Πάει, λοιπόν, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, πέθανε.
Αναμενόμενος ήταν ο... βιολογικός θάνατος του, γιατί πολύ πριν είχε επέλθει ο πολιτικός και ηθικός θάνατος.
Πολιτικά και ηθικά, είχε αυτοκτονήσει, με τις επιλογές του και τα εγκληματικά λάθη του.
Στον σημερινό βιολογικό θάνατο του, δεν υπάρχουν φταίχτες, μήτε ένοχοι.
Όμως, στον προηγηθέντα πολιτικό θάνατο του, υπήρξαν, συνένοχοι.
Ήσανε όλοι εκείνοι, που όταν διαπίστωσαν πως το οικοδόμημα του ΠΑΣΟΚ είχε παλιώσει και δεν είχε καλή τιμή μεταπώλησης, αποφάσισαν να χτίσουν καινούριο.
Άνοιξαν, λοιπόν, τα θεμέλια και θυμήθηκαν πως πατροπαράδοτο έθιμο επέβαλλε να σφαγεί ένας κόκορας και να θαφτεί στα θεμέλια.
Στο πρόσωπο του Άκη, είδαν τον κόκορα που εγύρευαν.
Τον έσφαξαν, τον έριξαν στους θεμελιόλακους, τον σκεπάσανε με μπετά κι αρχίσανε να χτίζουνε το καινούργιο σπίτι, σίγουροι όντες ότι κανένας ποτέ δεν θα κατηγορούσε κανέναν από τους νέους ιδιοχτήτες, για λαμογιές, κομπίνες, και κλοπή των οφθαλμών της Παναγίας.
Όπερ και εγένετο.
Ο αυτόχειρας Άκης Τσοχατζόπουλος, θαμένος στους θεμελιόλακους και σκεπασμένος με μπετά, δεν εμπόριε να μιλήσει.
Αλλά και να μίλαγε, ποιος θα τον άκουγε και πολύ περισσότερο ποιος θα τον πίστευε, όταν θ’ αναφερότανε στους χτίστες του καινούριου σπιτιού του ΠΑΣΟΚ;
Συνελήφθη, λοιπόν, δικάστηκε, καταδικάστηκε, έκατσε στη φυλακή, διαπομπεύθηκε, ευτελίστηκε, και πετάχτηκε στον Καιάδα της λησμοσύνης.
Εντάξει, είχε επέλθει η κάθαρση, δια του θεμελιοθαψήματος του κόκορα.
Πλέον, οι πάντες είχαν να επιδείξουν πάλλευκο πολιτικό ποινικό μητρώο και αλίμονο σε όποιον θα τολμούσε να αμφισβητήσει το αδαμάντινο του χαραχτήρα και της πολιτικής τους διαδρομής.
Ο Άκης, μ’ εκείνη την πολιτικοηθική αυτοκτονία του και σήμερα με τον βιολογικό θάνατο του, επλήρωσε για τις στερνές επιλογές του και τα αυτοκτονικά λάθη του, το τίμημα που του αναλογούσε.
Με τους άλλους, όμως, τι γίνεται;
Ναι, για κείνους που σφάξανε τον κόκορα μιλώ.
Άσπιλοι, αμόλυντοι, άχραντοι, άμωμοι, τύφλα να ‘χει ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης μπροστά τους.
Αστράφτουν από καθαριότητα και οι ίδιοι και ο χώρος που ‘χουνε μετατρέψει σε πολιτικό μαγαζί τους.
Αστράφτει από καθαριότητα και όλο το πολιτικό σύστημα, λαμπηρίζουνε στον ήλιο σαν διαμαντόπετρες όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί, μήτε κόκος βρωμιάς πουθενά.
Ας είναι καλά ο κόκορας που τους ξέπλυνε και συνεχίζει να τους ξεπλένει όλους, τσιμεντωμένος στα θεμέλια.
Έφταιξε, πλήρωσε, πέθανε.
Συμφωνώ ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Όμως, πιστεύω ότι και τα πρώτα δεν πρέπει να ξεχνιούνται.
Το λέω αυτό, για κάποιους οψιμολάτρεις της πολιτικής εντιμότητας, που βρήκαν ευκαιρία το θάνατο του Άκη Τσοχατζόπουλο, για να τον φτύσουν.
Τώρα, το ότι μεταξύ αυτών βρίσκονται και κάποιοι που τον είχανε μουλιάσει από το γλύψιμο όσο ήτανε όρθιος, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Καλοστραθιά Άκη, δεν αντέχω μήτε να σκέφτομαι τα στερνά σου, μα και δεν πρόκειται να ξεχάσω τα πρώτα σου.
