Με το χώμα στους τάφους των 57 θυμάτων νωπό ακόμα, με το Παρίσι να φλέγεται και με τις τράπεζες να κλείνουν η μία μετά την άλλη σε Αμερική και Ευρώπη, το τελευταίο με το οποίο θα έπρεπε να ασχολούμαστε είναι η υπόθεση Πολάκη. Φαίνεται όμως ότι το μέτρο έχει χαθεί.
Τα έχουμε πει με άλλη ευκαιρία: ο Παύλος Πολάκης δεν είναι ούτε ατάλαντος, ούτε ανόητος. Στα «καθ’ ύλην» είναι ιδιαίτερα ικανός και στον δημόσιο βίο του έντιμος και καθαρός όσο λίγοι. Υπό άλλες συνθήκες, θα μιλούσαμε λοιπόν για ένα υπόδειγμα δημοκρατικού ήθους και προσφοράς, για μια στάση αντάξια των καλύτερων παραδόσεων της ελληνικής Αριστεράς.
Αλλά όχι. Ο σημερινός Πολάκης κάνει ζημιά. Όχι μόνο επειδή έχει υιοθετήσει έναν μονότονα καταγγελτικό λόγο που επισκιάζει τις κατά καιρούς ενδιαφέρουσες προτάσεις του, αλλά και γιατί ο λόγος αυτός είναι επιτηδευμένα υβριστικός, της ίδιας ποιότητας με εκείνον των χυδαιότερων από τους αντιπάλους του.
Τι κερδίζει άραγε η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο δημοκρατικός κόσμος όταν αραδιάζεις επίθετα και χαρακτηρισμούς για δημοσιογράφους και ΜΜΕ; Γίνεται κανένας σοφότερος αν συνεχίζεις να αποκαλείς τους τηλεοπτικούς σταθμούς «βοθροκάναλα» και τις εφημερίδες «Πρώτο Φλέμα»; Κι αυτές οι μαγκιές (Εδώ είμαι! Σας έχω!), σε ποιον απευθύνονται; Σ’ εκείνους που ξύνουν τα νύχια τους για καυγά και ζητούν ευκαιρία για να αλλάξουν την ατζέντα και να στήσουν δικαστήρια;
Ο πολιτικός λόγος του Πολάκη αποπνέει μια «ματσίλα», που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς. Ο λόγος του ζαχαριαδικού ΚΚΕ μπορεί να ήταν ακραίος, αλλά το ακραίο στοιχείο του είχε να κάνει με την περιφρόνηση των πολιτικών συμβάσεων, τις υπεραπλουστεύσεις, την υποτίμηση του ανθρώπινου παράγοντα. Ακόμα και σε σκοτεινές εποχές, η Αριστερά δεν έβριζε και δεν ξόρκιζε τους αντιπάλους της, γιατί ο λόγος της ήταν δομημένος σε ένα τελείως άλλο επίπεδο και γιατί η χυδαιότητα δεν τον έκανε περισσότερο «λαϊκό», αλλά λαϊκίστικο.
Αυτά για το πρόσωπο. Αλλά υπάρχει και κόμμα, όπως είπε στη συνέντευξή του ο Τσίπρας. Πως διαχειρίστηκε ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ την υπόθεση Πολάκη; Κατά τη γνώμη μου κάκιστα. Διότι, όταν έχει δημιουργηθεί όλος αυτός ο θόρυβος με την αποπομπή του από τα ψηφοδέλτια και μετά η απόφαση αυτή ανατρέπεται, το συμπέρασμα που βγάζει ο κάθε νοήμων πολίτης είναι ότι στον νου των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η καταλαγή των εσωκομματικών παθών, αλλά τα ψηφαλάκια του Πολάκη στα Χανιά.
Η στάση αυτή προσβάλλει πρώτα απ’ όλους τον ίδιο τον Πολάκη, γιατί τον εργαλειοποιεί πλήρως. Προσβάλλει όμως κατάφορα και όλους εμάς, που προσπαθούμε εις μάτην να πείσουμε την κοινωνία ότι υπάρχει πράγματι άλλο υπόδειγμα πολιτικής από αυτό που αντιπροσωπεύουν τα συστημικά κόμματα και οι ψηφοθηρικές τακτικές τους.
Θα καταλάβουμε ότι κάτι πηγαίνει καλύτερα στον ΣΥΡΙΖΑ όταν η Πολιτική Γραμματεία πείσει τον Παύλο Πολάκη να περιοριστεί στα της ύλης του, να βγάλει τον σκασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να κόψει (μεταφορικά και κυριολεκτικά) το αρειμάνιο μουστάκι του. Από δασύτριχους και αρειμάνιους χορτάσαμε. Ας δοκιμάσουμε επιτέλους και κάτι στο πιο μετρημένο και το πιο σοβαρό.
*Ο Σπύρος Γεωργάτος είναι καθηγητής Βιολογίας στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
