Γωγώ Ατζολετάκη
Ζω στη χώρα της ανυπόκριτης υποκρισίας.
Στη χώρα που προσβάλλεται κατά βάναυσο τρόπο η νοημοσύνη μου.
Σήμερα περπατούσα στην Πατησίων.
Μπροστά μου περνούσαν λεωφορεία παστωμένα με κόσμο.
Ώρα αιχμής.
Τόσο παστωμένα, που όταν σταματούσαν τα λεωφορεία στη στάση, δεν μπορούσαν να πάρουν άλλο κόσμο. Υποχρεωτικά, αυτοί που ήσαν όρθιοι στη στάση (παστωμένοι κι αυτοί) θα έπρεπε να περιμένουν το επόμενο λεωφορείο.
Γύρισα σπίτι.
Και παρακολούθησα στην τηλεόραση τον αποχαιρετισμό του μεγάλου μας Μίκη.
Όπου η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία καθόταν "καρέκλα παρά καρέκλα". Για λόγους ασφαλείας. Για να τηρήσουν τα υγειονομικά πρωτόκολλα.
Φορώντας και ΟΛΟΙ μάσκα επιπροσθέτως.
Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία και οι παρατρεχάμενοι και παρακοιμώμενοι.
Πόρρω απέχοντες από το "παστούρωμα" των "αγενών" θνητών.
Αυτοί οι "ευγενείς" πατρίκιοι.
Πόσο ακόμα θα κοροϊδευόμαστε σ' αυτό τον τόπο;
