Μένω, περιμένω, αναμένω.
Να συγκρατηθώ, να σηκώσω το όπλο ή και να στοχεύσω παράλληλα και πού;
Να ρίξω τριγύρω...μάταιο. Να ρίξω προς εμέ πανεύκολο και ταυτόχρονα ,,λίγο,,. Έμαθα στο να αμύνομαι, στο να επιτίθεμαι...δεν είμαι αυτός. Είμαι όμως στο να στέκομαι ορθός και να θωρώ ψηλά. Στο να θυμάμαι...τί έχω από ,,κάτω,,. Πού πατώ...Πώς τρέφομαι και είμαι ακόμα ,,εδώ,, και ,,παντού,,. ,,Παντού,, και ,,πουθενά,,. Μα πάντα ,,εδώ,,.
,,ΕΔΩ,, λοιπόν γιατί μου αρμόζει και αυτός είμαι. ΕΔΩ. ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΤΑ ΤΕΦΤΈΡΙΑ......μου χρωστούν, τους χρωστώ...
Από το πολύ κοιτάζω πάνω έχασα το κάτω. Και από το πολύ ,,χαμηλά,, το ,,ψηλά,,.
Ο έχων δύο χιτώνας δίνει τον έναν. Ο έχων αμέτρητους μήπως μπατήρισε στο ζύγι; Δεν το έχει με το μέτρημα οπτικώς ενώ γνωρίζει το ,,βάρος,,;
Ε, ας μου επιτρέψω να ζυγιστώ λοιπόν. ΛΥΠΑΜΑΙ ΜΑ ΕΙΜΑΙ ΒΑΡΥΣ. ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΕΣΚΥΒΑ ΟΝΤΑΣ ΠΟΛΥ ΨΗΛΟΣ. ΔΕ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ...ΣΗΚΩΘΩ. ΠΙΑΣΤΗΚΑ.
ΠΕΤΡΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ
