Γιάννης Παπουτσάνης
Η εκδίκηση του "κυρ Παντελή" .
Πριν τις εκλογές ήταν ορατό σε πολλούς - όχι όμως στον ΣΥΡΙΖΑ - ότι, το βράδυ της Κυριακής στην Κουμουνδουρου, "θα πρέπει να κάνουν τον σταυρό τους αν η διαφορά δεν ξεπερνούσε τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων".
Την επόμενη της συντριπτικής ήττας του κόμματός της αξιωματικης αντιπολίτευσης είναι φανερό - σε πολλούς, και πάλι όμως, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ- ότι η πολιτική τους επιβίωση εξαρτάται από την δυνατότητα τους να αλλάξουν πρόσωπα, πολιτικές, νοοτροπία. Εφόσον, βέβαια, θέλουν να παραμείνουν κόμμα εξουσίας και να μην βρουν μια θέση στα βιβλία της πολιτικής ιστορίας ως διάττοντες αστερες της συγκυρίας των μνημονιων που έσβησαν μαζί της.
# Τα πρόσωπα έχουν ταυτιστεί με τις προσπάθειες εξαπάτησης της κοινωνίας (σκίσιμο μνημονιων, δημοψήφισμα, υπογραφή του επαχθεστερου).
# Οι πολιτικές, ιδίως προεκλογικά, ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια ασυντακτης πλειοδοσιας παροχών και υποσχεσεων ενος κόμματος ατάκτων.
# Το χειρότερο όμως είναι η (πολιτική) νοοτροπία στην οποία πρωταγωνιστησε η τοξικότητα, η ένταση, η απαξίωση, η ανικανότητα τους να ανταποκριθουν στις ανάγκες της κοινωνίας που αναζητούσε ασφάλεια, ήπιους τόνους, σταθερότητα, προοπτική. Με δύο λόγια μιας κοινωνίας που απεχθανοταν την περιπέτεια και πήγε στις κάλπες βαρυγκομωντας με την προσδοκία του "μη χειρότερα".
Αν, στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι δύσκολο να αλλάξουν πρόσωπα, είναι δυσκολότερο να αλλάξουν νοοτροπία. Και μάλιστα οδεύοντας σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ευρισκόμενοι δηλαδή διαρκώς σε κίνηση. Δυστυχώς όμως γι αυτούς, εάν δεν το επιτύχουν δεν έχουν να ελπίζουν παρά στο έλεος των ψηφοφόρων και στα λάθη του νέου "παλαιού ΠΑΣΟΚ" το οποίο ακολουθεί. Μόνο που στην πολιτική, στη ζωή (και στο βόλεϋ) , ουδείς μπορεί να βασίσει την ύπαρξη του, στη συμπάθεια των "άλλων" στα λάθη των αντιπάλων του, στο "αρκεί η προσπάθεια". Γι αυτό και η συνέχιση της προεκλογικής τακτικής: "ο, τι του φανεί του λωλο-στεφανη" στην μετεκλογική συγκυρία, είναι η χειρότερη επιλογή.
