Η υπόθεση του δημοσιογράφου Νίκου Ασλανίδη, τον οποίο οι τουρκικές αρχές χαρακτήρισαν «επικίνδυνο για την Τουρκία» και του απαγόρευσαν, χωρίς αιτιολόγηση, την είσοδο στη χώρα, αποτελεί ένα σοβαρό πλήγμα για την ελευθερία του Τύπου, για το Κράτος Δικαίου, αλλά και για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.
Ο Ασλανίδης, που συμμετείχε σε δημοσιογραφική αποστολή της ΕΣΗΕΜΘ στην Κωνσταντινούπολη για συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, συνελήφθη ουσιαστικά στα σύνορα από τούρκους αστυνομικούς, οι οποίοι του δήλωσαν ότι «είναι επικίνδυνος για την Τουρκία».
Επιχείρησαν μάλιστα να τον οδηγήσουν προς το εσωτερικό της χώρας, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα τον επέστρεφαν στην ελληνική πλευρά. Και μόνο μετά από την παρέμβαση του έλληνα προξένου στην Αδριανούπολη και της Διοίκησης της Ένωσης οδηγήθηκε τελικά στους Κήπους.
Το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο. Είναι η συμπύκνωση μιας πολιτικής εκφοβισμού και φίμωσης που ασκεί η Άγκυρα απέναντι σε κάθε φωνή που τολμά να μιλήσει για τα εγκλήματα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ή για τα ιστορικά εγκλήματα κατά των Ποντίων.
Ο Ασλανίδης έχει δημιουργήσει ντοκιμαντέρ για τους αγνοουμένους του 1974 και για τις δολοφονίες Ποντίων από τους Τσέτες, έργα που ενοχλούν το καθεστώς Ερντογάν, γιατί φωτίζουν πτυχές που η τουρκική προπαγάνδα επιδιώκει να θάψει.
Το ερώτημα είναι διπλό: γιατί η Τουρκία θεωρεί επικίνδυνο έναν έλληνα δημοσιογράφο που απλώς υπηρετεί την αλήθεια; Και γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αντέδρασε σθεναρά σε μια τόσο απροκάλυπτη προσβολή;
