μήτε στα θεία δεν ομιλεί με σέβας.»
Είναι κατανοητή η ιδεολογικοπολιτική πορεία της Σακελλαροπούλου και κανένας δεν μπορεί να της καταλογίσει τίποτα για τις ιδεολογικές της επιλογές, που αποτελούν προσωπική της υπόθεση (ΚΚΕ εσωτερικού, δικαστής που έκρινε 'Συνταγματικά' τα δολοφονικά μνημόνια υποταγής και εξαθλίωσης του λαού μας, επιλογή στο ανώτατο αξίωμα από τη δεξιά, με αποκορύφωση την απαγωγή και παράδοση στη Γαλλία του Αλεξάντερ Βίννικ, με έφοδο αστυνομικών στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν [Βλέπε, σε: Δικαστές και πολιτικό έγκλημα... στις αποικίες χρέους!]).
"Απόψεις" σαν αυτές της Σακελλαροπούλου δεν τόλμησαν ποτέ να διατυπώσουν στη σύγχρονη ιστορία της Πατρίδας μας -τουλάχιστον δημόσια-, ούτε δικτάτορες (κι είχαμε πολλούς), ούτε ξενόφερτοι μονάρχες. Μόνον ο Κ. Καραμανλής έκανε μια παρόμοια δήλωση (14 Αυγούστου 1974), κατά τη διάρκεια του Αττίλα ΙΙ, την περίφημη δήλωση: «Η Κύπρος κείται μακράν».
Η Σακελλαροπούλου, προτού αναλάβει τα καθήκοντά της, ως επιλογή των κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ), έδωσε σύμφωνα με το άρθρο 33 παρ. 2 του Συντάγματος, τον εξής όρκο: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού». Ως ανώτατος δικαστικός πως "ερμηνεύει" τον όρκο της σε σχέση με τις δηλώσεις της; Πιστεύει πως διαθέτει «ειδικά παραχωρημένα δικαιώματα, πληρεξούσια» κι από ποιους άραγε, ώστε να ιεραρχεί και να θέτει τον "κορωνοϊό" υπεράνω του Συνταγματικού της όρκου για την "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και την ακεραιότητα της Χώρας";
«(...) Η θυσία της πατρίδας μας τετέλεσται. Τα πάντα έχουν χαθεί, και η ζωή μας, ακόμη και αν παραταθεί, θα μας μείνει μόνο για να κλάψουμε τη συμφορά και την ατιμία μας.
(...) Δεν κατηγορώ τη λογική του κράτους που ξεπουλάει τα έθνη σαν κοπάδια προβάτων. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Εγώ κλαίω την πατρίδα μου, που μου την έκλεψαν και ο τρόπος της κλοπής ακόμα με πονάει.»
Ούγκο Φώσκολο, "Οι τελευταίες επιστολές του Jacopo Ortis" (Ultime lettere di Jacopo Ortis)*, γραμμένο στις 11 Οκτώβρη 1797, στους ηφαιστειογενείς λόφους Euganei, νοτιοδυτικά της Πάντοβα στο Βένετο [Βλέπε, σε: Η θυσία της πατρίδας μας τετέλεσται].
* Ο φοιτητής Girolamo Ortis αυτοκτόνησε (29 Μάρτη 1796) για την ίδια πολιτική απογοήτευση που υπέστη κι ο Ούγκο Φώσκολο: η παράδοση της Βενετίας στην Αυστρία από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη... Μια αυτοκτονία που "ενέπνευσε" τον Φώσκολο...
Σήμερα... Αμείλικτο το ερώτημα: "Πατρίδα ή Χώρα"; Η πολιτική κι οι πολιτικοί το έχουν ήδη απαντήσει με τα μνημόνια, την παράδοση της Μακεδονίας μας, με την Κύπρο μας σε κατοχή από το τουρκικό φασιστικό καθεστώς, με την υποταγή στην "Ευρωπαϊκή Ένωση" των τραπεζιτών, στο ΝΑΤΟ με σύμμαχο την Τουρκία, στην αντί-Ρωσική υστερία... έτσι ήρθε κι η ώρα της Σακελλαροπούλου.
Κανένας δεν αναμένει από την αργυρώνητη δημοσιογραφία, ή τους πανεπιστημιακούς που σιτίζονται σε χορηγίες-προγράμματα, να υψώσει φωνή απέναντι στην προσβλητική για το λαό μας και την ιστορία μας δήλωση Σακελλαροπούλου. Όμως, οι "διανοούμενοι" που κρύβονται και γιατί;
Είναι αλήθεια πως ηττηθήκαμε ως λαός. Είναι αλήθεια πως "αριστερά" και δεξιά ποινικοποίησαν τον όρο "Πατρίδα". Είναι αλήθεια πως και στην άλλη αριστερά επικρατούν αυτοί που θεωρούσαν "εθνικιστικό" το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κι "εθνικιστή" τον Πρωτο-Καπετάνιο Άρη.
Όμως...
Αυτή η γη ανήκει στο λαό μας.
Κάποιοι είναι νεκροί, κάποιοι είναι ζωντανοί,
αλλά πολλοί ακόμη δεν έχουν γεννηθεί!
"Δεν έχω διαφυγή. Με κυνηγά ο αιχμάλωτος Πενταδάκτυλος"...
