Για να πω την πάσα αλήθεια, πολύ πεθύμησα τις εποχές που ήμουνα κι εγώ στις συνεντεύξεις τύπου των... πρωθυπουργών, κατά την επίσκεψη τους στη Σαλονίκη για τα εγκαίνια της ΔΕΘ.
Βέβαια, τα πράγματα τότε ήσανε τελείως διαφορετικά.
Η ΔΕΘ ήτανε ΔΕΘ, οι συνεντεύξεις τύπου ήσανε συνεντεύξεις τύπου, οι δημοσιογράφοι ήσανε δημοσιογράφοι και, προπαντός, οι πρωθυπουργοί ήσανε πρωθυπουργοί.
Πάντως, θα ‘θελα να ‘μουν κι εγώ σήμερα στη Σαλονίκη και μ’ αυτή την πεθυμιά έγειρα το κορμί μου στο στρώμα όπου και με συνέλαβε ο Μορφεύς.
Και είδα όνειρο πως ήμουνα, λέει, στη συνέντευξη τύπου και όχι μόνο ήμουνα, αλλά και μου δόθηκε ο λόγος για να κάμω ερώτηση!
Σημασία δεν έδωσα στη δολοφονική ματιά που μου ‘ριξε ο εκλαμπρότατος πρωθυπουργός, ούτε και μ’ απασχόλησε η κλωτσιά που έριξε, κάτω από το τραπέζι στο καλάμι του κυβερνητικού εκπροσώπου, επειδή μου ‘δωσε το λόγο.
Με ύφος μελιστάλαχτο και βλέμμα που έσταζε πετιμέζι, άρχισα:
«Πολυχρονεμένε, θεόπεμπτε εθνοσωτήρα, παναξιότατε κύριε κύριε Πρωθυπουργέ. Μόνο λίγες λέξεις θα σας αναφέρω, για να μην καταχραστώ τον πολυτιμότατο χρόνο σας και μειώσω τις πιθανότητες να σωθεί η πατρίς. Οι λέξεις είναι οι εξής:
-Πόθεν έσχες.
-Σκόιλ ελικίκου.
-Λίστες Πέτσα.
-Της Παναγιάς τα μάτια.
-….»
Στο σημείο αυτό, πάνω που έπαιρνα ανάσα για να συνεχίσω το αραδιασμα των λέξεων που είχα στο μυαλό μου, ξύπνησα με αφόρητους πόνους σε όλο το κορμί μου.
Όντας ακόμα στην αγκάλη του Μορφέα και της πεθυμιάς μου, πρόλαβα να δώ πως μ’ έχανε πετάξει σηκωτό έξω από την αίθουσα κάποιοι ντουλαπάτοι και με βαρούσανε με κλωτσομπουνίδια αυτοί, κάμποσοι δημοσιογράφοι, πέντε βιομήχανοι, δυο παπάδες, ο Άδωνις (με το συμπάθειο), μια καλόγρια, και ο μπουφετζής.
Κι άλλοι με δέρνανε, αλλά με τόσο ξύλο που έτρωγα, δε μπόρεσα να συγκρατήσω τις φάτσες τους.
Ήτανε η πρώτη φορά στη ζωή μου που έφαγα ξύλο στον ύπνο μου, κι ακόμη πονάω, παρότι έχω ξυπνήσει εδά και ώρα.
