«Η σεμνότητα είναι το στολίδι του μπολσεβίκου!»
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (Στάλιν)...
(18 Δεκέμβρη 1878 - 5 Μάρτη 1953)...
143 χρόνια χρόνια από τη γέννηση του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι
(18 Δεκέμβρη 1878 - 5 Μάρτη 1953)...
143 χρόνια χρόνια από τη γέννηση του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι
Γιατί δεν πρέπει να υπερασπιστούμε αυτόν τον άνθρωπο, τον γιο ενός ταπεινού τσαγκάρη, που συνέθλιψε το ναζισμό και που στη Νυρεμβέργη είχαμε τον μέχρι χθες σε παγκόσμια εφαρμογή τον Κώδικα: «Κανείς δεν υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινές ή μεταχειρίσεις σκληρές, απάνθρωπες ή εξευτελιστικές. Ειδικότερα, απαγορεύεται η υποβολή προσώπου, χωρίς την ελεύθερη συγκατάθεσή του σε ιατρικό ή επιστημονικό πείραμα», που είχε εισάγει ο Αδόλφος Χίτλερ καταστρατηγώντας την Ιπποκράτεια Ιατρική του «ὠφελέειν, ἢ μὴ βλάπτειν»!
Γιατί δεν πρέπει να υπερασπιστούμε αυτόν τον άνθρωπο, που σε συνέχεια με το έργο που ξεκίνησε ο Λένιν πέτυχε τον Σοσιαλισμό...
Γιατί δεν πρέπει να υπερασπιστούμε αυτόν τον άνθρωπο, που απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα μετά την εξόντωση του ναζιστικού-φασιστικού θηρίου, ευνόησε τη δημιουργία του μεγάλου Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου...
Δεν πρέπει να υπερασπιστούμε τον Στάλιν γιατί παραμένει ένα οδυνηρό αγκάθι στα μάτια της αστικής τάξης, της παγκόσμιας ελίτ, αυτών που υποστηρίζουν τη "νέα κανονικότητα" του "πιστοποιητικού εμβολιασμένου" με το θεϊκό €μVόλιο του "νέου καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο". Ενός καπιταλισμού χωρίς αποκλεισμούς, που δεν αφήνει κανέναν πίσω, που δεν απορρίπτει κανέναν, αρκεί να είναι €μVολιασμένος για να μπορεί στη νέα κανονικότητα να έχει δικαίωμα στην εργασία, στη μάθηση, στην καθημερινότητα...
Έτσι ο Σόσο (υποκοριστικό του Ιωσήφ στη γεωργιανή), γράφτηκε εκεί σε εκκλησιαστικό σχολείο, σε ηλικία 9 ετών και στα 15 του, αφού το τελείωσε, έγινε δεκτός στο ορθόδοξο σεμινάριο της Τιφλίδας χάρη σε ένα εξαιρετικό σχολαστικό επίτευγμα κι ένα ασυνήθιστο πάθος να διευρύνει και να εμβαθύνει τις γνώσεις του. Η άκαμπτη σκοταδιστική εκπαίδευση που ασκείται με ιησουϊτικές, καταπιεστικές, εκφοβιστικές και αστυνομικές μεθόδους καταλήγει να τροφοδοτεί την εξέγερσή του και το επαναστατικό του πνεύμα.
Η προσκόλλησή του στον μαρξισμό χρονολογείται από εκείνη την εποχή, γίνεται μαρξιστής, αν και στη Ρωσία της εποχής υπήρχε μεγάλη σύγχυση στο επαναστατικό έδαφος μεταξύ των αμέτρητων οργανώσεων, ρευμάτων και κομμάτων που ήταν παρόντα.
«Μπήκα στο επαναστατικό κίνημα σε ηλικία 15 ετών όταν ήρθα σε επαφή με μυστικές ομάδες Ρώσων μαρξιστών που ζούσαν τότε στην Υπερκαυκασία. Αυτές οι ομάδες άσκησαν ισχυρή επιρροή πάνω μου και μου έδωσαν μια γεύση για τα υπόγεια μαρξιστικά γραπτά» (Ανρί Μπαρμπύς). Στα 19 του έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας και ήταν στο χέρι του να ιδρύσει και να χτίσει το μπολσεβίκικο κόμμα σε ολόκληρη την Υπερκαυκασία.
Ενώ μελετούσε το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» και το Κεφάλαιο των Μαρξ και Ένγκελς, διαβάζει και ενστερνίζεται τα γραπτά του Λένιν.
Είναι παθιασμένος με τη μελέτη της ιστορίας και της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και των φυσικών επιστημών που πάντα συνοδεύει το έργο της διαφώτισης στους εργατικούς κύκλους και της επαναστατικής οργάνωσης και δράσης. Όταν το 1900 εμφανίστηκε η εφημερίδα που ίδρυσε ο Λένιν «Iskra» (Η σπίθα), ο Στάλιν συντάχθηκε με τις θέσεις του Λένιν και τον αναγνώρισε ως ηγέτη και αρχιτέκτονα της γέννησης ενός αληθινού μαρξιστικού κόμματος στη Ρωσία, αν και πολλοί ήταν τότε οι ηγέτες με μεγαλύτερη φήμη και επιτυχία: «Πείστηκα ότι ο Λένιν ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος... Όταν τον συνέκρινα με τους άλλους ηγέτες του κόμματός μας, πάντα είχα την εντύπωση... ότι ο Λένιν σε σύγκριση με αυτούς δεν ήταν μόνο ένας εκ των ηγετών, αλλά ένας ηγέτης ανώτερου τύπου, ένας αετός του βουνού που δεν γνώριζε φόβο στον αγώνα και οδήγησε με τόλμη το κόμμα μπροστά στα ανεξερεύνητα μονοπάτια του ρωσικού επαναστατικού κινήματος».
Ο Στάλιν, πρώτος μεταξύ των μπολσεβίκων ηγετών, κατανοεί το μεγαλείο του Λένιν, το ανάστημά του και τον θεωρητικό, πολιτικό και οργανωτικό του ρόλο, γίνεται ο πιο πιστός μαθητής του, ο πιο συνεπής σύντροφος στα όπλα και ο πιο θαρραλέος υποστηρικτής. Αυτή η πλήρης προσήλωση στον λενινισμό έμελε να γίνει ο κληρονόμος, ο συνεχιστής του μετά τον πρόωρο θάνατο του ιδρυτή του μπολσεβίκικου κόμματος.
Στα είκοσί του συμμετέχει στις απεργίες των σιδηροδρομικών συνεργείων και, ενώ οργανώνει τη διαδήλωση της 1ης Μάη 1901, γλιτώνει από αστυνομική δίωξη και ένταλμα σύλληψης.
Αναγκάζεται έτσι να εγκαταλείψει την ενασχόλησή του στο Αστεροσκοπείο Φυσικής και γίνεται επαγγελματίας επαναστάτης: από τότε μέχρι την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917 θα αναγκαστεί στην επισφαλή και ηρωική παρανομία που θα του κοστίσει, μεταξύ 1902 και 1913, επτά συλλήψεις, έξι απελάσεις στη Σιβηρία, από την οποία δραπέτευσε πέντε φορές, διανύοντας κάθε φορά 5.000 χιλιάδες χιλιόμετρα. Μόνον από τον τελευταίο τόπο της απέλασής του, στο Τουροχάνσκ, ο Στάλιν θα απελευθερωθεί από την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917.
Κινείται ανάμεσα στις μάζες σαν το ψάρι στο νερό, καταφέρνει να αποφύγει τις αστυνομικές έρευνες οργανώνοντας συσκέψεις ακόμα και στο νεκροταφείο, του οποίου ο φύλακας ήταν ένας πιστός μπολσεβίκος αγωνιστής.
Σε σύγκριση με τους πολλούς Ρώσους ηγέτες που εξαναγκάστηκαν σε εξορία για μεγάλες περιόδους από το αιματηρό τσαρικό αστυνομικό καθεστώς, αυτός με θάρρος και περιφρόνηση του κινδύνου θα δράσει μέσα, κρυμμένος, για την εξέλιξη της Ρωσικής επανάστασης. Θα χρησιμοποιήσει πολλά ψευδώνυμα στην παρανομία: τα δύο πιο διάσημα είναι ο Κόμπα και, τέλος, ο Στάλιν, που στα ρωσικά σημαίνει άνθρωπος από ατσάλι.
«Οδηγήθηκα στον κομμουνισμό χάρη στον Στάλιν και κανείς δεν μπορεί να μου πει ότι
δεν χρειάζεται να μελετήσω το έργο του».
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Η Ιστορία δεν ψεύδεται...
Ψεύδονται αυτοί που την γράφουν!
Σήμερα στην πατρίδα μας άλλαξαν οι εποχές, "εκσυγχρονίστηκε" η λεγόμενη αριστερά κι ενσωματώθηκε στη νέα τάξη της νέας εποχής του "νέου καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο".
Αλέκα Παπαρήγα, Γενική Γραμματέας Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, "Πράβντα", 25 Ιούνη 1991.
«Να λες την αλήθεια,
να καταλήγεις μαζί στην αλήθεια,
είναι πράξη κομμουνιστική κι επαναστατική»
Αντόνιο Γκράμσι, "L'Ordine Nuovo", 21 Ιούνη 1919
να καταλήγεις μαζί στην αλήθεια,
είναι πράξη κομμουνιστική κι επαναστατική»
Αντόνιο Γκράμσι, "L'Ordine Nuovo", 21 Ιούνη 1919
* «Η ΑΘΛΙΑ πραγματικότητα της σημερινής Νατοϊκής αριστεράς!»)... δολοφόνησαν το θεμελιώδες δόγμα με το οποίο αναπτύσσεται η Επιστήμη: Διάλογο, Αμφιβολία!
όλο το αίμα που έδωσες στον αγώνα,
ό, τι μας έδωσες στον κόσμο, όπως μια μητέρα,
έτσι ώστε η αγωνιούσα ελευθερία να μπορέσει να επανακτήσει τη ζωή,
ένα νέο ωκεανό θα είχαμε,
απ' όλους τον μεγαλύτερο,
απ' όλους τον βαθύτερο.»
Pablo Neruda, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1971, από το επικό έργο "Canto Generale", 1950.
«Ορκίστηκα μπροστά από μια φωτογραφία του αείμνηστου συντρόφου Στάλιν,
ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να δω αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια να εξοντώνονται»
10 Δεκέμβρη 1953, Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα, που λάτρευε να υπογράφει ως "Στάλιν 2"
Δεν είναι νεκρός ο Στάλιν. Δεν είσαι νεκρός. Αφήστε κάθε δάκρυ να τραγουδήσει
τη μνήμη σου.
Αφήστε κάθε θρήνο να τραγουδήσει
τη μνήμη σου.
Ο λαός σου έχει τη δική σου μορφή,
τη φωνή σου, την αντρίκια προφορά σου.
Δεν είσαι νεκρός.
Μιλούν για σένα οι φάμπρικες,
οι νέες γυναίκες και άνδρες.
Δεν είσαι νεκρός.
Οι πέτρες έχουν τ' όνομά σου,
οι οικοδομές σου το όνειρό σου.
Δεν είσαι νεκρός.
Δεν υπάρχουν θάλασσες χωρίς εσένα, ποτάμια στα οποία δεν κυλάς στα νερά τους.
Δεν είσαι νεκρός.
Αγροί που τα ανοιχτά χέρια σου
δεν έχουν ακουμπήσει.
Δεν είσαι νεκρός.
Ουρανοί που δεν πέταξε
η σκέψη σου όπως ένας ήλιος.
Δεν είσαι νεκρός.
Δεν υπάρχει πόλη που δεν θυμάται
τ' όνομά σου όταν ήταν η φωτιά.
Δεν είσαι νεκρός.
Οι δάφνες του Στάλινγκραντ
θα λένε αιώνια πως δεν είσαι νεκρός.
Δεν είσαι νεκρός.
Τα παιδιά στα τραγούδια τους
θα σου τραγουδούν πως δεν είσαι νεκρός.
Τα φτωχά παιδιά του κόσμου,
πως δεν είσαι νεκρός.
Και στις φυλακές της Ισπανίας
και στα πιο απομακρυσμένα χωριά θα πουν πως δεν είσαι νεκρός.
Και οι καταπιεσμένοι σκλάβοι,
οι κίτρινοι, οι νέγροι,
οι πιο ξεχασμένοι και λυπημένοι,
οι πιο κατεστραμμένοι και απαρηγόρητοι, θα πουν πως εσύ δεν είσαι νεκρός.
Και η Γη που όλη γυρίζει,
πως εσύ δεν είσαι νεκρός.
Και ο Λένιν, αποκοιμισμένος πλάι σου, ακόμη κι αυτός θα πει πως δεν είσαι νεκρός.»
Rafael Alberti, 1953
