Καθημερινά, ανταποκρίνεσαι στις υποχρεώσεις, τηρώντας με θρησκευτική ευλάβεια, κάθε κίνηση που σε χαρακτηρίζει.
Κάθε μέρα, σχεδόν το ίδιο σκηνικό.
Ιεραρχείς, όμως, τις προσωπικές σου ανάγκες; Η απάντηση είναι αρνητική.
Φυσικά! Δεν διαβάζεις τα σημάδια που στέλνει το σώμα σου.
Εννοώ, τα άλλα σημάδια. Όχι αυτά της επιβίωσης.
Όταν νιώθεις ανικανοποίητη, είναι ένα σημάδι. Όχι, απαραίτητα, σημάδι κακής ζωής, αλλά ότι οι εσώτερες σου ανάγκες είναι μετέωρες. Ότι έχεις ελλείψεις.
Ότι η ψυχή σου, χρειάζεται χώρο για την κάλυψη των αναγκών της.
Όπως κάνεις με τα παλιά σου ρούχα. Με τα σκισμένα σου παπούτσια. Δεν κάνεις χώρο, για να βάλεις καινούρια;
Έτσι, λοιπόν και στην ντουλάπα της ψυχής. Χρειάζεται αποθηκευτικός χώρος, για να αναπνεύσει, να δημιουργήσει, να υπάρξει!
Χρειάζεται τρελό ξεσκαρτάρισμα, μέσα εκεί, αλλιώς οξυγόνο δεν μπαίνει.
Δεν ανοίγεις τα φύλλα συχνά, πάει καιρός που έπαψε να μυρίζει ωραία και φρέσκα.
Μένει ίδιος ο χώρος της ψυχής σου. Μένεις ίδια και συ. Προστατευμένη στο “κουκούλι” της, για να μην πληγωθείς.
Η συχνότερη δικαιολογία. Η πιο εύκολη. Κι η πιο κάλπικη. Όχι, απέναντι στους άλλους. Απέναντι, στον εαυτό σου. Οι άλλοι, πάντα θα λένε. Ό,τι κι αν κάνεις, πάντα θα βρίσκουν τρόπο να σε κάνουν να σφαλίζεις την ντουλάπα σου. Άσε τους να λένε.
Κλεισμένοι στις ντουλάπες τους κι αυτοί. Με γυρισμένα τα κλειδιά.
Εσύ; Τι; Θα ακολουθήσεις;
Έχεις μια ακόμα ευκαιρία, να φερθείς στον εαυτό σου τίμια, όπως μια ζωή, κάνεις με όλους τους άλλους. Εκτός από σένα.
Εμπρός, λοιπόν!
Πάρε φόρα, άνοιξε τα φύλλα της, βγάλε πράγματα έξω. Τρέξε! Φέρε μεγάλες σακούλες και πέτα! Πέταξε ό,τι σε ενοχλεί, ό,τι σε κρατάει πίσω! Ό,τι σε φιμώνει!
Αυτή τη φορά, όλα θα γίνουν στο φως. Χωρίς φόβο, όπως κάποτε! Με πάθος πολύ. Με πόθο και λαχτάρα ατελείωτη!
Άνοιξε κάθε μικρό κουτί, κλείσε τα μάτια και νιώσε! Έχει την ίδια μυρωδιά, την ίδια αίσθηση;
Αν ναι, είσαι σε καλό δρόμο. Αν, όμως, βλέπεις υγρασία και μούχλα, ξεκίνα! Όσο νιώθεις τις διαφορές, ακόμα προλαβαίνεις.
Της Εύης Μαυρογιάννη.
αναπνοές
