αρχίζει να μου το χτυπάει στον τοίχο.
Χτυπάνε σαν μανιακοί.
Πότε θα τελειώσει; Το αίμα δεν κυκλοφορεί πια.
Αισθάνομαι να παραλύω.
Ένα χέρι,
μου φράζει το στόμα και τη μύτη.
Δε μπορώ να αναπνεύσω.
Είναι
το πιο οδυνηρό μαρτύριο.
Χτυπήστε με όσο θέλετε, αλλά μη με πνίγετε!
Πνίγομαι... Μια κραυγή.
Δαγκώνω το χέρι. Είναι ο Θεοφιλογιαννάκος.
Μετά ένας λήθαργος.
Έκανα απεργία πείνας.
Αναγκάστηκαν να με πάνε στο νοσοκομείο
και προσπάθησαν
να με ταίσουν με σωλήνα από τη μύτη.
Οι απεργίες πείνας ήταν ένα όπλο απαραίτητο.
Είχα το συναίσθημα ότι δεν ήμουν μόνος,
και πίστευα
ότι κάτι πρόσφερα κι εγώ στην ελληνική υπόθεση.
Έκανα μια απεργία πείνας που κράτησε 44 μέρες,
μια άλλη 40, μια 37 μέρες, μια 32,
και 5 απεργίες ανάμεσα στις 25 και στις 30 ημέρες.
Στη φυλακή,
δεν υπήρχε αποτελεσματικότερος τρόπος
να εκφράσω την αηδία, την περιφρόνησή μου,
και να τους δώσω να καταλάβουν
ότι δεν είχαν τη δύναμη να με κάνουν να λυγίσω.
Ποτέ
δε σταμάτησαν τους ξυλοδαρμούς.
Τα πλευρά που μου σπάσανε δέρνοντάς με
με σιδερένιους λοστούς,
τώρα αρχίζουν να συνέρχονται.
Μου είχαν περάσει βελόνα στην ουρήθρα
και θέρμαιναν το εκτός της ουρήθρας μέρος.
Στέρηση ύπνου.
Φάλαγγα.
Καψίματα με τσιγάρο στο κορμί.
Μαστίγωμα με συρματόσχοινο.
Χειροδέσμιος.
Θέλω να προσευχηθώ,
με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω.
Δεν είμαι κομμουνιστής,
αν θέλετε να ξέρετε, αφού απορρίπτω τα δόγματα.
Όπου υπάρχει δόγμα, δεν υπάρχει ελευθερία,
είτε μιλάμε για θρησκευτικά,
είτε για κοινωνικοπολιτικά δόγματα.
Η πολιτική είναι καθήκον, η ποίηση ανάγκη.
Είμαι ποιητής.
Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για να βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.
Αλέκος Παναγούλης
Σαν σήμερα, το 1976,
έφυγε από τη ζωή, ο Αλέκος Παναγούλης.
.........................................................................
Το ποίημά του ''Οι Πρώτοι Νεκροί'',
ή αλλιώς ''Πάλης Ξεκίνημα, Νέοι Αγώνες''
μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη.
