Ζούμε στην εποχή της ευκολίας. Της ευκολίας των φιλιών, των σχέσεων, του χωρίζω με την παραμικρή αφορμή αντί να προσπαθήσω να διορθώσω τα όποια λάθη και να μην πετάξω τα σωστά. Εύκολα χωρίζεις, εύκολα διασκεδάζεις, το σεξ είναι πλέον το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο από εκεί που θεωρούταν κάποτε ως το τελικό στάδιο μίας αγάπης δύο ανθρώπων.
Πλέον, ζούμε στην εποχή του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Υπάρχει η προβολή της ζωής και της πλαστής ανάγκης του να πρέπει να δείχνω στους άλλους πως περνάω καλά –ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει.
Και σε αυτή την εποχή όμως, υπάρχουν ακόμα οι άνθρωποι εκείνοι που δε θυσιάζουν τον εαυτό τους για ένα «σε αγαπώ» της στιγμής. Υπάρχουν οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι δε φοβούνται να τσαλακωθούν, δεν κρύβουν τα δάκρυά τους κάτω από την ανάγκη της επίπλαστης ανάγκης του «πρέπει να δείχνω πόσο ωραία περνάω».
Ναι, υπάρχουν και οι δυνατοί άνθρωποι, εκείνοι που δε φοβούνται τη μοναξιά, που δεν τους πιάνει φόβος όταν την αισθάνονται κοντά τους. Γιατί έχουν αντιληφθεί πως η χειρότερη μοναξιά είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που σε κάνουν να αισθάνεσαι μόνος. Γιατί έχουν αντιληφθεί πως ο εαυτός τους είναι πολύτιμος και δεν αξίζει να τον χαραμίζουν για ένα κρεβάτι, για ένα «σε αγαπώ» το οποίο χάνεται με το ξημέρωμα της μέρας.
Ό, τι και να λένε, εμείς δε θα σπαταλάμε την ψυχή μας σε ανούσιες συναναστροφές. Γιατί έχουμε αντιληφθεί πως αυτό που πρέπει πρωτίστως να γεμίζει είναι η ψυχή μας. Γιατί ξέρουμε πως αυτό μας τιμά και δεν μας υποβιβάζει. Μόνο ένας δυνατός δε φοβάται να μείνει και μόνος του, μόνο ένας άνθρωπος που δίνει αξία στον εαυτό του τον χαρίζει στους φίλους, στα ταίρια και τους συγγενείς που αξίζουν.
Γράφει η Μαίρη Σκαμπαρδώνη
