Πέθανε ο Πάολο Ρόσι, ο ήρωας της Ιταλίας στο Μουντιάλ του 1982, ο θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου... Θρήνος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο...
Το ιταλικό κοινοβούλιο αποτίει φόρο τιμής στον κορυφαίο ήρωα της ποδοσφαιρικής Ιταλίας και χειροκροτούν όλες οι πολιτικές πλευρές...
Ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου έχει μεγάλη σημασία κι η ζωή είναι ανεκτίμητη, αλλά η υποκρισία δεν δικαιολογείται. Ειδικά όταν πριν λίγες ημέρες έφυγε ο Ντιέγκο [Βλέπε, σε: «"Πουτάνας γιοι"» ('Hijos de puta')! Addios Diegito!] και η επίθεση εναντίον του με τόνους λάσπης και ψέματα ξεπέρασε κάθε όριο, με ηγέτη κάποιον Δημήτρη Καμπουράκη, λένε "δημοσιογράφο".
Παράδοξο... ξέχασαν όλοι το "Totonero" (το μαύρο ΠΡΟΠΟ) του 1979. Ποδοσφαιριστές, πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων, πλούτιζαν με παράνομα και νόμιμα στοιχήματα, στήνοντας αγώνες... με κέρδη εκατομμυρίων.
Ξέχασαν πως ο ο κύριος Paolo Rossi ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής, που καταδικάστηκε σε σε 3 χρόνια, αλλά ως Γιουβεντίνος (Γιουβέντους, η ομάδα του ιδιοκτήτη της FIAT Ανιέλι, του παθιασμένου με το χρήμα και την κοκαϊνη, που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις κι υπουργούς), του χαρίστηκε ένας χρόνος για να πάει η Γιουβέντους στο παγκόσμιο κύπελο. Ένας άλλος καταδικασμένος ποδοσφαιριστής, ο Bruno Giordano, επειδή ήταν της Λάτσιο δεν του χαρίστηκε ούτε μία ημέρα για να πάει στο Μοντιάλ.
Το "κερασάκι στην τούρτα";
Ο Paolo Rossi στρατεύτηκε με το νεοφασιστικό κόμμα του Gianfranco Fini, διαδόχου του Giorgio Almirante κι ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη νεοφασιστική "Εθνική Συμμαχία" (Alleanza nazionale), στις ευρωεκλογές του 1999.
Αμετανόητος... δεν θέλησε ποτέ να κάνει μια δήλωση, του είδους: "Ήταν λάθος να ασχοληθώ με την πολιτική".
Έτσι συμβαίνει με την κατευθυνόμενη "δημοσιογραφία"... Ο Πελέ είναι θεός... γιατί στηρίζει και γίνεται κολαούζος για την εκλογή του Ρέιγκαν... Ο Ντιέγκο με το απόλυτο κακό, τον Φιδέλ...
Κύριοι γεννιούνται, κι εκείνος γεννήθηκε (από τον Τοτό, "Κύριοι γεννιούνται")
Ο ίδιος ο Μαραντόνα μίλησε πολλές φορές για τις ζημιές από τη χρήση ναρκωτικών, επομένως είναι κατανοητές, εκτός από φανατικούς Αντί-Ναπολιτάνους, η Αντί-Κομμουνιστές, οι τόσες κακίες στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο.
Την επομένη του θανάτου του Τζιάνι Ανιέλι, κανένα από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, στα χιλιάδες μνημειώδη άρθρα τους δεν θύμισε: την αγριότητα του προς το παιδί του, τον Εδουάρδο, τις αμέτρητες απιστίες στη σύζυγό του, τις δεκάδες αυτοκτονίες εργατών της FIAT. (σημειώνει ο φίλος και σύντροφος Ιταλός Γερουσιαστής Nando Rossi)
Ψεύδονται αυτοί που την γράφουν!
