Μίλησα προχτές μετά από έναμιση μήνα καραντίνας με μια γνωστή μου που κάνουν παρέα τα παιδιά μας.
Σε αυτές τις σαραντα πέντε μέρες που είχα να ακούσω νέα της έχασε τη μητέρα της (όχι από τον ιό), σταμάτησε από τη δουλειά -μαύρη μερική εργασία σε επιχείρηση που ανέστειλε τη λειτουργία της, ο άντρας της μπήκε σε αναστολή σύμβασης και υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μην ξανανοίξει η επιχείρηση όπου εργαζόταν κι αν ξανανοίξει με διάπλατη την δυνατότητα να τον διωξει ο εργοδότης του σαραντα πέντε μέρες μετά, με δυο παιδιά στο δημοτικό και με αδυναμία πρόσβασης σε ηλεκτρονικά μέσα για την παροχή της περιβόητης τηλεκπαίδευσης.
Δυο τρεις αντίστοιχες, γεμάτες χαρά ιστορίες, μου τις διήγηθηκαν στη γειτονιά, στο δεκάλεπτο που κοντοστέκομαι το πρωί για καλημέρα για τον αδερφό τους, την κολλητή τους ή αυτόν του απέναντι διαμερίσματος.
Μέσα σε αυτόν τον ζόφο λοιπόν και μάλιστα την επόμενη μέρα που βγήκαν τα πόθεν έσχες του αρχηγού του και άλλων πολιτικών με τις τράπεζες να τους δίνουν δάνεια παίρνοντας ως αντάλλαγμα το να σωθούν τα κέρδη τους, βγαίνει σήμερα το πρωί ο Τάκης Θεοδωρικάκος και δηλώνει:"Καπιταλισμό έχουμε δεν μπορώ να εγγυηθώ για κανέναν ιδιώτη επιχειρηματία και να του πω τι να κάνει".
Προφανώς ο κύριος Θεοδωρικάκος ηθελημένα αγνοεί ότι μπορεί ο φόβος του ανθρώπου για τον θανατο ή την αρρώστια να είναι καθηλωτικός και να τον παραλύει όμως ο φόβος στην σκέψη για μια ζωή γεμάτη απελπισία μπορεί να γίνει εντελώς και απολύτως σαρωτικός.
Και να τον πάρει σβάρνα.
Μαζί και το θαυμάσιο κυνικό του σύμπαν.
