Συγκέντρωση έξω από τη γαλλική πρεσβεία για τη δολοφονία του 17χρονου Ναέλ στη Γαλλία από πυρά αστυνομικών πραγματοποιούν αυτή την ώρα τα μέλη του Ρουβίκωνα. Όπως αναφέρουν σε ανάρτησή τους έγιναν προσαγωγές των μελών του.
Μεταξύ των δολοφονιών που παραθέτουν, ανθρώπων που είτε ήταν παραβατικοί είτε ήταν απλά Αφροαμερικανοί, αναφέρονται και ο 20χρονος Σαμπάνης και ο Κώστας Φραγκούλης που δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα από αστυνομικούς.
«Το ένα κοινό όλων αυτών των νεκρών είναι η φτώχεια και περιθωριοποίηση. Το άλλο κοινό είναι ο δολοφόνος, η αστυνομία» σημειώνεται. Πρέπει να καταλάβουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι πως οι σημερινές συνθήκες των γαλλικών προαστίων είναι το μέλλον όλων των φτωχών ντόπιων δυτικών προλετάριων […] Το δεύτερο είναι πως οι φτωχοί πρέπει να βρουν την ενότητά τους».
Ολόκληρη η ανάρτηση:
Σε όλη την Δύση η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει πέσει δραματικά.
Όχι όμως όλων των ανθρώπων. Αλήθεια, μπορεί κανείς να φανταστεί ένα πλουσιόπαιδο να μη σταματάει με το ακριβό του αυτοκίνητο σε ένα μπλόκο της τροχαίας και να το πυροβολούν;
Αυτό είναι επιστημονική φαντασία.
Αυτό που είναι πραγματικότητα είναι πως νεκρούς συνεχίζει να μετράει η τάξη μας, μαύρα φοράνε μόνο μανάδες φτωχών και εξαθλιωμένων.
Ένα δεκαεπτάχρονο παιδί εκτελέστηκε εν ψυχρώ στην Ναντέρ της Γαλλίας. Ένα ακόμα δεκαεπτάχρονο παιδί από τα δεκάδες που πεθαίνουν κάθε τόσο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Άλλες φορές αυτά τα παιδιά είναι «παραβατικά». Μπορεί να έχουν κλέψει το αυτοκίνητο ή να φοβούνται την σύλληψη και δεν σταματάνε στο μπλόκο. Άλλες φορές, όπως αυτή στην Ναντερ το παιδί δεν είναι «παραβατικό», Ο δολοφονημένος Ναέλ, στα 17 του, είχε λευκό ποινικό μητρώο, δούλευε ντελιβεράς και σπούδαζε ηλεκτρολόγος. Δεν ήταν «κακοποιός» και το βίντεο από την δολοφονία του απέδειξε ότι η αιώνια δικαιολογία των ένστολων δολοφόνων, πως «προσπάθησε να τους εμβολίσει» δεν ίσχυε. Απλά τον σκότωσαν σαν σκυλί. Όπως σκότωσαν τον 17χρονο Ziad και τον 15χρονο Bouna τον Οκτώβρη του 2005 στο Clichy. Όπως σκότωσαν τον George Floyd στην Μινεάπολη των ΗΠΑ πριν τρία χρόνια. Όπως εκτέλεσαν τον 20χρονο τσιγγάνο Σαμπάνη στο Πέραμα το 2021. Τον Κώστα Φραγκούλη το 2022. Τον 20χρονο από τη Συρία, προχθές στην Λάρισα…
Αν συνεχίσουμε να λέμε ονόματα θα γεμίσουμε πολλές σελίδες.
Το ένα κοινό όλων αυτών των νεκρών είναι η φτώχεια και περιθωριοποίηση. Το άλλο κοινό είναι ο δολοφόνος, η αστυνομία που με χαρά της εφαρμόζει την θανατική ποινή, αυθαίρετα, εξωδικαστικά, όπου της κάνει κέφι. Γιατί είναι βέβαιο πως ακόμα και κατηγορούμενοι να πάνε οι δολοφόνοι μπάτσοι στο τέλος θα καθαρίσουν. Ο φονιάς αστυνομικός στην Λάρισα μόλις χθες αφέθηκε ελεύθερος…
Η καπιταλιστική κρίση που σοβεί εδώ και 15 χρόνια έχει κάνει επιτακτική την ανάγκη για το καθεστώς να στρέψει φτωχούς ενάντια σε φτωχότερους. Μετανάστες και «σκουρόχρωμοι» δολοφονούνταν πάντα στις Δυτικές μητροπόλεις. Αυτό που συμβαίνει όμως τώρα είναι ότι το καθεστώς θέλει να κανονικοποιήσει αυτές τις δολοφονίες. Ανοίγει έναν πόλεμο στο εσωτερικό των κοινωνιών μας με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη της λιγότερο φτωχής κοινωνικής βάσης. Θέλει να αποδεχτούμε ως φυσιολογική την θανατική ποινή, όπως και όποτε αρέσει στο κράτος.
Πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα για την «φτώχεια των γαλλικών προαστίων» ο μηχανισμός που επενδύει στην πολιτική θανάτου και κοινωνικού διχασμού είναι πάντα παρών. Είδαμε το σκυλολόι των κομματικών δημοσιογράφων να δικαιολογούν, σχεδόν να συγχαίρουν τους μπάτσους που εκτέλεσαν τον Σαμπάνη και τον Φραγκούλη. Τους βλέπουμε να θάβουν, ενώ όλος ο πλανήτης βοά, το πνιγμό από το λιμενικό 600 μεταναστών, ανάμεσά τους και 100 παιδιά στο ναυάγιο της Πύλου. Και πίσω από τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους οι στρατιές ακροδεξιών κλακαδόρων, άλλοι πληρωμένοι από τη ΝΔ και τα φασιστικά κόμματα, άλλοι απλά γιατί είναι μισάνθρωποι ζητάνε περισσότερο αίμα, περισσότερη καταστολή, περισσότερες εκτελέσεις.
Βρισκόμαστε απέναντι σε ένα μηχανισμό που εκκινεί από την κορυφή της πυραμίδας και βρίσκει στρατιώτες στην βάση. Ένα μηχανισμό που θέλει να κάνει την πραγματικότητά μας μια καθημερινότητα απόλυτη υποταγής, φτώχειας και κρατικής τρομοκρατίας.
Αυτό τον μηχανισμό πρέπει να τον συντρίψουμε αδίστακτα.
Συχνά μετά τις δολοφονίες ξεσπούν συγκρούσεις. Είτε πρόκειται για τους καταραμένους των γαλλικών προαστίων, είτε για Αφροαμερικανούς στις ΗΠΑ, είτε για Ρομά στην Ελλάδα οι κοινότητες ξεσηκώνονται και αντιδρούν με βία. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Ποιος μπορεί να απαιτήσει από ανθρώπους με νομοτελειακά καταδικασμένες ζωές να μην σπάσουν, να μην λεηλατήσουν, να μην καταστρέψουν; Για ποιον λόγο να δείξουν «σεβασμό» σε οτιδήποτε;
Ας αναρωτηθεί καθένας και καθεμιά, αν βρίσκονταν στη θέση τους, αν θα έκανε κάτι διαφορετικό.
Οι εξεγέρσεις αυτές τελειώνουν κάποια στιγμή και το ρολόι μετρά αντίστροφα για την επόμενη δολοφονία.
Πρέπει να καταλάβουμε δύο πράγματα. Το ένα είναι πως οι σημερινές συνθήκες των γαλλικών προαστίων είναι το μέλλον όλων των φτωχών ντόπιων δυτικών προλετάριων. Όλοι μαζί κατεβαίνουμε εδώ και καιρό την ταξική κλίμακα. Φτάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σημερινά μεροκάματα των Ελλήνων είναι τα χτεσινά μεροκάματα των μεταναστών. Παρά το ρατσιστικό περιτύλιγμα και τις κορώνες του φασισμού ο πόλεμος ήταν είναι και θα είναι ο πόλεμος πλουσίων ενάντια σε φτωχούς με στόχο την διατήρηση των προνομίων τους. Σήμερα φοράνε μαύρα οι μανάδες των Τσιγγάνων, των Σύριων, των Αλγερινών. Εφόσον τους επιτρέψαμε να εφαρμόζουν θανατική ποινή ελεύθερα, αύριο θα φορέσουν μαύρα, με την ίδια συχνότητα, οι μανάδες και των Ελλήνων. Άλλωστε ο Γρηγορόπουλος ή ο Μάγγος μας το έχουν αποδείξει.
Το δεύτερο είναι πως οι φτωχοί πρέπει να βρουν την ενότητά τους. Το γαλλικό παράδειγμα που ένα ολόκληρο κίνημα βγήκε στον δρόμο για το συνταξιοδοτικό και ένα μήνα μετά σιώπησε, με λίγες εξαιρέσεις αναρχικών και κομμουνιστών όταν οι καταραμένοι στα προάστια ξεσηκώθηκαν, είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Εδώ που ζούμε πρέπει να βρούμε τους διαδρόμους συνεννόησης και συντονισμού σε όλη την κοινωνική βάση. Ενιαία και αδιαίρετα από χρώμα, νομικό καθεστώς παραμονής και καταγωγή. Να βάλουμε το σημαντικό, την ταξική ενότητα και τα κοινά συμφέροντα, πάνω από οποιαδήποτε άλλη διαφορά.
Το κράτος και το κεφάλαιο έχουν πάρει ένα θανάσιμο αέρα. Αν δεν δουλέψουμε στο πυρήνα του προβλήματος, αν δεν χτίσουμε την ενότητα στη βάση η βαρβαρότητα θα που αντιμετωπίσουμε θα είναι αυτή που βίωσαν οι παππούδες μας. Φτώχεια, φόβος, θάνατος, πόλεμος, αυτό μας επιφυλάσσουν κυβερνήσεις, αφεντικά, ΜΜΕ.
Η εκτέλεση του Ναέλ στην Ναντερ είναι ακόμα ένα καμπανάκι για όλους και όλες εμάς που δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα.
Η κάθε πολιτική δύναμη να αναλάβει τις ευθύνες της. Ο Ρουβίκωνας δεν θα αφήσει να πέσει τίποτα κάτω.
