«Απλώς παρακαλώ τον Θεό να πάω κοντά στο παιδί μου όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είμαι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ο θάνατος του παιδιού μου ήταν για μένα το τελευταίο πικρό ποτήρι που μου έδωσε η ζωή», τονίζει. Ο Θεόφιλος Βανδώρος, πέθανε στις 11 Μαρτίου σε ηλικία 61 ετών νικημένος από τον καρκίνο. Η κηδεία πραγματοποιήθηκε παρουσία ελάχιστων ατόμων λόγω των μέτρων που ισχύουν για τον κορονοϊό.
«Ποτέ κανένας γονιός να μην τύχει να θάψει το παιδί του. Είναι αβάσταχτος ο πόνος, εξομολογείται ο Νίκος Βανδώρος.
Ο Θεόφιλος Βανδώρος, πέθανε στις 11 Μαρτίου σε ηλικία 61 ετών νικημένος από τον καρκίνο. |
«Την υπόθεση με τον καρκίνο την μάθαμε πολύ τελευταία. Αμφιβάλλω αν το ήξερε και ο ίδιος ο Θεόφιλος ότι έχει καρκίνο. Δυστυχώς είμαι εδώ και μήνες μόνιμα καθηλωμένος στο κρεβάτι. Αν ήμουν όρθιος σαφώς και θα ήμουν δίπλα του συνέχεια και θα τον παρακινούσα για εξετάσεις και ότι άλλο χρειαζόταν. Έχασα δυστυχώς το στήριγμα μου και έχω χάσει τον κόσμο μου. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο υποφέρω και πονάω με τον χαμό του Θεόφιλου. Κρατάω αγκαλιά τη φωτογραφία του και κλαίω νύχτα μέρα. Ξημερώνει, βραδιάζει και εμένα με βρίσκει με την εικόνα του. Ήταν ένα παιδί με αγγελική ψυχή. Με αγαπούσε καλύτερα από τον εαυτό του. Με φρόντιζε τόσο πολύ το παιδί μου» περιγράφει.
«Την υπόθεση με τον καρκίνο την μάθαμε πολύ τελευταία. Αμφιβάλλω αν το ήξερε και ο ίδιος ο Θεόφιλος ότι έχει καρκίνο. Δυστυχώς είμαι εδώ και μήνες μόνιμα καθηλωμένος στο κρεβάτι. Αν ήμουν όρθιος σαφώς και θα ήμουν δίπλα του συνέχεια και θα τον παρακινούσα για εξετάσεις και ότι άλλο χρειαζόταν. Έχασα δυστυχώς το στήριγμα μου και έχω χάσει τον κόσμο μου. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο υποφέρω και πονάω με τον χαμό του Θεόφιλου. Κρατάω αγκαλιά τη φωτογραφία του και κλαίω νύχτα μέρα. Ξημερώνει, βραδιάζει και εμένα με βρίσκει με την εικόνα του. Ήταν ένα παιδί με αγγελική ψυχή. Με αγαπούσε καλύτερα από τον εαυτό του. Με φρόντιζε τόσο πολύ το παιδί μου» περιγράφει.
«Με τον Θεόφιλο είχαμε μια κοινή ιστορία. Πριν από 20 χρόνια είχα καρκίνο. Μόλις το έμαθε, με έτρεξε σε όλους τους γιατρούς. Έγινε θυσία για μένα και χάρη σε εκείνον ζω μέχρι σήμερα. Τότε, μάλιστα, έπαιζε σε πολλά σίριαλ και θέατρα και είχε μια οικονομική άνεση. Έκανε τα πάντα και εγώ έζησα χάρη στη φροντίδα εκείνου. Πλέον χωρίς εκείνον είμαι ένας ζωντανός νεκρός. Έχω πάψει να θέλω να ζω», κατέληξε.
