-«Αφήστε παιδιά, σήμερα παραλίγο να γίνω πρωτοσέλιδο σ’ εφημερίδα με τίτλο “‘Έσκασε βόμβα στην αστυνομία!”. Μόνο που θα ήταν κυριολεκτικό: παραλίγο να εκραγεί πράγματι μια βόμβα στα κεντρικά μας, επειδή ο συνάδελφος που μαστίζεται από αχρωματοψία είχε μπερδέψει το πράσινο με το κόκκινο καλώδιο. Τελευταία στιγμή τον πρόλαβα και την απενεργοποίησα», είπε μετά την πρώτη γουλιά ο πυροτεχνουργός.
-«Πω, πω, τι δύσκολη δουλειά που κάνεις. Τι πήγες να πάθεις, ε;», τον ειρωνεύτηκε ο φύσει είρωνας.
-«Κι εγώ πήγα να την πατήσω», παρενέβη ο ανθρακωρύχος. «Όπως ήμασταν μέσα σ’ ένα τούνελ με λίγο φως- καμία σχέση μ’ αυτό της Νικολούλη- άρχισε μία άγρια κατολίσθηση και κατάφερα να βγω ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν καταρρεύσουν όλα και μας πλακώσουν».
-«Άχου το μωρέ το δόλιο», πετάχτηκε ξανά ο είρωνας, «κάνει δύσκολη δουλειά κι αυτό και κινδύνευσε».
Μεσολάβησε ένα πεντάλεπτο ξέσπασμα πυροτεχνουργού και ανθρακωρύχου εις βάρος του είρωνα, με λόγια και εκφράσεις που η παιδεία μας ,που περιλαμβάνει μεγάλωμα με γαλλικά και πιάνο, δε μας επιτρέπει να τα αναπαράγουμε αυτολεξεί.
Ωστόσο, μπορούμε ν΄αναφέρουμε τι ακριβώς είπε ο είρωνας στο τέλος πριν φύγει εκνευρισμένος από το μπαρ.
-«Σιγά ρε σεις, δεν είσαστε και χτίστες στον φάρο του Thridarangar».
Κι εδώ γεννάται το μεγάλο ερώτημα: είναι παντελώς ηλίθιος ο είρωνας ή μήπως έχει έστω και λίγο δίκιο.
Ξέρετε κάτι; Εντελώς ηλίθιο δεν τον λες: ο φάρος Thridarangar (που σημαίνει «Οι τρεις βράχοι») βρίσκεται σχεδόν στη μέση του πουθενά στον Ατλαντικό Ωκεανό και φιγουράρει στα 40 μέτρα πάνω από το νερό. Απέχει περίπου 6 ναυτικά μίλια από την Ισλανδία και σε σχετικά κοντινή απόσταση συναντά κανείς τις Νήσους Ουέστμαν.
Πριν προλάβετε να περάσετε κάστινγκ για το ρόλο του άπιστου Θωμά (και αν, δηλαδή, δε σας έπεισε η κεντρική φωτογραφία του άρθρου), δώστε μας ακόμα 3 λεπτά: ο συγκεκριμένος φάρος χτίστηκε το μακρινό 1939, όμως οι χτίστες που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας το έργο δε μεταφέρθηκαν πάνω στον θεόρατο βράχο με ελικόπτερα, όπως θα επέτασσε η (όποια, τέλος πάντων…) λογική, αλλά πήγαν μέχρι εκεί με βάρκα και μετά ντύθηκαν ένας-ένας Τομ Κρουζ, προκειμένου να πάρουν μέρος στις Επικίνδυνες Αποστολές.
Γιατί το λέμε αυτό;
Αντί «σαθρής» εξήγησης, διαβάστε τα λόγια ενός εκ των ατόμων που ήταν εκεί την περίοδο που χτιζόταν ο Thridarangar: «Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε ήταν να δημιουργήσουμε μια διαδρομή μέχρι τον βράχο.
Μαζί μας είχαμε έμπειρους ορειβάτες, όλους από τα νησιά Ουέστμαν. Στη συνέχεια, αυτοί που θα ανέβαιναν πήραν τρυπάνια, σφυριά, αλυσίδες και σφιγκτήρες για να ασφαλίσουν τις αλυσίδες. Μόλις έφτασαν κοντά στην κορυφή δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να πιαστούν στην άκρη του βράχου, έτσι ο ένας γονάτισε, ο δεύτερος ανέβηκε στην πλάτη του και ο τρίτος ανέβηκε πάνω από τους άλλους δύο και έτσι κατάφερε να ανέβει.
Δεν μπορώ καν να σας περιγράψω πώς είναι να είσαι μάρτυρας σε μια τόσο επικίνδυνη διαδικασία».
Ναι, οι άνθρωποι πατούσαν ο ένας πάνω στον άλλον προκειμένου να φτάσουν στην κορυφή του βράχου και να κάνουν τη δουλειά τους- μια δουλειά, φυσικά, που δεν τη λες και ακριβώς βόλτα στο πάρκο, μιας και στα 40 μέτρα ύψος καταμεσής του ωκεανού ο αέρας λυσσομανά, δεν έχεις τρόπο να προστατευτείς από τις βροχές αλλά και το θαλασσινό νερό όταν αγριεύει, ενώ κάθε στραβοπάτημα οδηγεί στην στοργική αγκάλη του υγρού θανάτου κάτω σου.
Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, αν παρ’ ελπίδα στεκόσουν τυχερός, με το Κάπα κεφαλαίο, και δεν γκρεμοτσακιζόσουν, έπρεπε να έχεις το νου σου στο πώς θα επιστρέψεις στην στεριά με την βάρκα, μιας και στο βυθό στην άσπλαχνη καρδιά του Ατλαντικού, έκοβαν βόλτες (όπως διαβεβαίωσε η ομάδα των 6 τεχνικών που τράβηξε βίντεο, χρόνια αργότερα, τον φάρο από ψηλά) φάλαινες-δολοφόνοι από εκείνες που μπορούν να κάνουν μια χαψιά τον Γκοτζίλα την ώρα που τις παίζει με τον Κινγκ Κονγκ στην ομώνυμη πατάτα ταινία.
Το, τρόπον τινά, «ευτύχημα» είναι ότι 30 περίπου χρόνια μετά την κατασκευή του φάρου φτιάχτηκε ένα μικρό ελικοδρόμιο πάνω στον βράχο, ούτως ώστε οι συντηρητές του να έχουν μια σχετικά πιο εύκολη πρόσβαση στον Thridarangar.
Επομένως, ναι, σωστό: οι πυροτεχνουργοί και οι ανθρακωρύχοι προφανέστατα και κάνουν δύο από τις πιο δύσκολες δουλειές στον κόσμο οι άνθρωποι. Αλλά…
Αλλά, μεταξύ μας, και ο είρωνας έχει εν μέρει τα δίκια του.
Η ιστορία του στέκει σαν επικίνδυνος φάρος φωτεινός στον κυκεώνα της ανθρώπινης τρέλας.
