Του Χρήστου Μαζανίτη
Με την απόφαση της γερουσίας και του κογκρέσου για την οριστική αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 άνοιξε η συζήτηση (και σε πολλούς η όρεξη) να πάρει η Ελλάδα την θέση της στο πρόγραμμα.
Πόσο πιθανό είναι, όμως, να δούμε την Ελλάδα να γίνεται μέρος της εφοδιαστικής αλυσίδας του μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς;
Ας δούμε κάποια δεδομένα. Ιστορικά, η Ελλάδα είχε την μεγάλη ευκαιρία – για τελευταία φορά – πριν από 10 χρόνια, το 2009. Τότε της είχε γίνει επίσημη πρόταση με συγκεκριμένη διορία να μπει στο πρόγραμμα. Και η απάντηση ήταν αρνητική. Ο κύριος λόγος ήταν γιατί οι αρμόδιοι στάθμισαν τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας και είδαν ότι δεν έβγαινε.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να δώσει ένα ποσό πολύ μεγάλο (κάποιοι κάνουν λόγο ακόμα και για 1,5 με 2 δισ.) για την δημιουργία των υποδομών κατασκευής κάποιου μέρους του αεροσκάφους, κατά πάσα πιθανότητα στην ΕΑΒ. Είδαν προφανώς ότι τα μαθηματικά δεν τους έβγαιναν και είπαν όχι.
10 χρόνια μετά, ακόμη κι αν υπάρξει – που δεν πρόκειται – ενδιαφέρον για την ανάληψη τμήματος κατασκευής του F-35 (σ.σ. οι Τούρκοι κατασκεύαζαν το κάτω μέρος του κοκ πιτ) δεν υπάρχουν τα χρήματα που απαιτούνται για την δημιουργία των απαραίτητων υποδομών. Χώρια ότι χώρες που ήδη συμμετέχουν στο πρόγραμμα κατασκευής του, έχουν ζητήσει να αναλάβουν το υποκατασκευαστικό κομμάτι της Τουρκίας.
Στον σχεδιασμό, στην ελληνική πλευρά, είναι να δοθεί όλο το βάρος στην αναβάθμιση των F-16 σε Viper, που όχι μόνο θα προσθέσει τεχνογνωσία αλλά θα δώσει την δυνατότητα να μετατραπεί η ΕΑΒ στο κέντρο συντήρησης και αναβάθμισης των αεροποριών πολλών χωρών της Μεσογείου στα αεροσκάφη του τύπου.
