Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα τους τελευταίους μήνες στον παραληρηματικό καταιγισμό προπαγάνδας εναντίον της...
Ρωσίας με αφορμή τον πόλεμο Αμερικής – Ρωσίας (γιατί περί αυτού πρόκειται). Έχουμε υπογραμμίσει την τεράστια επάρκεια – λόγω άφθονων κεφαλαίων αλλά και συστηματικής επικέντρωσης – των Αμερικάνικων Μέσων Ενημέρωσης (διαστρέβλωσης) τα οποία με την πλανητική, παγκοσμοποιημένου χαρακτήρα και απόλυτη κυριαρχία που διαθέτουν, σφυροκοπούν αδιάκοπα τους εγκεφάλους των τεράστιων μαζών του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε 24ωρη βάση, αδιάκοπα και με αδιάλειπτο ρυθμό, φορτικό συναισθηματισμόαμερικάνικης κοπής και εξαντλητικές «εξάρσεις του θυμικού» με ψυχολογικά χαρακτηριστικά ψυχωτικού έγκλειστου σε ψυχιατρείο, παρανοϊκού που παραληρεί διαρκώς και μανιακού δολοφόνουμε σχιζοφρενικές τάσεις. Ουσιαστικά μιλάμε για επικίνδυνους δολοφόνους που παριστάνουν τους «πολιτικούς».Αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν αριστουργηματικά από τους κλασικούς της ψυχανάλυσης και της αναλυτικής ψυχολογίας – Sigmund Freud, Karl Jung κλπ.– πριν 80 και 100 χρόνια σαν ψυχιατρικές ατομικές περιπτώσεις, σήμερα αποτελούν κοινό τόπο της συλλογικής Ελίττων Αμερικανο/Ευρωπαίων δηλαδή αποτελούν τον άξονα της ψυχολογικής και διανοητικής τους προσωπικότητας. Είναι όμως καινούργιο φαινόμενο η τάση αυτή ή μήπως όχι;
Εάν γυρίσουμε 6–7 δεκαετίες πριν, ανάλογα περιστατικά υστερικής και με ψυχωτικά χαρακτηριστικά προπαγάνδας και «διαμόρφωσης προσωπικότητας» είχαμε ήδη από την δεκαετία που ακολούθησε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα από την Αμερικανική κοινωνία, μιας κοινωνίας μανιακών Προτεσταντών που αναζητούν μονίμως «Βελζεβούληδες και Μάγισσες για να αυτοπαρουσιαστούν οι ίδιοι σαν ηθικοί και εκπρόσωποι του καλού», μια νοσηρή και με έκδηλα ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά κοινωνία.
Αναφερόμαστε στο κυνήγι μαγισσών εναντίον των προοδευτικών και αριστερών καλλιτεχνών του Χόλυγουντ με πρωτοβουλία του παθιασμένα υστερικού αντικομμουνιστή, Γερουσιαστή Μακάρθυ και επίσης αναφερόμαστε στην έξαλλη αντίδραση του τότε Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ JohnFosterDullesόταν παρατήρησε στο κτίριο του Υπουργείου πυροσβέστες (και οι οποίοι, ως πυροσβέστες, φορούσαν κόκκινες στολές) νομίζοντας πως είναι κομμουνιστές επειδή ακριβώς φορούσαν κόκκινες στολές !
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και πολλά πράγματα για τις αμερικάνικες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές του χυδαίου αντισοβιετισμού και αντικομμουνισμού. Είναι πολύ γνωστές, «διαπαιδαγώγησαν» γενεές επί γενεών Αμερικανούς αλλά και Ευρωπαίους και αποτελούσαν την τροφή για την γιγάντωση του «καθημερινού αντικομμουνισμού» των πλατειών στρωμάτων των πληβείων αλλά και της καλομαθημένης μεσαίας τάξης. Αλλά τι συνέβαινε στη χώρα μας ;
Ανάλογες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές «μανιακού αντικομμουνισμού και αντισοβιετισμού» είχαμε και στην Ελλάδα, ειδικότερα την περίοδο της χούντας. Έτσι, διαμορφώθηκαν μετά τον εμφύλιο γενεές νεοελλήνων που έζησαν στο σκότος της φαιάς προπαγάνδας και του αδυσώπητου μίσους εναντίον μιας χώρας – Ρωσίας– την οποία ουσιαστικά δεν είχαν επισκεφτεί και τους ανθρώπους της δεν γνώριζαν. Λόγω της μεγάλης ιστορικής συγγένειας – Ρωσία και Βυζάντιο– της θρησκευτικής ταύτισης (Ορθοδοξία) και της επιρροής της Αριστεράς, τα φιλορωσικά και φιλοσοβιετικά αισθήματα της ψυχολογίας μεγάλων μαζών είχαν διατηρηθεί αρκετά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έπρεπε να ενταθεί η προπαγάνδα στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο θρησκευτικό ποίμνιο μέσω των άμεσων προπαγανδιστικών παρεμβολών της Εκκλησιαστικής Ηγεσίας και γενικότερα στην κοινωνία. Παράλληλα δε, θα έπρεπε να τονιστεί η «αδελφική» σχέση ειδικότερα με τους Αγγλοσάξονες και κατά πρώτο λόγο με τους Αμερικανούς. Τηλεόραση και κινηματογράφος έπαιξαν εδώ καταλυτικό ρόλο.
Η γαλούχηση των Ελλήνων στον Αμερικανισμό και τον κίβδηλο φιλοδυτικισμό ξεκινά από τον Εμφύλιο Πόλεμο και διαρκεί έως τις μέρες μας. Διαρκεί δηλαδή πάνω από 75 χρόνια, ¾ ενός αιώνα. Είτε μέσω των σπουδών στην Αμερική για την πολιτική ελίτ, των επενδύσεων και της οικονομίας για την οικονομική ελίτ και της μουσικής, κινηματογράφου και τηλεόρασης για την πλέμπα και τον ακούσιο σύμμαχό της, την μικροαστική τάξη, ο Νεοέλληνας δεν γνώρισε ουσιαστικές και αξιόλογες πλευρές από την Ευρωπαϊκή και Αμερικανική πολιτιστική παράδοση αλλά γνώρισε κυρίως τον «κινηματογράφο της μάζας» του Χόλυγουντ και το χορευτικό ροκ ν’ ρολ για τα πάρτυ της νεολαίας. Η Σοβιετική Ένωση ταυτίστηκε με την «ανελευθερία», την «καταπίεση» και την «ένδεια» ο δε Ρώσος – παρόλη την συμπάθεια πλατιών στρωμάτων– έπρεπε να ταυτιστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο με τον εξοβελιστέο «κόκκινο της στέπας» που έπρεπε να μείνει μακριά από μας, κυρίως για να μη μας μολύνει με τις ιδέες του.
Σε επίπεδο πολιτικών προτιμήσεων, οι κλασικοί δεξιοί της εποχής ήταν αμετακίνητα προσκεκλημένοι και «θρησκευτικά» πιστοί στον αντισοβιετισμό και την Αμερικανοφιλία που μας «έσωσε από τον κομμουνισμό», την «αθεΐα» και άλλες συλλογικές ανοησίες που οι παλιότεροι τις ζήσαμε. Λειτουργώντας ως «Αμερικανότεροι των Αμερικανών» στο πολιτικό επίπεδο οι παραδοσιακοί δεξιοί της εποχής, έθρεψαν –παρόλα αυτά– το φαινόμενο του Ντεγκωλισμού και της Γαλλοφιλίας στα χρόνια της Καραμανλικής Εποχής. Παρόλη την ΝΑΤΟικότητά του ο Καραμανλής, έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ αμέσως μετά την πτώση της χούντας, «εκτρέφοντας» στους κόλπους της Δεξιάς έναν «ιδιόρρυθμο» αντι–δυτικισμό που διόγκωσε τις ακροδεξιές παραφυάδες και συνιστώσες της Δεξιάς. Δίπλα στον αντικομμουνιστή χαφιέ των Αμερικανών που θριάμβευε επί χούντας, διογκώθηκε μια (δήθεν) «αντι– αμερικανική» ακροδεξιά που συνδύαζε παραδοσιακό και φανατικό αντι–Ρώσο, αντικομμουνιστή, υπερδεξιό, με έναν ομιχλώδη, ψευδεπίγραφο αντι–αμερικανισμό «της κακιάς ώρας», ανδρωμένου ιδιαίτερα στα χρόνια του Σημιτικού αμερικανόφιλου «εκσυγχρονισμού» του τότε φθίνοντος ιδεολογικά, του πάλαι ποτέ αντι– ιμπεριαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Παρόλα αυτά, ακόμη και στα χρόνια του Μαρκεζίνη ή στην περίοδο της πρώτης οκταετίας του Καραμανλή, διατηρήθηκαν οι πολύ καλές σχέσεις μεταξύ Νατοϊκής Ελλάδας και Σοβιετικής Ένωσης. Κανένας μα κανένας παραδοσιακός αντισοβιετικός δεξιός δεν έφτασε – και πολύ περισσότερο, ξεπέρασε– τον μέχρι αηδίας γλοιώδη φιλοαμερικανισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και τον γελοίο, «για γέλια και για κλάματα» φιλο–αμερικανισμό προηγουμένων Πρωθυπουργών που εκτέλεσαν με «υποδειγματική συνέπεια» σημαντικό μέρος του Αμερικανικού σχεδίου για διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και δημιουργία «Δωσίλογων Εθναρίων» (Σκόπια, Κόσοβο).
Όσον αφορά δε, το λεγόμενο «έξαλλο κέντρο», το κάποτε «Δημοκρατικό Κέντρο» και το οποίο παλαιοτέρα αποτελούσε σε επίπεδο λαϊκής βάσης τον συνοδοιπόρο της Αριστεράς στα δύσκολα και πέτρινα χρόνια, μην ξεχνάμε πως ο κατεξοχήν «εισηγητής» της Αγγλοφιλίας και Αμερικανοφιλίας στην Ελλάδα ήταν ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου,
ο εκτελεστής του Μπελογιάννη ήταν ο κεντρώος Πλαστήρας και ο «θιασάρχης του Αμερικανόφιλου Τσίρκου στην Ελλάδα» ήταν ο Κώστας Μητσοτάκης, ο πατριάρχης της πλέον Αμερικανόφιλης πολιτικής οικογένειας που πέρασε τα «τελευταία» 200 χρόνια στην Ελλάδα, της οικογένειας Μητσοτάκη. Μπροστά τους, οι κλασικοί, παραδοσιακοί δεξιοί των γνωστών δεξιών εφημερίδων που αντιπολιτεύονται τον Μητσοτάκη μαζί, φαντάζονται και αυτοπαρουσιάζονται σαν «ρωσόφιλοι» ή τουλάχιστον σαν «ουδέτεροι» ενώ οι ακροδεξιοί της παρέας, παρουσιάζονται σαν οι «original ρωσόφιλοι». Όμως, καλό θα ήταν να μην παρασυρόμαστε από τα φαινόμενα που απατούν.
Πραγματικά, τα φαινόμενα απατούν, πάντοτε απατούν. Ο ακροδεξιός είναι τέκνο, «σαρξ εκ σαρκός», του ιστορικού αντικομμουνισμού και αντισοβιετισμού. Όσο και να ισχυρίζεται διάφορα, παραμένει σφοδρός αντικομμουνιστής, μισεί την πρώην Σοβιετική Ένωση και την θεωρεί «αρνητική παρένθεση» της Ρωσικής Ιστορίας και όχι τμήμα της. Δίπλα στον υποτιθέμενο «φιλορωσισμό» του βαδίζει η «ιδεολογία του Μελιγαλά», του «συμμοριτοπόλεμου» και του «εαμοβούλγαρου αντεθνικού κομμουνιστή». Άλλωστε, δίπλα–δίπλα παρελαύνουν οι δυο συνιστώσες, των παραδοσιακών δεξιών και ακροδεξιών και πρώτα–πρώτα οι μανιακοί αντικομμουνιστές του εμφύλιου με φανατική Αμερικανοφιλία και υστερικό αντιρωσισμό. Γι’ αυτούς η Ρωσία του Πούτιν, αποτελεί συνέχεια της «κομμουνιστικής» Σοβιετικής Ένωσης και στο συλλογικό τους υποσυνείδητο, η Ρωσία είναι η «άλλη όψη» του κομμουνισμού και πρέπει να εξαφανιστεί.
Τα ίδια χαρακτηριστικά παρουσιάζουν και οι ακροδεξιοί που προέρχονται από την ίδια μήτρα. Φανατικοί αντικομουνιστές, αντι–σοβιετικοί στο έπακρο και αντι–Ρώσοι «πρωτογόνου επιπέδου» παλιότερα στα χρόνια του εμφύλιου και του ψυχρού πολέμου, τώρα αυτοπαρουσιάζονται σαν «ρωσόφιλοι» ή τουλάχιστον «ουδέτεροι» στον πόλεμο Αμερικής –Ρωσίας.
Εάν θέλουμε να βρούμε έναν πιο «σύγχρονο», «πιασάρικο» και «lifestyleαντι–ρωσισμό» θα πρέπει να ενσκήψουμε στα κιτάπια, τα γραφόμενα, το αφ’ υψηλού ύφος και το μπλαζέ στυλ των φιλελευθέρων/νεοφιλελεύθερων του λεγομένου «Κέντρου» ή «Έξαλλου Κέντρου». Εκεί θα βρούμε ιστορίες από την εποχή, την ζωή και την πολιτική του Στάλιν – ένα από τα αγαπημένα θέματα τους, έχουν πάθει κυριολεκτικά ψύχωση και καταλαβαίνουμε πως τον «τρέμουν» ακόμη και 70 σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του– μέχρι τον Πούτιν, την ζωή του και την περιουσία του, τις υποτιθέμενες αρρώστιες του, την γυναίκα του ή τις «ερωμένες» του (εσείς διαλέγετε). Δίπλα ποζάρουν τον Ζελένσκυ με την γυναικά του, τον πόλεμο των Ναζί Ουκρανών που τους βαφτίζουν «Ουκρανικό λαό» κλπ.
Για τον Στάλιν, μόνο που δεν γράφουν πως «έτρωγε μικρά παιδιά για πρωινό» – όπως έγραψε κάποτε και πολύ πετυχημένα, ο γίγαντας Μίκης Θεοδωράκης με επιστολή του στα ΝΕΑ – βγάζουν όλα τους τα απωθημένα, με εξαίρεση την μασκότ των απανταχού νεοφιλελεύθερων, τον Γκορμπατσόφ ή τον Γιέλτσιν. Ο τελευταίος μπορεί να ήταν μεθύστακας και να βομβάρδισε το ίδιο το Ρωσικό Κοινοβούλιο – 4/10/1993– αλλά δεν ιδρώνει το αυτί τους. Τουλάχιστον ξεπούλησε τα πάντα, εισάγοντας την ρωσική οικονομία στην κόλαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που γι’ αυτούς είναι ο επίγειος παράδεισος. Μπορεί να σνομπάρουν τους ακροδεξιούς και τον παραδοσιακό «δεξιό αντικομμουνισμό» αλλά είναι χειρότεροι και παραμένουν χυδαίοι αντι–Ρώσοι, αντι–σοβιετικοί και αντι–κομμουνιστές αλλά με στυλ, χάρη, ύφος, δημοκρατικοφανή «επιχειρήματα» και μπόλικη κριτική με life style χαρακτηριστικά. Αν οι παραδοσιακοί δεξιοί/ακροδεξιοί είναι οι «ιδεολογικοί τραμπούκοι» του αντι–ρωσισμού και αντι–σοβιετισμού, οι κεντρώοι και το «έξαλλο κέντρο» που είναι η μόνιμη κατοικία τους, είναι η «διανόηση του αντιρωσισμού και αντι–σοβιετισμού», η ντελικάτη και πασπαλισμένη με ζάχαρη «αντι–ρωσική και αντι–κομμουνιστική» ιντελιγκέντσια που απευθύνεται στην χορτάτη μεσαία τάξη, στους σικάτους ανθρώπους του «πνεύματος» και τα ιδιόμορφα «κατασκευάσματα» της μεταμοντέρνας Κέντρο–Αριστεράς.Προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από Αριστερή Νεολαία, πολύ γνωστή – νεολαία με επίπεδο, γούστο και άποψη– αλλά ωριμάζοντας, «την είδαν κάπως αλλιώς» και αφού «είδαν φως και ανέβηκαν», στρογγυλοκάθισαν στην εξουσία. Από την ίδια νεολαία προέρχεται και η κ. Σακελλαροπούλου, «φιλελεύθερη Πασιονάρια», με στυλ, χάρη, και (επίσης) επίπεδο. Όπως και μεγάλο ποσοστό ανθρώπων των Μήντια, προέρχονται από αριστερές νεολαίες, προσχώρησαν στο «συστημικό» Κέντρο και την λεγομένη Κεντροαριστερά αποτελώντας τα «μεγάλα κανόνια και τα βαρεία ονόματα» του συστήματος. Φανατικοί οπαδοί της Αμερικανικής Πολιτικής Ορθότητας του ήδη ξεπερασμένου και εκπνεύσαντος #Metooδηλαδή του Νεοφιλελεύθερου Φεμινισμού που χωρίζει και δεν ενώνει τα φύλα και φυσικά του Μεγάλου Ανθρωπιστικού Γαλαξία των ΛΟΑΤΚΙ.
Δεξιά, ακροδεξιά και «φιλελεύθερο» Κέντρο σε διαρκή εγρήγορση και διατεταγμένη υπηρεσία διαρκούς αντι–ρωσικής προπαγάνδας. Κυρίες και Κύριοι, σας παρουσιάσαμε τις ομάδες ηθοποιών του Περιφερομένου Θίασου της Ελλάδας που λέγεται «Αντιρωσική Προπαγάνδα επί το έργον!»!
