Μελέτη δείχνει ότι η τσάμπα πίτσα δίνει περισσότερο κίνητρο στον κόσμο απ' ότι τα χρήματα.
O Dan Ariely, καθηγητής ψυχολογίας στο φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Duke, εξιστορεί στο βιβλίο του με τίτλο Payoff: The Hidden Logic That Shapes Our Motivations το χρονικό μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε στο εργοστάσιο παραγωγής ημιαγωγών στο Ισραήλ και κατά την οποία οι εργαζόμενοι χωρίστηκαν σε τέσσερις επιμέρους ομάδες που θα ελάμβαναν διαφορετικά μπόνους, ανάλογα με τον αριθμό των μικροτσιπ που θα παρήγαγαν σε μια ημέρα.
Όπως αφηγείται ο Ariely, τα μέλη της πρώτης ομάδας θα ελάμβαναν ως «δώρο» εκατό ισραηλινά Σεκέλ (περίπου 24 ευρώ), της δεύτερης ένα SMS στο οποίο το «μεγάλο κεφάλι» του εργοστασίου θα τους έδινε συγχαρητήρια για την αποδοτικότητά τους, ενώ της τρίτης ένα κουπόνι για δωρεάν πίτσα. Τέλος, η τέταρτη ομάδα θα έπαιζε το ρόλο της λεγόμενης «ομάδας ελέγχου» και τα μέλη της δε θα ελάμβαναν κανενός είδους ανταμοιβή.
Μετά από την πρώτη κιόλας ημέρα, λοιπόν, παρατηρήθηκε ότι τα μέλη της ομάδας που ελάμβανε ως μπόνους πίτσα αύξησαν την παραγωγικότητά τους κατά 6,7%, με τα μέλη της ομάδας των SMS να έπεται κατά πόδας και την ομάδα με την χρηματική επιβράβευση να έρχεται τρίτη και καταϊδρωμένη με 4,9%.
Ωστόσο, τα πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα προέκυψαν κατά τη δεύτερη ημέρα διεξαγωγής της μελέτης. Σύμφωνα με τα όσα διαπίστωσαν οι ερευνητές λοιπόν, τα μέλη της ομάδας που ελάμβαναν χρήματα ως μπόνους ήταν κατά 13,2% λιγότερο αποδοτικά σε σχέση με τα μέλη της ομάδας ελέγχου, με το ποσοστό αυτό να διαμορφώνεται αθροιστικά στο -6,5% κατά την ολοκλήρωση της μελέτης.
Τι σημαίνουν στην πράξη όλα αυτά; Ότι υπό κάποιες προϋποθέσεις, η χρήση χρηματικών μπόνους ως μέσο αύξησης της αποδοτικότητας των εργαζομένων μιας επιχείρησης, τελικά «δε δουλεύει». Αλλά και ότι, ενδεχομένως, δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να μη γουστάρει ένα ζεστό, λαχταριστό κομμάτι πίτσα. Αν και κάτι μας λέει, βέβαια, ότι αυτό το τελευταίο το ξέρεις ήδη.
