υπουργείο Οικονομικών της Κίνας ζήτησε να δανειστεί 20 δις ρενμίμπι και μπόρεσε να δανειστεί μόνο 11,55 δις και στις 24 Δεκεμβρίου ζήτησε να δανειστεί πάλι 20 δις ρενμίμπι και τελικά δανείστηκε μόνο 16,76 δις ρενμίμπι. Η απόδοση αυτών των τρίμηνων εντόκων γραμματίων διαμορφώθηκε στα 3,68% (σε ετήσια βάση), όταν έως εχθές η απόδοση τους στην δευτερογενή αγορά κυμαίνονταν στο 3,22 % (σε ετήσια βάση). Απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη η αποτυχία στη δημοπρασία των τρίμηνων εντόκων γραμματίων, όταν το repo rate 7 ημερών στην διατραπεζική αγορά της Κίνας, είναι μεγαλύτερο του 5% (σε ετήσια βάση). Ποιος θα δεσμεύσει τα κεφάλαια του για 3 μήνες με απόδοση 3,68 % (σε ετήσια βάση), όταν μπορεί να τα δεσμεύσει για 7 ημέρες με απόδοση μεγαλύτερη του 5% (σε ετήσια βάση). Αρχικό Συμπέρασμα Η Κινέζικη αγορά διψάει για ρευστό. Αποτέλεσμα, μία ημέρα μετά στις 25 Δεκεμβρίου, η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας αύξησε το επιτόκιο δανεισμού για 1 έτος στο 5,81% από 5, 56%, που είχαν διαμορφωθεί από τις 19 Οκτωβρίου. Τελικό Συμπέρασμα Η Κινέζικη Οικονομία αντιμετωπίζει πλέον σημαντικά προβλήματα και η προσδοκώμενη αύξηση του Κινέζικου ΑΕΠ για το 2010 και 2011, δεν είναι βέβαιο ότι θα πραγματοποιηθεί.  2. ΗΠΑ. Δημοσιεύθηκαν τα στοιχεία του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής (Economic Policy Institute, EPI). Το πλουσιότερο 1% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ, έχει πλέον 225 φορές περισσότερα χρήματα από το μέσο νοικοκυριό. Το 2007, το πλουσιότερο 1% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ, είχε 181 περισσότερα χρήματα από το μέσο νοικοκυριό και την δεκαετία του 1960 το πλουσιότερο 1% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ, είχε 125 περισσότερα χρήματα από το μέσο νοικοκυριό στις ΗΠΑ. Αρχικό Συμπέρασμα Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αυξάνεται και στις ΗΠΑ. Σήμερα το πλουσιότερο 1%, έχει διαθέσιμους πόρους κατά μέσο όρο περίπου 14 εκατ. δολάρια έχοντας υποστεί απώλειες 27%, σε σχέση με το 2007. Ταυτόχρονα, το μέσο νοικοκυριό έχει διαθέσιμους πόρους κατά μέσο όρο περίπου 62.000 δολάρια, έχοντας υποστεί απώλειες 41% σε σχέση με το 2007. Τελικό Συμπέρασμα Οι διαθέσιμοι πόροι για κατανάλωση στις ΗΠΑ, μειώνονται με προφανείς κινδύνους για το παγκόσμιο ΑΕΠ, αφού ως γνωστόν η καταναλωτική αγορά των ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος και συνεπέστερος μέχρι σήμερα καταναλωτής, κυρίως κινέζικών προϊόντων. Είχαμε προειδοποιήσει πάρα πολύ έγκαιρα ( Δευκαλίων 20 Οκτωβρίου: <a href="http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/2010/10/blog-post_3829.html" style="color: #1c4991; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; padding-right: 0px; padding-top: 0px; text-decoration: none;">Ας μιλήσουμε για Οικονομία…</a> Εμείς προειδοποιήσαμε ) για το πρόβλημα της Κίνας, το οποίο τότε ονομάσαμε Το σύνδρομο της Κίνας. Ακόμη, πάμπολλες φορές για την αποτυχία του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, το οποίο συρρικνώνει ποιοτικά και ποσοτικά την μεσαία τάξη και συνεπακόλουθα και την παγκόσμια κατανάλωση. Φυσικά, οι επιλήσμονες «Σύντροφοι» του νέο-ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, οι οποίοι απεμπόλησαν αξίες, αρχές, διακηρύξεις και προεκλογικές δεσμεύσεις, προσκυνώντας τον νεοφιλελευθερισμό, δεν τα έλαβαν ποτέ υπ’ όψιν τους. Αποδέχονται και πιστεύουν τις παντοδύναμες και πάνσοφες αγορές… Όμως, αυτές οι παντοδύναμες και πάνσοφές αγορές, μία μόλις ημέρα μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, ανέβασαν το Ελληνικό spread περίπου 20 μβ. «Σύντροφοι», σας πήραν χαμπάρι και οι κολλητοί σας!</div>

“Σύντροφοι”, σας πήραν χαμπάρι και οι κολλητοί σας...

Γράφει ο Δευκαλίωνας http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/ Έχουμε αναλύσει παρά πολλές φορές τον όρο Κρίση Χρέους. Με απλά λόγια επανα...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

''Χακί'' κάλαντα αγάπης στα παιδιά του Ξενώνα της ΦΛΟΓΑΣ...

''Χακί'' κάλαντα αγάπης στα παιδιά του Ξενώνα της ΦΛΟΓΑΣ...

Από το http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/ Τη χαρά και την αισιοδοξία μετέφερε μελωδικά η χορωδία του ΓΕΕΘΑ - αποτελούμενη από στελέχ...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Το Ελληνικό Ηφαίστειο

<h3 class="post-title entry-title" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #dda975; background-image: initial; background-origin: initial; font: normal normal bold 20px/normal Verdana, Geneva, sans-serif; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 0px; margin-top: 0px; padding-bottom: 2px; padding-left: 2px; padding-right: 0px; padding-top: 2px;">ένα άρθρο του Κώστα Δουζίνα</h3><div class="post-header-line-1" style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 14px; font-weight: bold;"></div><div class="post-body entry-content" style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 14px; font-weight: bold; margin-bottom: 0px; margin-left: 5px; margin-right: 6px; margin-top: 0px;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDthooHYdCBwDA8HOhkfC14JMFoqcA0svMo06WicNBuocodFhRW-oa6bpGcQ4qyjhyphenhyphend4NWqgFWR2-C5lFTxH4WLxQD3qFZJijdkG1uXH1l6bSodUP1xGJ-YBD8UZ_sWiv883vnxWmoQzY/s1600/tungurahua-volcano.jpg" style="color: #de7008; text-decoration: none;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5555305912805652498" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDthooHYdCBwDA8HOhkfC14JMFoqcA0svMo06WicNBuocodFhRW-oa6bpGcQ4qyjhyphenhyphend4NWqgFWR2-C5lFTxH4WLxQD3qFZJijdkG1uXH1l6bSodUP1xGJ-YBD8UZ_sWiv883vnxWmoQzY/s200/tungurahua-volcano.jpg" style="border-bottom-width: 0px; border-color: initial; border-left-width: 0px; border-right-width: 0px; border-style: initial; border-top-width: 0px; cursor: pointer; float: left; height: 134px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; margin-right: 10px; margin-top: 0px; width: 200px;" /></a>Το άρθρο που ακολουθεί, στην παρούσα εκδοχή του, δημοσιεύεται πρώτη φορά. Μου το έστειλε με e-mail ο καθηγητής Κώστας Δουζίνας και (με την άδειά του) το παρουσιάζουμε. 
 
Αυτή τη φορά δεν έκανα καμία προσθήκη τονισμού ή χρώματος στο κείμενο.Μια παλαιότερη εκδοχή του άρθρου είχε κάποτε εμφανιστεί στο “Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης“.<a href="" name="more" style="color: #de7008; text-decoration: none;"></a> 
 
English Summary: “The Greek Volcano” by professor Costas Douzinas. 
 
NOTE: A new book entitled “The Idea of Communism“, edited by Slavoj Zizek and Costas Douzinas, including contributions from Badiou, Hardt, Negri, Ranciere, Nancy, Bucks-Morss and Eagleton (amongst others) has just been published by Verso. 
Το ελληνικό ηφαίστειο 
 
του Κώστα Δουζίνα (Αντιπρύτανη του Birkbeck College, Πανεπιστήμιο Λονδίνου, Διευθυντή του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών) 
 
Το καλοκαίρι του 1918, ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης συνάντησε το μεγάλο Άγγλο συγγραφέα Ε. Μ. Φόρστερ στην Αλεξάνδρεια και έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη φιλία. “Εσείς οι Άγγλοι δεν μπορείτε να καταλάβετε τους Έλληνες”, του λέει ο Καβάφης. “Εμείς χρεοκοπήσαμε εδώ και καιρό. Να προσεύχεστε εσείς οι Άγγλοι, με την τάση σας για περιπέτειες, να μην χάσετε το κεφάλαιό σας γιατί τότε θα γίνετε σαν κι εμάς, ανήσυχοι, ανήμποροι και ψεύτες”. Σχολιάζοντας αυτό το μυστηριώδες κείμενο, ο Giorgio Agamben γράφει το 1993 “το μόνο σίγουρο είναι ότι από τότε όλοι οι λαοί της Ευρώπης και πιθανόν όλου του κόσμου έχουν πτωχεύσει”. Εμείς οι Έλληνες και πιθανόν όλοι οι Ευρωπαίοι έχουμε χρεοκοπήσει: πολιτικά, πολιτισμικά και ψυχικά. Πολιτικά πρώτα. 
 
H Ελλάδα προσφέρει σήμερα την καλύτερη εικόνα του ευρωπαϊκού μέλλοντος. Ότι η Ελλάδα επιλέχθηκε ως πειραματόζωο για το νέο τρόπο οικονομικής διακυβέρνησης, θεωρείται γενικά γνωστό. Αυτό που έχει αναλυθεί λιγότερο, είναι το είδος πολιτικής που εισάγεται χωρίς καμία συζήτηση. Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, οι δημοσκοπήσεις και οι κομματικές αντιδικίες δίνουν την εντύπωση ότι η πολιτική ζωή συνεχίζεται όπως πάντα. Τα μέτρα όμως που παίρνονται εισάγουν την πλέον επιθετική παραλλαγή της γεωπολιτικής (που ορίζεται ως άσκηση εξουσίας στο ατομικό και κοινωνικό σώμα, εξουσίας που στοχοποιεί τη ζωή) στην Ευρώπη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η πρόσφατη ηφαιστειακή έκρηξη στην Ισλανδία, μια χώρα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από την παράλογη απληστία και ανηθικότητα των τραπεζιτών, είναι η πιο αρμόζουσα αλληγορία για την εξελισσόμενη ελληνική τραγωδία. Αλλά η κρίση έχει συζητηθεί κυρίως με υλικούς και οικονομικούς όρους και δευτερευόντως μόνο σε σχέση με τον πολιτικό χαρακτήρα και τις επιπτώσεις της. Η κυβέρνηση, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και οι αυτάρεσκοι «ειδικοί» παρουσιάζουν τα γεγονότα και το μνημόνιο σαν θεϊκή πράξη, μια φυσική καταστροφή που δεν μπορούσε να προβλεφθεί ή να αποφευχθεί. Αν η Ελλάδα είναι σαν τον Τιτανικό, οι «αγορές» είναι το ανελέητο παγόβουνο και οι απαιτήσεις της Ευρωπαïκής Ένωσης και του ΔΝΤ μια ξαφνική ηφαιστειακή έκρηξη. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την «ηθοποίηση» (naturalization) της οικονομίας, «φετιχισμό των καταστροφών», κάτι σαν τον φετιχισμό του εμπορεύματος κατά Μαρξ. Πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες και τη Νέα Υόρκη και εφαρμόζονται πιστά στην Αθήνα, στρατηγικές επιλογές των χρηματιστών, πρωτόγνωρες επιβολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ παρουσιάζονται ως αναπόφευκτες, αναπόδραστες, σχεδόν μη ανθρώπινες παρεμβάσεις. Η μόνη απάντηση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ μπροστά σε τέτοια «ανωτέρα βία» είναι να εφαρμόσουν διαδικασίες πολιτικής άμυνας έτσι ώστε να περιορίσουν τις απώλειες και τις ζημιές. 
 
Αν η οικονομική κρίση είναι μια φυσική καταστροφή, τότε η πολιτική δεν πρέπει να ανακατεύεται στην αντιμετώπιση της, με τον ίδιο τρόπο που δεν πρέπει να αναμειγνύεται στην ανθρωπιστική βοήθεια σε περιπτώσεις σεισμού. Ένας υπουργός μας είπε ότι «χρειαζόμαστε στρατιωτική πειθαρχία» στην αποδοχή των μέτρων. Τα τηλεοπτικά νέα, με επικεφαλής έναν από τους γνωστότερους τηλεοπτικούς σταθμούς, επαναλαμβάνουν ανιαρά: «Η οικονομία φταίει, βρε βλάκα»! Σχεδιαγράμματα με την άνοδο των «σπρέντς» κυριαρχούσαν στις οθόνες με τον ίδιο τρόπο που θα παρουσιαζόταν η εξάπλωση της ηφαιστειακής στάχτης η την αύξηση της θερμοκρασίας σε περίοδο ξηρασίας. «Ποια είναι η εναλλακτική πρόταση;» ρωτούν ρητορικά οι παντογνώστες δημοσιογράφοι και οι υπόλογοι πολιτικοί, θέτοντας έτσι τέλος στην πολιτική συζήτηση και παρέμβαση για να επιστρέψoυν στην «επιστημονική» ανατομή της φυσικής οικονομικής καταστροφής. Ας δούμε όμως την πολιτική πλευρά της κρίσης. 
 
Μια μικρή παρένθεση πολιτικής φιλοσοφίας 
 
Η πολιτική λειτουργεί πάνω σε δύο άξονες και μορφές εξουσίας: από τη μία πλευρά η autoritas, η νομιμοποιημένη εξουσία, εκφράζει το “κοινό συμφέρον” ή τη βούληση του λαού να συμβιώνει· από την άλλη πλευρά η potestas είναι η δύναμη που διατηρεί τη συνοχή της κοινωνίας μέσω της κυριαρχίας των λίγων πάνω στους πολλούς. Η λειτουργία της πολιτικής εκφράζει, συμπυκνώνει και διαμεσολαβεί πρόσκαιρα στην κοινωνική και οικονομική σύγκρουση και οικοδομεί νομιμοποιημένη εξουσία πάνω σ’ ένα μόνιμο υπόβαθρο αναπόδραστου ανταγωνισμού. Αυτή η βασική πολιτική πραγματικότητα συσκοτίστηκε από τη νεοφιλελεύθερη σύγκλιση των δεξιών και των σοσιαλδημοκρατών. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους αποκλειστικά ως άπληστοι σφετεριστές και χωρίς όριο καταναλωτές και μηχανές επιθυμίας. Ως αποτέλεσμα, η πολιτική μετατρέπεται αποκλειστικά σε διαχείριση της οικονομίας, απαρνούμενη τον βασική της λειτουργία, την προσωρινή ειρήνευση των κοινωνικών συγκρούσεων (προσωρινή, γιατί η κοινωνική σύγκρουση είναι μόνιμο συστατικό του κοινωνικού δεσμού και η potestas είναι η συνεχής του έκφραση) και την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την autoritas και τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. 
 
Η πολιτική που επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός λαμβάνει οικονομικές και ηθικίστικες μορφές. Μιμούμενη τα νεοκλασικά οικονομικά, η πολιτική μετατρέπεται σε μια δραστηριότητα που μοιάζει με την αγορά. Άτομα, συμφέροντα και τάξεις αποδέχονται τη συνολική κοινωνικο-οικονομική ισορροπία και χρησιμοποιούν την πολιτική για να επιδιώξουν οριακές βελτιώσεις συμφέροντος και κέρδους. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική παρουσιάζεται ως διαδικασία ηθικής επιχειρηματολογίας, με την οποία μπορεί να επιτευχθεί ορθολογική συναίνεση σχετικά με τα δημόσια αγαθά. 
 
Η πολιτική που ασκείται ψευδεπίγραφα, είτε ως τέλεια αγορά, είτε ως σωκρατικός διάλογος, προδιαγράφει τη σύγκρουση ως τελειωμένη, παρωχημένη, αδύνατη και ταυτόχρονα προσπαθεί να αποκηρύξει και να αποκλείσει την εμφάνισή της. Η αντικατάσταση της σύγκρουσης από μια συνεργασία οικονομολόγων “που λένε την αλήθεια”, από εκσυγχρονιστές γραφειοκράτες και πατριωτικά ΜΜΕ, μετατρέπει το κράτος σε «προστάτη» της αγοράς εσωτερικά (παράδειγμα η αγριότητα της αστυνομικης καταστολής) και σε δηθεν φιλελευθερο φορέα του ανθρωπισμού εξωτερικά (κάτι που φάνησε στους “ανθρωπιστικούς” πολέμους της περασμένης δεκαετίας). Η σύγκρουση όμως δεν εξαφανίζεται: οι νεοφιλελεύθερες συνταγές αυξάνουν την ανισότητα, τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό και στρέφουν την οργή εναντίον των μεταναστών, των φτωχών και όσων ανθίστανται στην εξαθλίωση. 
 
Αυτή ακριβώς τη στάση έναντι της πολιτικής εισήγαγαν τα πρόσφατα γεγονότα στην Ελλάδα. Κανένα από τα πρωτοφανή μέτρα που πάρθηκαν δεν συζητήθηκε, ούτε εγκρίθηκε, έξω από τον κύκλο ελάχιστων μυημένων κυβερνητικών στελεχών. Η επιβολή τους παρουσιάστηκε ως αναπόδραστο αποτέλεσμα των άπληστων αγορών και της δόλιας ευρωπαϊκής αδράνειας που υποτίθεται ότι βρίσκεται πίσω από την απληστία των αγορών, κάτι σαν ανθρωπιστική εκστρατεία για να σωθούν τα θύματα μιας φυσικής καταστροφής. Οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, οι ειδικοί και τα κυρίαρχα ΜΜΕ αρχικά ανήγγειλαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και στη συνέχεια εξαπέλυσαν μια συστηματική εκστρατεία για να πείσουν το κοινό. 
 
Η αυστηρή οικονομία και η εντιμότητα, οι περικοπές μισθών και η ηθική αρετή αποτελούν την καθολική νεοφιλελεύθερη συνταγή. Όλα αυτά στην Ελλάδα παίρνουν μια πιο σκληρή μορφή απ’ ό,τι στην Ιρλανδία ή την Ισλανδία, διότι η (οικονομική) τιμωρία πρέπει να είναι πιο σκληρή, αντίστοιχη με την υπερβολική μας ηθική χαλαρότητα. Η ποινή αντιστοιχεί με την αμαρτία – μόνο που εδώ θα την πληρώσουν οι αναμάρτητοι. Πρόκειται για ένα δηλητηριώδη τύπο μεταμοντέρνου κυνισμού. 
 
Για την αληθινή πολιτική, από την άλλη, η ιδέα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση” δεν υφίσταται. Η δημοκρατία, που είναι συνώνυμη με την πολιτική, είναι ακριβώς η έκφραση της διαφωνίας και της σύγκρουσης, είναι ένας τρόπος ζωής μέσω του οποίου τα πιο αστάθμητα προβλήματα μπορούν να τεθούν προς συζήτηση και δοκιμασία, μπορούν να βρεθούν λύσεις και να αναληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που, με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα, σχολιαστές και ειδικοί έσπευσαν να προκαταλάβουν την κοινή γνώμη αναγγέλλοντας ότι το πιο αμφιλεγόμενο ζήτημα των καιρών μας, δηλαδή το μνημονιο, δεν υπάγεται στην πολιτική κρίση και στην κανονιστική αξιολόγηση, αλλά στις αληθοφανείς συνομιλίες των ορθοφρονούντων ειδικών. 
 
Οι εναλλακτικες προτάσεις για πολιτική κινητοποίηση κατά των μέτρων, οι ιδέες για παύση πληρωμών ή για ριζική αναδιάρθρωση του χρέους, η πρόταση για δημοψήφισμα, όλα αυτά απορρίπτονται γιατί δεν ‘κατανοουν’ τον επείγοντα και μονόδρομο χαρακτήρα της οικονομικής λύσης. Αν η «φυσικοποιημένη» οικονομία κινείται με τρόπους θεόσταλτους και απρόβλεπτους, η πολιτική γίνεται μια υποκατηγορία της οικονομίας που πρέπει να μένει σιωπηλή και περιθωριοποιημένη. Μ’αυτό τον τρόπο, βαθύτατα πολιτικές αποφάσεις εμφανίζονται ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα αδήριτων νόμων και ταξικά συμφέροντα περιβάλλονται την αίγλη της επιστημονικής αλήθειας. 
 
Ο πολιτικός χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης 
 
Και όμως, η πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Κάθε βήμα, κάθε απόφαση, κάθε πράξη από αυτές που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο, ήταν βαθιά πολιτικές επιλογές. Η οικονομική κατάρρευση του 2008 που επιδείνωσε την οικονομική κρίση, αποκάλυψε τη θεμελιώδη υποκρισία και ανηθικότητα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ενώ οι απλοί άνθρωποι υποβάλλονται καθημερινά στην «πειθαρχία» της αγοράς χάνοντας σπίτια, δουλειές και ελπίδες, το κράτος αναλαμβάνει να καλύψει τις τεράστιες απώλειες των τραπεζών. Αυτή το ειδος πολιτικής ονομαστηκε «σοσιαλισμος του λεμονιού»: σοσιαλισμός για τους πλούσιους – καπιταλισμός για τους υπόλοιπους. Η, για να παραφράσουμε τον Μπέρτολτ Μπρέχτ, πας φυλακή για μικρά οικονομικά παραπτώματα, ενώ αν οδηγήσεις μια τράπεζα στην πτώχευση παίρνεις τεράστια μπόνους. 
 
Το ίδιο ισχύει και για το χρέος. To χρέος συσσωρεύτηκε τα τελευταία 30 χρόνια με αποφάσεις των εναλλασσόμενων πολιτικών ελίτ που χρησιμοποιούσαν τα δάνεια για να υλοποιήσουν πελατειακές πολιτικές και να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Ως προς αυτό, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου και τους διάφορους υπουργούς και πρώην υπουργούς που παρελαύνουν στις τηλεοπτικές οθόνες ζητώντας «στρατιωτική πειθαρχία». Όπως πρόσφατα είπε ο κ. Πάγκαλος, ‘τα φάγαμε όλοι μαζί’ – αλλά δεν προσέθεσε ότι οι ‘όλοι’ δεν περιλαμβάνουν την πλειοψηφία του χαμηλόμισθου λαού, που τώρα καλείται να πληρώσει αυτά που άλλοι ‘έφαγαν’. Όλες οι πρόσφατες εκλογικές εκστρατείες έγιναν με το κόμμα της εκάστοτε αντιπολίτευσης να υπόσχεται «ηθική στην πολιτική», «εκλογίκευση των δημοσιονομικών», «επαναθεμελίωση του κράτους», εγκατάλειψη της «αλαζονείας της εξουσίας». Μόλις τελειώνουν οι εκλογές, η νέα κυβέρνηση επιστρέφει στις παλιές μεθόδους, αυξάνοντας το χρέος με δάνεια, δωροδοκώντας και μοιράζοντας προνόμια στους ημέτερους. 
 
Σήμερα, τo ένα κυβερνητικό κόμμα επιτίθεται στο άλλο για το ποιος φταίει για το χρέος, ωσάν να υπάρχει κάποιος που ανήκει στην πολιτική ελίτ των τελευταίων 30 χρόνων και δεν φταίει. Με αυτή την έννοια, τα πρόσφατα γεγονότα δείχνουν ότι η οικονομική και η ηθική έκπτωση είναι στην πραγματικότητα συνοδοιπόροι. Στην Βρετανία, στη διάρκεια των τηλεοπτικών αναμετρήσεων της πρόσφατης προεκλογικής εκστρατείας, και οι τρεις ηγέτες απολογήθηκαν στο κοινό για τα «σκάνδαλα των εξόδων» (οι βουλευτές χρέωναν στο δημόσιο κονδύλια που δεν δικαιούνταν) που στοίχισαν στο δημόσιο λιγότερο από δύο εκατομμύρια λίρες και ασφαλώς ωχριούν σε σύγκριση με τα ποσά που σπαταλήθηκαν από τις δικές μας ελίτ. Περιμένουμε ακόμα την πολιτική ελίτ να απολογηθεί στον ελληνικό λαό, αν και μια μεταμέλεια ιαπωνικού τύπου και ακόμα περισσότερο ένα δημόσιο χαρακίρι, θα ταίριαζαν περισσότερο στην κατάσταση αν αναλογιστούμε το μέγεθος της ευθύνης. Η πολιτική κάστα όμως δεν διαθέτει το βασικό ηθικό ανάστημα: η αξίωση να αλλάξουν οι πολίτες στάση, να υπακούν στο νόμο και να δρουν υπεύθυνα προς την κοινωνία θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστη αν οι στυλοβάτες της ηθικής έδειχναν ένα ίχνος ταπεινοφροσύνης και κατανόησης των ευθυνών τους. 
 
Η πολιτική φύση της κρίσης διαφαίνεται και στην ευρωπαϊκή πλευρά. Το όριο του 3% στο έλλειμμα (που το έχουν ξεπεράσει όλα τα κράτη της ευρωζώνης), το σύμφωνο σταθερότητας, η κερδοσκοπία των «αγορών», όλα υπακούουν σε πολιτικά κίνητρα και σχέδια. Ο στενός δεσμός μεταξύ των μέτρων της Ευρωπαïκής Ένωσης και του ΔΝΤ με τη γερμανική πολιτική είναι πασίγνωστος. Όλοι σχεδόν αποδέχονται πλέον ότι η γερμανική πολιτική περιορισμού μισθών και ισχυρού ευρω έχει βοηθήσει τη γερμανική οικονομία αλλά έχει δημιουργήσει προβλήματα στο Νότο της Ευρώπης. 
 
Αυτό που έχει σχολιαστεί λιγότερο είναι η φύση της κερδοσκοπίας των αγορών. Αυτή δεν βασίζεται στις επιδόσεις της πραγματικής οικονομίας (η Ελλάδα είναι ακόμη γύρω στην 25η θέση του ΟΟΣΑ, αλλά τα μέτρα και η ύφεση που δημιουργούν την οδηγούν συνεχώς προς τα κάτω), αλλά στα αισθήματα «εμπιστοσύνης» και «ρίσκου» που διακατέχουν τους χρηματιστές. Οι χρηματαγορές δεν λειτουργούν σε πραγματικό επίπεδο, αλλά σε εικονικό. Οι φήμες για την αξιοπιστία ενός κράτους ή για τον κίνδυνο να μην πληρώσει προσδιορίζονται από φανταστικούς σχεδιασμούς και ιδεολογικές κατασκευές, αποτελούν μια αυτοεκπληρουμενη προφητεία που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, στην οποία όμως έχουν την δύναμη να παρεμβαίνουν καταστροφικά. 
 
Οι επιθέσεις των «αγορών» κατά της Ελλάδας είναι η εκδίκηση του νεοφιλελευθερισμού για την μεγάλη ήττα του 2008. Η εκδίκηση αυτή όμως αποτελεί και αναπόσπαστο κομμάτι των ευρύτερων ρυθμίσεων της μεταβιομηχανικής και μεταφορδιστικης παγκοσμιοποιημενης κοινωνίας των υπηρεσιών. Η συσσώρευση κεφαλαίου δεν βασίζεται πλέον στην δημιουργία υπεραξίας στον πρωτογενή τομέα, αλλά στην άντληση προσόδων, με κύρια μορφή τον τόκο και το μίσθωμα; για πνευματική ιδιοκτησία. Αυτό ισχύει τόσο σε ατομικό επίπεδο (ο νεοφιλελευθερισμός μας μεταχειρίζεται όχι σαν φυσικά πρόσωπα ή πολίτες, αλλά σαν καταναλωτές που πρέπει να δανείζονται για να ξοδεύουν) όσο και σε κρατικό. Η συσσώρευση κεφαλαίου μέσω προσόδων όμως πρέπει να αστυνομεύεται αυστηρά, αφού το δανειστικό συμβόλαιο δεν δημιουργεί αυτόματα τις συνθήκες της αναπαραγωγής του όπως συμβαίνει με το συμβόλαιο εργασίας. Η άντληση προσόδου και τόκου απαιτεί εκφοβισμό καθώς δεν υπάρχει κάποιο “φυσικό” επίπεδο μίσθωματος;. Η πίεση των αγορών είναι ένας τρόπος να ασκηθεί πίεση στους οφειλέτες, ώστε είτε να αποδεχτούν την πιο ακραία καταστροφή των δημοσίων δαπανών είτε να χρεοκοπήσουν. Οφειλέτες προσέχετε, λένε στα κράτη, ή καταστρέφετε το κράτος πρόνοιας, ή γίνεστε η επόμενη Ελλάδα. Τακτική που δεν διαφέρει και πολύ από την μαφιόζικη “προστασία”: αν ο οφειλέτης αμφισβητήσει τους όρους η την αμοιβή, τον δέρνουν οι μπράβοι! Και οι απειλές έπιασαν: στην Μεγάλη Βρετανία, η νέα κυβέρνηση χρησιμοποίησε συστηματικά το ελληνικό παράδειγμα για να επιβάλλει πρωτοφανείς στα μεταπολεμικά χρονικά περικοπές δαπανών· το ίδιο γίνεται στην Ισπανία, Προτογαλία, Αγγλια και Ιρλανδία. Όπως ξέρουμε, η Ελλάδα, της οποίας το ΑΕΠ είναι μόλις 3% του ευρωπαϊκού, δεν έχει μεγάλη οικονομική σημασία για την Ερωπαϊκή Ένωση, αλλά η συμβολική σημασία της επίθεσης που της έγινε ήταν κυριολεκτικά καταλυτική. 
 
Η επιβολή του νεοφιλελευθερισμού από τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ συνοδεύτηκε από επιθέσεις σ’όλους τους ενδιάμεσους κοινωνικους θεσμούς, οπως τα κόμματα, τα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση, ακόμα και την εκκλησία. Οι θεσμοί αυτοί όμως είναι απαραίτητοι για την διαμεσολάβηση μεταξύ εξουσίας και πολιτών. Η απουσία τους εξασθενεί την κοινωνική ευπρέπεια (civility), την αποδοχή και την ενσωμάτωση που είναι αναγκαίες στον καπιταλισμό για να κατευνάζει τον ανταγωνισμό και να περιορίζει την σύγκρουση. O άνθρωπος που αντιμετωπίστηκε από την εξουσία ως καταναλωτής σε περιόδους ευημερίας, σε εποχή ανέχειας γίνεται αντικείμενο αστυνόμευσης. Έτσι εξηγείται η μεγάλη αύξηση των μηχανισμών καταστολής που εμφανίστηκαν μεν ως συνέπεια του περίφημου πολέμου κατά της τρομοκρατίας, αλλά στην πραγματικότητα είχαν άλλο κύριο στόχο. Οι αλλαγές που παρατηρούνται είναι τρομακτικές: τείχη σηκώνονται στο Μεξικό και στην Παλαιστίνη, γκέτο φτωχών εμφανίζονται στο κέντρο των πόλεων, οχυρωμένες κοινότητες πλουσίων στα προάστια, αυξάνονται οι φυλακές και οι δυνάμεις καταστολής. Ο κόσμος που είχε αποπλανηθεί από την τεχνητή χρηματοπιστωτική ανάπτυξη εγκαταλείπει αναγκαστικά την κατανάλωση ως μέθοδο ικανοποίησης προσωπικών επιδιώξεων και επιθυμιών και βλέπει την ζωή του να ανατρέπεται. Δεν είναι πια μόνο το 1/3 της κοινωνίας που μένει απέξω, όπως γινόταν κατά τη δεκαετία του ’80. Αυτή τη στιγμή, μεγάλα σύνολα πληθυσμού μετατρέπονται από «βολεμένα» σε αποκλεισμένα. 
 
Εδώ φαίνεται η πραγματική διάσταση του τέλους της πολιτικής και η ριζική επαναδιαπραγμάτευση του κοινωνικού δεσμού. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα ολέθριο οικονομικό μοντέλο. Είναι μια παγκόσμια ιδεολογία και κοσμοθεώρηση, που ωθεί τους ανθρώπους να κατανοούν τη ζωή τους και να σχετίζονται με τους άλλους ως καταναλωτές χωρίς όρια, ως μηχανές επιθυμίας. Αλλά καθώς καταρρέει το οικονομικό μοντέλο που τον στήριξε, μπαίνουμε σε μία εποχή νέας κοινωνικής οντολογίας. Ο εκτεθειμένος σε δάνεια και χρέη άνθρωπος υφίσταται τεράστια ψυχολογική κρίση, κρίση ταυτότητας. Για να επαναπροσδιοριστεί συνολικά η ζωή του υποκειμένου και η σχέση του με τους άλλους και με τον κοινωνικό δεσμό, χρειάζεται μια άγρια και απότομη βιοπολιτική στρατηγική. Τα μέτρα αποτελούν την πιο προωθημένη βιοπολιτική επέμβαση, ένα νέο τρόπο συνολικής αναδιοργάνωσης της ζωής μας από την εξουσία. Ο κοινωνικός έλεγχος και η πειθάρχηση, η ριζική αλλαγή συμπεριφορών και σχέσεων που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή, δεν έχει προηγούμενο πουθενά στην Ευρώπη. Η Ελλάδα γίνεται το μεγάλο εργαστήρι όπου φτιάχνεται ο άνθρωπος του μέλλοντος. 
 
Η βιοεξουσία (biopower) αποτελει άσκηση εξουσίας επι της ζωης, πειθάρχηση του κοινωνικού σώματος μέσω του ελέγχου των διαδικασιών της ζωής. Εκτείνεται από τα βάθη της συνείδησης στα σώματα του πληθυσμού και στην στοχοποιηση κοινωνικών ομάδων βάσει χαρακτηριστικών όπως το φύλο, η φυλή ή η εθνότητα. Τεχνολογιες της εξουσίας που εφαρμοζονται στο κοινωνικο συνολο συμπληρώνονται με τεχνολογίες ‘επιμελείας εαυτού’. Οι άνθρωποι καλούνται να ‘αλλάξουν’ εαυτούς μέσω πρακτικών προσωπικής ‘βελτίωσης’ στο όνομα της ατομικής η συλλογικής υγείας. Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα μέτρα του μνημονίου διαχωρίζουν τον πληθυσμό με οικονομικά κριτήρια και απαιτούν από τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους να αλλάξουν συνολικά τις συμπεριφορές τους στο όνομα της εθνικής ‘σωτηρίας’. Απο την καταναλωση των απολυτως αναγκαιων μεχρι την εκπαιδευση, εργασια και ψυχαγωγια, οι Ελληνες καλλουνται να τροποποιησουν ριζικα την συμπεριφορα τους και να υποβληθουν σε εκτεταμενοθς ελεγχους που αποσκοπουν να αποκαταστησουν την κοινωνικη υγεια και την ατομικη ευτυχια. 
 
Η βιοπολιτική στοχοποιεί κυρίως συμπεριφορές, όχι ιδέες· τροποποιεί συνήθειες και πρακτικές, όχι ιδεολογίες. Η επιβολή των αλλαγών ακλουθεί τη στρατηγική του ‘δόγματος του σοκ’ (shock doctrine) υπολογίζοντας ότι η βίαιη και ταχεία εισαγωγή τους θα εξουδετερώσει την αντίσταση στην άδικη και καταστροφική τους φύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η βιοπολιτική στρατηγική δεν κινητοποιεί μόνο τον φόβο για το μέλλον και την δήθεν επιστημονική αλήθεια, αλλά φροντίζει να καλλιεργήσει και ένα όσο γίνεται βαθύτερο αίσθημα ενοχής. Μια χαμηλόφωνη υπόδειξη λέει στον πολίτη «για δεκαπέντε χρόνια είχες βελτίωση του βιοτικού σου επιπέδου μέσα από μη παραγωγικές δραστηριότητες και τώρα πρέπει να πληρώσεις». Ένας μέσος άνθρωπος που είχε αποδεχτεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο μπορεί να πιστέψει ότι δικαιολογούνται οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, γιατί είχε αυξανόμενες απολαβές κατά την προηγούμενη περίοδο. 
 
Χωρίς να αρνιόμαστε ότι υπήρξε φοροδιαφυγή και διαφθορά, πρέπει να εξετάσουμε τη δημιουργία ενοχικού συνδρόμου ως τακτική βιοπολιτικής πειθάρχησης. Εδώ μπορεί να βοηθήσει η ψυχανάλυση: το υπερεγώ μας εγκαλεί τις παράνομες απολύσεις που το πρόστυχο μέρος του μας είχε επιβάλλει. Το ηθικιστικό υπερεγώ παίρνει τώρα το πάνω χέρι λέγοντας ότι όποιος αμάρτησε πρέπει να υποφέρει. Οι Γερμανοί και οι Άγγλοι βλέπουν τους Έλληνες ως τεμπέληδες, άχρηστους καλοπερασάκηδες. Η ζωή τους, δήθεν γεμάτη απολαύσεις και αργίες, κλέβει από τους βόρειους αυτό το κάτι που θα τους έκανε ολοκληρωμένους, ευτυχείς. Αλλά το ίδιο κάνουν και οι ελληνικές ελίτ. Αποδέξου την τιμωρία, λένε στον κόσμο, γιατί αμάρτησες και το αξίζεις. Η ηθικολογια είναι απαραίτητος συνοδοιπόρος της βιοπολιτικής. 
 
Δεν υπάρχει επομένως μεγαλύτερο ψέμα από τον ισχυρισμό ότι η κρίση είναι κυρίως οικονομική. Την κρίση που χρησιμοποιείται σήμερα με κυνικό τρόπο για να καταστραφεί το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης, την δημιούργησαν η πολιτική λογική και οι ανάγκες του ύστερου καπιταλισμού. Μόλις συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της πολιτικής κρίσης, που οδηγεί στην ολική διάλυση και επανασύσταση του κοινωνικού δεσμού, ίσως εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια καθολικής αντίδρασης. 
 
Που βρίσκεται ο ελληνικός πολιτισμός; 
 
Ποια είναι η απάντηση της κοινωνίας αυτή την ριζική αλλαγή; Έχουμε δυο ειδών αντιδρασεις. Μια πρωτη είναι το acting out. Η απόγνωση δεν μπορει να απορροφηθεί από τους εξασθενημενους ενδιάμεσους θεσμους. Ετσι ο παντα εύθραυστος ψυχικος δεσμος με την κοινωνια ραγιζει και οδηγει σε εκδηλώσεις προσωπικής αρνησης, που μπορεί να παίρνουν μορφή βιας, αυτοδικίας, εγκληματικότητας κοκ. Αυτο οδηγει τον κυριαρχο ελληνικο πολιτισμο σε τεραστιο αδιεξοδο. 
 
Αυτά που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα ως Έλληνες του εξωτερικου ηταν πρωτοφανη. Ο ανθελληνικος και αντιμεσογειακος ρατσισμος και οριενταλισμος που πρεπει να υπηρχε υφερπων, εγινε εκκωφαντικος. Οι λαικες εφημεριδες επιχαιρουν με την ελληνικη τραγωδια γιατι οι διακοπες στην Κρητη και την Ζακυνθο θα ειναι πιο φτηνες. Διανοουμενοι απο την αλλη πλευρα δεν μπορουν να πιστεψουν πως οι νεοέλληνες, που ‘δηθεν καταγονται απο τους δημιουργους της φιλοσοφιας, της δημπκρατιας και της επιστημης, εγιναν τετοιοι ψευτες, κλεφτες και τεμπεληδες’. Αντιστροφα, το μεγαλο μερος των Ελληνων βλεπει την Αγγλια ως μερος για ψωνια στο Harrods και σπουδες σε υποβαθμισμενα Πανεπιστημια, πολλα τμηματα των οποιων διατηρουνται απο τους Έλληνες φοιτητες. Αν δημοκρατια ειναι η εξουσια (κρατος) του δημου, δυστυχως η Ευρωπη εχει αποκτησει κρατος αλλα δεν εχει (ουτε φαινεται να δημιουργει) δήμο. 
 
Η ψυχανάλυση διακρίνει μεταξύ του ideal ego (ιδεωδους εγω) και του ego ideal (του ιδεατου εγω). Το πρωτο οργανωνει φαντασιακα το εγω μεσα απο την προβολη μιας ιδεατης ταυτοτητας: βλεπω τον εαυτο μου πετυχημενο, εξυπνο, ωραιο. Αλλά το ego ideal ειναι πιο σημαντικο για την ψυχικη ισοροπια: για να γινω αντικειμενο επιθυμιας, βλεπω τον εαυτο μου απο την σκοπια του αλλου και προσπαθω να γινω η να πραξω αυτο που νομιζω οτι ο αλλος περιμενει απο μενα. Αυτο ηταν μεχρι προσφατα το μοντέλο των ελληνικων ελιτ: θα εκσυγχρονιστουμε, θα γινουμε οπως νομιζουμε οτι μας θελουν οι Ευρωπαιοι. Και τώρα καταλαβαίνουμε ότι οι ευρωπαικές ελίτ μας βλέπουν σαν τις δικές μας, όπως έλεγε ο Καβάφης το 1918: ανήσυχους, ανήμπορους, ψεύτες. 
 
Αυτό αποτελεί χρεοκοπία του εκσυγχρονιστικού μοντέλου πολιτιστικής ταυτότητας. Στο ψυχικό επίπεδο αποτελεί πρόβλημα αυτων που βιωνουν την σχεση αναμεσα στον φαντασιακο τους ευρωπαϊσμό και τον υποτιμητικο τροπο που τους αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαιοι. Και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να προβάλει την τραγική φιγούρα κάποιου που κάνει αυτό που πρέπει, ακυρώνοντας ταυτόχρονα την ταυτότητά του. Σαν τραγωδία ή σαν φάρσα, πάντως, η αναδιάρθρωση του κοινωνικού δεσμού περνάει μέσα από την επανεξέταση της κυρίαρχης, πολιτισμικής ταυτότητας. 
 
Μερικές ιδέες για την επάνοδο της πολιτικής 
 
Είναι πιθανόν ότι χρειαζόμαστε μια νέα θεωρητική σύλληψη για τον πολιτισμό και την πολιτική. Ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει και προάγει τα επιτεύγματα του κράτους πρόνοιας. Έχοντας όμως μετατραπεί σε υποχείριο των πολιτικών μηχανισμών και σε πεδίο πελατειακών σχέσεων, έχει χάσει μεγάλο μέρος του κύρους του και της εμπιστοσύνης των πολιτών. Η κατάσταση αυτή βολεύει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που χρησιμοποιεί την ιδιωτικοποίηση και την απορρύθμιση προκειμένου να μεταφέρει κεφάλαιο και εξουσία από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Συνειδητοποιώντας την αντίφαση ανάμεσα στην επιφαση δημόσιας αρετής που χρησιμοποιείται για ιδιωτική εξαχρείωση, οφείλουμε να αποτρέψουμε την διαίρεση της κοινωνίας σε δύο αντιμαχόμενους χώρους, δημόσιο και ιδιωτικό. Οι αλληλοκατηγορίες για τεμπέληδες και διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους ή για φοροφυγάδες και διεφθαρμένους ελεύθερους επαγγελματίες υπηρετεί μόνο τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε. 
 
Πέρα από τη διάκριση δημόσιου και ιδιωτικού, υπάρχει ένας τρίτος όρος: το κοινό καλό, res publica. Το κοινό καλό αντιπροσωπεύει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου, την ενέργεια που εμψυχώνει την κοινωνία και δημιουργεί την αίσθηση της αλληλεγγύης. Ο δημόσιος τομέας εκπροσωπούσε παραδοσιακά αυτό το κοινό καλό, που όμως σήμερα δεν εκφράζεται πια αποκλειστικά από το κράτος. Αυτό το κοινό συμφέρον, ή κοινοπολιτεία (commonwealth), οριοθετειται αναμφισβήτητα από τον βαθύ ανταγωνισμό και την συγκρουση ανάμεσα στο λαό και τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Ωστόσο, σε αυτό τον καιρό της επικείμενης καταστροφής, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να απευθυνθούν στην δεξαμενή του κοινού αισθήματος για να σώσουν το ανθρώπινο πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας. 
 
Η κοινωνική αποστροφή για τις πολιτικές ελίτ πρέπει να μετατραπεί από απαθή αποστασιοποίηση σε ενεργή δύναμη. Διάφορες ιδέες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σ΄ αυτή την κατεύθυνση. Θα μπορούσε ίσως να δημιουργηθεί μια εξεταστική επιτροπή, πέρα από τα δύο μεγάλα κόμματα, από Έλληνες και ξένους οικονομολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες για να εξετάσει γιατί εκτινάχτηκε το χρέος και πως ξοδεύτηκαν τα κονδύλια. Οι Έλληνες πρέπει να προετοιμαστούν πολιτικά και οικονομικά για μεγάλη μείωση του χρέους η και έξοδο από το ευρω. Αυτές οι λύσεις θεωρούνταν ακραίες μέχρι πρόσφατα, τώρα όμως προτείνονται τόσο από συστημικούς αναλυτές όσο και από τις αγορές. Το αν η αναδιάρθρωση του χρέους (haircut) ή η στάση πληρωμών θα γίνει προς όφελος του λαού η των χρηματιστών, θα εξαρτηθεί από την πολιτική κινητοποίηση της επόμενης περιόδου. 
 
Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ πρέπει να λογοδοτήσουν για την καταστροφή της χώρας. Θα μπορούσε να συγκροτηθεί ένα δικαστήριο τύπου Bertrand Russell για να διερευνήσει την ηθική και νομική ευθύνη τους. Η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση για τα μέτρα και η συμπεριφορά των ελεγκτών του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης θυμίζει αποικιοκράτες σε περιοχές υπό διεθνή κηδεμονία. Επομένως η συνταγματικότητα των μέτρων πρέπει να ελεγχθεί δικαστικά, κάτι που ήδη γίνεται από σημαντικούς φορείς της κοινωνίας, όπως ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. 
 
Γενικότερα, η Ελλάδα χρειάζεται ένα μεγάλο, πατριωτικό μέτωπο αντίστασης, πέρα από κομματικές εντάξεις. Μια ηγεμονική πολιτική αναγνωρίζει την πολυδιάσπαση των κοινωνικών δυνάμεων και προσπαθεί να αναγάγει μια βασική αντίφαση που συμπυκνώνει τις αντιθέσεις σε γραμμή αντιπαράθεσης των λαϊκών δυνάμεων. Το κοινό καλό και η δημοκρατία είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι για ηγεμονική πολιτική. Ένα τέτοιο μέτωπο δημιουργεί την απαραίτητη δυναμική για να μετατρέψει την άμυνα σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. 
 
Οι ευρωπαϊκές ελίτ φοβήθηκαν ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας θα δημιουργήσει προβλήματα για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Τώρα που ξέρουμε ότι η θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια, ίσως να καταλάβει η Ευρώπη ότι διάλεξε το λάθος πειραματόζωο. Ο όρος “κρίση νομιμοποίησης” περιγράφει τη μαζική απώλεια εμπιστοσύνης στο εξ ορισμού εύθραυστο κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο δεν μπορεί πλέον να συγκεντρώνει τη λαϊκή συγκατάθεση σε μια ισορροπία ισχύος τόσο κατάφωρα και άδικα οργανωμένη κατά των συμφερόντων της πλειοψηφίας. Τέτοιες κρίσεις εμφανίζονται όταν το κενό που πάντα υπάρχει ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους κυβερνωμένους, γίνεται αγεφύρωτο χάσμα και ο ισχυρισμός των ελίτ ότι εκφράζουν το κοινό συμφέρον δεν πείθει πια κανέναν. 
 
Το τέλος ή ο σκοπός της πολιτικής είναι η προσωρινή ειρήνευση της κοινωνικής σύγκρουσης και η προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν η πολιτική χάνει αυτό το σκοπό, έρχεται το δικό της τέλος. Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα: οι Έλληνες πρέπει να παλέψουν για την επιβίωση της πολιτικής. Αν από πειραματόζωα γίνουν η πρωτοπορία της αντεπίθεσης των Ευρωπαίων κατά του καταστροφικού νεοφιλελευθερισμού, θα προσφέρουν στον κόσμο μια υπηρεσία ισάξια με την επινόηση της δημοκρατίας. 
 
*Ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής νομικής, είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Birkbeck College (Πανεπιστήμιο του Λονδίνου). Τα βιβλία του Το Τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Νόμος και Αισθητική κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παπαζήση, ενώ Ο Λογος του Νομου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Τα τελευταία του βιβλία, στην αγγλική γλώσσα, είναι τα Adieu Derrida, Critical Jurisprudence και Human Rights and Empire. 
 
Πηγή:<a href="http://omadeon.wordpress.com/" style="color: #de7008; text-decoration: none;">anti IMF</a></div>

Το Ελληνικό Ηφαίστειο

ένα άρθρο του Κώστα Δουζίνα Το άρθρο που ακολουθεί, στην παρούσα εκδοχή του, δημοσιεύεται πρώτη φορά. Μου το έστειλε με e-mail ο καθηγητής Κ...

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...