Είμαστε τυχερά όντα οι άνθρωποι. Είναι τεράστιες οι δυνάμεις μας.
Είναι πάντα μεγαλύτερες από όσο νομίζουμε και από όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Δυνάμεις όπως αυτή της ψυχής ή εκείνη της θέλησης.
Μας ανήκουν πολλές μα η μεγαλύτερη όλων, εκείνη που μπορεί να καθορίσει όλη μας την ύπαρξη είναι η δύναμη του μυαλού.
Μια δύναμη που έχει την ικανότητα όχι μόνο να ελέγχει τις κινήσεις, τα λόγια ή τις σκέψεις μας αλλά μπορεί ακόμα και να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί να κατανοεί, να επεξηγεί, να δημιουργεί.
Το μυαλό είναι η αρχή και το τέλος μας.
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς εκείνο, μα είναι εφικτή έχοντας μόνο εκείνο.
Όσο το μυαλό είναι δυνατό και υγιές δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε.
Όλα θα τα ξεπεράσουμε με τη δική του δύναμη.
Τι γίνεται όμως αν χάσουμε τον έλεγχο;
Όλος μας ο εσωτερικός κόσμος του ανήκει.
Όλη μας η ύπαρξη κρύβεται στους κόλπους του. Όλες μας οι σκέψεις , οι ικανότητες, οι ανάγκες.
Όλα είναι δημιουργίες του μυαλού. Όλοι μας οι φόβοι, τα άγχη, τα πρέπει.
Όλα μέσα στο μυαλό είναι. Πάντα εκεί ήταν.
Δεν χώρεσαν ποτέ συναισθήματα σε καρδιές και πεταλούδες σε στομάχια.
Δεν σιχάθηκαν ποτέ τα χέρια μας αράχνες και ποντίκια.
Δεν τρόμαξαν ποτέ τα μάτια μας από υψόμετρα και κλειστές πόρτες.
Όλα μέσα στο μυαλό είναι μα η αδυναμία μας να ξεπεράσουμε όσα μας φέρνουν αντιμέτωπους με ανεπιθύμητα αισθήματα με κάνει να αναρωτιέμαι κατά πόσο κρατάμε τον έλεγχο στα χέρια μας.
Τελικά, εμείς ελέγχουμε το μυαλό ή μήπως μας ελέγχει εκείνο;
Αισθάνομαι πως υπάρχουν φορές που αποπροσανατολίζεται, που δηλητηριάζεται από συναισθηματικούς δεσμούς που το απειλούν, εισβάλουν σαν ιοί και παλεύουν σαν δαίμονες να το αποδυναμώσουν.
Εκείνο δεν τα παρατά. Ούτε τα συναισθήματα υποχωρούν όμως.
Και τότε, αφού δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και υποχωρήσεις, μια λύση απομένει.
Μάχη.
Μάχη ανάμεσα στο μυαλό και το συναίσθημα, ανάμεσα στη λογική και το ένστικτο, ανάμεσα σε όλα όσα θεωρούνται αποδεκτά και σε όλα όσα κρίνονται επιθυμητά.
Και ο μεγάλος νικητής;
Παραμένει ακόμα άγνωστος …
Της Τζένης Ντεμιράι.
αναπνοές
αναπνοές
