Για πρώτη φορά κέρδισε στη βροχή μοτοσυκλέτα με δίσκους από ανθρακόνημα
Στο Γκραν Πρι του San Marino & Riviera di Rimini συνέβη κάτι που πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας, παρότι αποτελεί ιστορικό γεγονός. Ο Μαρκέζ κέρδισε (αυτό από μόνο του ΔΕΝ αποτελεί είδηση πλέον) τον αγώνα υπό βροχή, φορώντας δισκόπλακες από ανθρακόνημα. Όπως έκανε και ο Dovizioso στον αγώνα της Ιαπωνίας.
Το επίτευγμα που είναι και επίτευγμα των τεχνικών της Brembo, ως πέρυσι θεωρούνταν αδύνατο. Πολύ απλά επειδή η βροχή κρυώνει τις δισκόπλακες και ως γνωστόν, οι ανθρακονημάτινες τέτοιες για να λειτουργήσουν πρέπει να μένουν «καυτές» -δηλαδή να έχουν θερμοκρασία πάνω από 250 βαθμούς Κελσίου. Για τον λόγο αυτό από «καταβολής κόσμου» οι μοτοσυκλέτες GP χρησιμοποιούν στους αγώνες με βροχή τις ατσάλινες δισκόπλακες.
Η χρήση ανθρακονήματος στον αγώνα του Σαν Μαρίνο οφείλεται καταρχήν στις βελτιώσεις που επέφεραν οι μηχανικοί της Brembo στις πλάκες από ανθρακόνημα. Ήταν μια μακρά διαδικασία, αφού το τμήμα Έρευνας και Εξέλιξης της ιταλικής φίρμας πάλευε το θέμα κάμποσα χρόνια τώρα. Η σημαντική τομή επιτεύχθηκε χάρη στη διαφορετική σύνθεση του ανθρακονήματος που χρησιμοποιήθηκε, αλλά και τη διαφορετική κατασκευαστική μέθοδο που ανέπτυξαν.
Ωστόσο βοήθησαν και οι παράλληλες βελτιώσεις στα λάστιχα και τους κινητήρες. Οι μεγαλύτερες ιπποδυνάμεις των κινητήρων και η καλύτερη πρόσφυση των σύγχρονων ελαστικών αυξάνουν τον φόρτο των φρένων ακόμα και σε συνθήκες βροχής, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία λειτουργίας τους.
Η πρώτη ένδειξη ότι κάτι νέο «ψήνεται» ήρθε στο Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο το 2015. Τότε, λίγους γύρους μετά την εκκίνηση είχε αρχίσει να βρέχει. Όλοι οι αναβάτες επέστρεψαν στα πιτ για να ανέβουν στις «βρόχινες» μοτοσυκλέτες τους –το σετάρισμα των οποίων περιλάμβανε και ατσάλινες δισκόπλακες.
Όλοι είπαμε, αλλά υπήρχε μία εξαίρεση: η μοτοσυκλέτα του Μπράντλι Σμιθ, μια Yamaha Tech3, φορούσε δισκόπλακες από ανθρακόνημα -κάτι που ελάχιστοι πρόσεξαν τότε. Παρά την χαμηλότερη θερμοκρασία τα φρένα του Σμιθ δούλεψαν άψογα και ο νεαρός Εγγλέζος τερμάτισε δεύτερος.
Το επόμενο βήμα έγινε στο Γκραν Πρι της Μαλαισίας το 2016, όταν στη διάρκεια των δοκιμαστικών της Παρασκευής πολλοί αναβάτες ζήτησαν να δοκιμάσουν τα ανθρακονήματα, επειδή είχαν προβλήματα με τον ασταθή καιρό: μία έβρεχε και μία στέγνωνε.
Κάποιοι δεν πείστηκαν, όμως ο Μαρκέζ διάλεξε τους πιο απλούς από τους ανθρακονημάτινους δίσκους της Brembo, εκείνους με διάμετρο 320 χιλιοστων και με καλύμματα. Η απόδοσή τους τον έπεισε πως θα δούλευαν με επιτυχία και στο νερό.
Δυο μέρες μετά ο αγώνας πράγματι διακόπηκε από καταρρακτώδη βροχή και ο Μαρκέζ οδήγησε με αυτά ακριβώς τα ανθρακονημάτινα φρένα. Δεν κέρδισε, αλλά η ανάλυση των δίσκων και των στοιχείων της τηλεμετρίας μετά τον αγώνα επιβεβαίωσε την άποψή του. Τα φρένα είχαν λειτουργήσει απροβλημάτιστα.
Βέβαια η χρήση τους στη βροχή δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτεί εξαιρετική εμπειρία και αλλαγή τεχνικής στο φρενάρισμα. Ειδικά στους πρώτους γύρους χρειάζεται μεγάλη προσοχή, καθώς ο αναβάτης πρέπει πρώτα να τα «ζεστάνει» ώστε να φτάσουν τους 250 βαθμούς θερμοκρασίας και μετά πρέπει να «συντηρεί» αυτή τη θερμοκρασία.
Αυτό σημαίνει κυρίως ότι θα πρέπει να φρενάρει λίγο νωρίτερα σε κάθε στροφή ώστε να προλαβαίνουν να ανεβάσουν θερμοκρασία. Όμως από τη στιγμή που θα πιάσουν τη θερμοκρασία λειτουργίας τους, ο συντελεστής τριβής παραμένει σταθερά υψηλός.
Πρόσθετο πλεονέκτημα της χρήσης ανθρακονήματος στο βρεγμένο είναι πως τα τακάκια απεμπλέκονται από τον δίσκο αμέσως μόλις ο αναβάτης ελαττώσει την πίεση στη μανέτα, ενώ με τους ατσάλινους δίσκους υπάρχει υστέρηση.
Η άμεση απόκριση και η απουσία τριβής μόλις πάψει η πίεση στη μανέτα είναι κάτι που εκτιμούν πολύ οι αναβάτες MotoGP, καθώς το ελαστικό απελευθερώνεται ακαριαία από τον φόρτο της επιβράδυνσης, οπότε η συμπεριφορά του βελτιώνεται, ενώ μπορεί να δεχτεί αμέσως και ροπή από τον κινητήρα.
Θεωρείται πλέον πως το αργότερο μέσα στη σαιζόν 2018 η χρήση των ατσάλινων δίσκων θα εκλείψει οριστικά από κάθε ομάδα.
Παρά την ολοκληρωτική επικράτησή τους στους αγώνες πάντως, η χρήση ανθρακονήματος στα φρένα των μοτοσυκλετών παραγωγής παραμένει προβληματική, καθώς οι συνθήκες των δρόμων και η έλλειψη εμπειρίας των αναβατών δεν εξασφαλίζουν συνθήκες βέλτιστης (δηλαδή ασφαλούς) λειτουργίας.
