Aπό τον Γιώργο Κομνηνό
ΟικονομολόγοΠαρακολούθησα στην τηλεόραση, την πομπώδη φρασεολογία ενός εκλεγμένου στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, που προσπαθούσε να αποδείξει ότι οι καταλήψεις είναι δίκαιες, είναι ορθές και προπάντων ότι είναι δημοκρατικές, επειδή έλεγε, οι μαθητές ανά δάσκαλο στην Ελλάδα είναι πολλοί. Έριξα λοιπόν μιά ματιά στην eurostat ,όπου για το 2018 ο μέσος όρος παιδιών του Δημοτικού ανά δάσκαλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν 13,6 παιδιά, με τη Γαλλία να έχει 19,2 παιδιά ανά δάσκαλο , ενώ η Ελλαδίτσα μας, ακούστε, έχει μόλις 9,2 μαθητές ανά δάσκαλο. Με μόνο καλύτερο το Λουξεμβούργο, που είναι στην πρώτη θέση με 9 μαθητές ανά δάσκαλο.
Να γίνουν διπλάσιες έλεγε αίθουσες και να προσληφθούν και διπλάσιοι μόνιμοι δάσκαλοι και καθηγητές.
Κάποια όμως στιγμή και μάλλον σύντομα αγαπητοί φίλοι, είτε θα πολεμηθεί είτε θα χαθεί ο Κορονοιος, όπως έγινε με όλες τις μεγάλες πανδημίες στον κόσμο και τότε όλες αυτές οι αίθουσες και οι δάσκαλοι τι θα κάνουν ρε παιδιά; Ποιος προϋπολογισμός, που χρειάζεται και άλλα 10 δις για την Άμυνα θα τα βρει τα λεφτά; Ποια Ελληνική Οικονομία;
Προσπαθούσε παρόλα αυτά να μας πείσει ότι αυτά τα παιδάκια, που ο πατέρας τους τα δασκάλεψε, τους έδωσε και 10 ευρώ να αγοράσουν ένα κομμάτι αλυσίδα και ένα λουκέτο, ασκούνται στη δημοκρατία. Τα παιδιά έλεγε είναι ώριμα( δηλαδή οι πατεράδες που κρύβονται από πίσω, λέω εγώ) και επιλέγουν τον αγώνα τους. Οι αποφάσεις τους έλεγε είναι δημοκρατικές, καθώς παίρνονται από τα εκλεγμένα όργανά τους.
Το παιχνίδι όμως των καταλήψεων φίλοι μου είναι πια πολύ γνωστό σε όλους μας. Χρόνια δεκαετίες τώρα γίνεται ένα έγκλημα σε βάρος των παιδιών μας, εν ονόματι της Δημοκρατίας. Καμιά δεκαριά παιδιά στα κάγκελα, πίσω από την αλυσίδα και το λουκέτο στην πόρτα, ασκούνται στον απόλυτο φασισμό. Την φασιστική επιβολή της άποψης μιας ελάχιστης μειοψηφίας παιδιών - καλυπτόμενων πατεράδων- ενάντια στη σιωπηρή πλειοψηφία των υπολοίπων, που ποτέ δεν ξεσηκώθηκαν ,για να αποδείξουν ποια επιτέλους είναι αυτή η πλειοψηφία με τις αλυσίδες και τα λουκέτα στα σχολεία.
Γιατί όμως οι πατεράδες να μην ασκούν τα παιδιά τους στους “ λαϊκούς- δημοκρατικούς αγώνες; Μήπως έτσι δεν ξεκίνησε από την Γκράβα ο αρχηγός τους και τέως πρωθυπουργός μας; Μήπως δεν είναι γνωστό, ότι η πλειοψηφία των πολιτικών ηγετίσκων της δημοκρατίας κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα;
Όλοι αυτοί οι επαναστάτες κάνουν “ δημοκρατική επαναστατική γυμναστική” στις πλάτες των παιδιών και των εγγονιών μας, στις πλάτες του ελληνικού λαού ,που δεν αντιδρά. Αγαπητοί συμπολίτες, αγαπητοί πολιτικοί, πολιτικάντηδες, λειτουργοί του “ δημοκρατικού φασισμού” μας, η δημοκρατία είναι ένα πολύ δύσκολο πολίτευμα. Από τη στιγμή που γεννήθηκε, μας το είπαν ο Σωκράτης που ήπιε το κώνειο εν ονόματι της δημοκρατίας, ο Πλάτωνας, Αριστοτέλης, οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι της ανθρωπότητας.
Η δημοκρατία είναι το απόλυτο όπλο στα χέρια των λαμόγιων της κοινωνίας, των λαϊκιστών, που παρασύρουν το “σοφό λαό” για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους, να βάλουν το φωτοστέφανο του εκλεγμένου συνδικαλιστή, Δημάρχου ,Νομάρχη, Βουλευτή ,Υπουργού, Πρωθυπουργού.
Το δίκαιο αγαπητοί συνάνθρωποι της παγκόσμιας κοινωνίας, δεν το ορίζει η πλειοψηφία και ασφαλώς πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το ορίσει η μειοψηφία 5-10 παιδιών ,πίσω από την αλυσοδεμένη πόρτα του σχολείου.
Το άτυπο “Κοινωνικό Συμβόλαιο” πάνω στο οποίο εδράζεται η δημιουργία και η λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών, έναν μόνον στόχο έχει, το απόλυτο το ένα και μοναδικό δίκαιο. Και το απόλυτο δίκαιο δεν είναι ούτε της “ πλειοψηφίας των συμφερόντων “ που ζητά η Δημοκρατία ,ούτε φυσικά πολύ περισσότερο δεν είναι αυτό των ελαχίστων μειοψηφιών με τις αλυσίδες και τα λουκέτα στα σχολεία.
Ασφαλώς το δίκιο δεν πρέπει να το ορίζουν ούτε βασιλιάδες, τύραννοι, δικτάτορες ,αυτοκράτορες ή χούντες. Και όμως είναι τόσο απλό να το βρει ό οποιοσδήποτε άνθρωπος. Με μία κορυφαία προϋπόθεση, να είναι έξω από τα συμφέροντα των αντιμαχόμενων, κοινωνικών ομάδων, κομμάτων, ποδοσφαιρικών συλλόγων κλπ
Για τις ομάδες κοινωνικής δράσης
