Οι άνθρωποι ερωτεύονται, παραδίνονται στον ενθουσιασμό τους, για την εύρεση του ερωτικού τους πόθου και αναζητούν το πάθος και την μαγεία. Αποπροσανατολίζονται, επαναπροσδιορίζονται και καθηλώνονται. Αιχμαλωτίζονται σε ένα όνειρο. Άλλες φορές ιδανικό, άλλες όμως καταστροφικό. Καταστροφικό από την ίδια του την ένταση. Μα αυτή η ένταση είναι η πιο γλυκιά καταστροφή.
Από εκείνη τη στιγμή, οι ερωτευμένοι ζουν μια κατάσταση ανανέωσης, η οποία όμως συμβαδίζει με το τέλος μιας πλευράς της προσωπικότητάς τους. Εκείνης που δεν ήταν απόλυτα συνυφασμένη με την ύπαρξη τους. Προχωρούν σε κινήσεις ασυνήθιστες, χωρίς λογική, με μοναδικό σκοπό την ολοκληρωτική κατάκτηση του συντρόφου τους και τη συνεχή επαφή μαζί του.
Κάποιες στιγμές στη ζωή μας, νιώθουμε ότι συναντούμε ανθρώπους, οι οποίοι συνυπάρχουν μαζί μας, αλλά σε διαφορετικό σύμπαν, παράλληλο. Και είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε ώστε να τους φτάσουμε, που δυστυχώς χανόμαστε στην προσπάθεια, γιατί το ταξίδι είναι μακρινό. Μερικές φορές τα καταφέρνουμε, άλλες όμως όχι.
Είναι πολλές οι στιγμές που χάραξες, πολλά τα ακούσματα, έντονες οι μυρωδιές και όμορφες οι νότες που τραγούδησες. Και έρχεται πάλι στη σκέψη σου, ένα τραγούδι να σου ταράξει τα νερά. Για κοίτα λίγο μέσα σου, γλυκιά μου, κοίτα αυτό που ήρθε. Εκεί που νόμιζες ότι οι μέρες κυλούν αργά και νωχελικά, εκεί που πίστευες ότι είχες ανέβει σε ένα πλοίο και ταξίδευες με προκαθορισμένη ρότα -όσο κι αν εκ φύσεως είσαι ενάντια σε οτιδήποτε προμελετημένο-, ένα μικρό αεράκι ήρθε τόσο ξαφνικά και στάθηκε ικανό, όχι μόνο να σου αλλάξει τη διάθεση, μα ακόμη και τις σκέψεις και τα πιστεύω, που τόσα χρόνια πάσχιζες να καθιερώσεις στη συνείδησή σου, αλλά και τα όνειρα που έχτιζες μέρα με τη μέρα με όσες δυσκολίες κι αν τύχαινε να αντιμετωπίζεις.
Ένα όνειρο λίγων ημερών, ελάχιστων στιγμών και ατελείωτων ταξιδιών. Ταξιδιών σκέψης, ταξιδιών θέλω, ταξιδιών δεν μπορώ αλλά προσπαθώ. Λάθος στιγμή ή σωστή στιγμή, ο καιρός θα το δείξει. Και επειδή κάποια στιγμή όλοι μας μεγαλώνουμε και μέσα από τα διάφορα βιώματά μας μαθαίνουμε, λειτουργούμε και εξελισσόμαστε, ίσως χρειάζεται να αφήνουμε κάποια πράγματα να κυλούν από μόνα τους, χωρίς τη δική μας παρέμβαση.
Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ σαν να τρέχεις τόσο γρήγορα που τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει; Και ξαφνικά εκεί που τρέχεις να προλάβεις να ζήσεις και να νιώσεις, κάτι εντελώς απροσδόκητο σε σταματάει τόσο απότομα, με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι προσέκρουσες σε τοίχο; Έχεις νιώσει να προσπαθείς να αποφύγεις την πρόσκρουση, αλλά η έλξη της ταχύτητας να σε έχει συνεπάρει τόσο πολύ όσο να μη σε νοιάζει η πρόσκρουση;
Και ξημερώνει η μέρα που έχεις στο σώμα σου τη μυρωδιά ενός ανθρώπου που θα ήθελες να βρίσκεται δίπλα σου, εκείνου του ανθρώπου που πέρασες μαζί του στιγμές, που θα σου μείνουν μέσα σου, που σε κάνει να χαμογελάς και να ελπίζεις λέγοντας πως η ζωή είναι τόσο ωραία. Και νιώθεις που σου λείπει. Αλλά αναρωτιέσαι αν σου λείπει ο ίδιος ο άνθρωπος ή οι στιγμές που περάσατε μαζί.
Και ακριβώς την ίδια στιγμή, τρυπώνουν στη σκέψη σου όλα όσα κρατούσες σφραγισμένα μέσα σου -ή νόμιζες πως ήταν σφραγισμένα-. Μη νομίζεις. Ακόμα και απόψε ακροβατώ ανάμεσα σε σκέψεις και θέλω. Προσπαθώ να δω κάτω από αυτήν τη λάμψη των ματιών μου, όσα νιώθω. Προσπαθώ να κρατήσω μέσα μου καλά φυλαγμένα, όσα λαχταράω.
Και να ήξερες μόνο πόσο θέλω μια αγκαλιά να χωρέσει όλα εκείνα που υπάρχουν, όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο της. Ακόμα και αν οι συνθήκες δεν ευδοκιμούν, ακόμα και αν υπάρχουν εμπόδια ο παράφορος έρωτας πάντα βρίσκει χώρο να υπάρχει. Το τραγούδι που ακούγεται, με τυλίγει απόψε σαν να είσαι εσύ… κι ένας έρωτας θεός με ταξιδεύει.
Γράφει η Ελπίδα Γεωργακοπούλου
