Μια ωραία συνήθεια που αποκτήσαμε τον τελευταίο καιρό είναι να γεμίζουμε το σώμα μας τατουάζ. Διαλέγουμε ένα όμορφο σχέδιο, κάτι που να σημαίνει πολλά για μας και το χτυπάμε όσο-όσο. Άλλοι επιλέγουν να κάνουν ένα διακριτικό τατουάζ, ή ακόμα και αν είναι μεγάλης έκτασης να είναι σε σημείο που δε φαίνεται και πολύ, ενώ άλλοι κάνουν το λεγόμενο μανίκι γεμίζοντας από τον καρπό μέχρι τον ώμο διάφορα σχέδια που τους αρέσουν και κάνουν ένα πολύ ωραίο σύνολο.
Το τατουάζ, για όποιον έχει πάνω του έστω κι ένα, αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι του εαυτού του αν όχι τον ίδιο εντελώς. Είναι για πολλούς ένα έργο τέχνης που κουβαλάνε μονίμως πάνω στον καμβά που παριστάνει το σώμα τους.
Τι κάνεις, όμως, όταν έτσι ξαφνικά σου ζητάει ο καλός ή η καλή σου να χτυπήσετε τατουάζ τα ονόματά σας, ή έστω τα αρχικά σας; Ναι, είναι μια γλυκιά σκέψη να θέλει κάποιος να έχει γραμμένο το όνομά σου πάνω στο σώμα του. Μπορεί να το σκεφτεί κανείς σαν ένα σημάδι που θέλεις να αφήσεις πάνω σε κάποιον να σηματοδοτεί πως είναι δικός σου, όπως κάναμε –κάποιοι κάνουμε ακόμα– αυτά τα ωραία σημάδια στο λαιμό, τις πιπιλιές. Όποιος έβλεπε μια πιπιλιά στο λαιμό του άλλου έλεγε οκ αυτός είναι καπαρωμένος, ίσως έτσι κάποιος να ερμηνεύει και τα ονόματα ο ένας του άλλου που κάνατε τατουάζ.
Πέρα από αυτό, όμως, το σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά το θέμα. Ας αφήσουμε δηλαδή το ενδεχόμενο περί ιδιοκτησίας, γιατί το να έχεις το όνομα κάποιου πάνω σου λες και είσαι κανένα παιχνίδι κι ας πιάσουμε το άλλο, το πιο πρακτικό. Άνθρωποι είμαστε, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, και παρόλο που σήμερα είμαστε μία χαρά με τη σχέση μας, μπορεί σε λίγο καιρό να χωρίσουμε. Όσο καλά λοιπόν και να είμαστε με κάποιον, μην αφήνουμε εντελώς στην άκρη και το ενδεχόμενο του χωρισμού. Τι θα κάνουμε εκεί; Θα έχουμε ακόμα τατουάζ τα ονόματά μας ενώ αργότερα μπορεί να είμαστε με κάποιον άλλον; Είναι λίγο awkward αν το καλοσκεφτούμε.
Δε θα σε κρεμάσει κανείς που σκέφτεσαι πρακτικά. Δε λέω κάποτε όλοι κάναμε τρέλες, όπως να γράφουμε τα αρχικά μας πάνω σε θρανία, ή να τα χαράσουμε σε δέντρα κλπ. αλλά υποτίθεται πως μεγαλώσαμε. Ας μείνουν όλα αυτά σαν ωραίες αναμνήσεις. Πλέον τα μόνο σημάδια που πρέπει να αφήνουμε σε κάποιον είναι αυτά που δε φαίνονται άμεσα, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Δε χρειάζεται να ξέρει όλος ο κόσμος από ένα σημάδι στο λαιμό ότι είσαι καπαρωμένος, πόσο μάλλον όταν αυτό το σημάδι είναι τατουάζ σε οποιοδήποτε εμφανές σημείο.
Θα έλεγα πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να έχεις «χαραγμένο» πάνω σου το όνομα κάποιου πέρα από το δικό σου ή έστω κάποιου μέλους της οικογένειάς σου. Τα τατουάζ δεν εμφανίζονται στο δέρμα σου όπως το μελάνι πάνω στο χαρτί. Είναι λίγο επίπονη η διαδικασία, πόσο μάλλον η φροντίδα του. Και το κυριότερο, δε βγαίνουν. Ναι, υπάρχουν πλέον μέθοδοι αφαίρεσης τατουάζ, αλλά αφήνουν υπολείμματα ή σημάδια και πρέπει να καλυφθούν με ένα άλλο. Ξανά μανά τα ίδια δηλαδή.
Πες, λοιπόν, πως του κάνεις τη χάρη και το χτυπάς. Σε πονάει η βελόνα μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, αλλά λες χαλάλι. Το φροντίζεις, βάζεις αντηλιακά, ειδικές κρέμες κλπ. Μετά από ένα αρκετό χρονικό διάστημα παίρνετε την απόφαση να χωρίσετε. Το τατού; Μένει εκεί! Δεν μπα να χτυπιέσαι και να γδέρνεσαι; Εκεί θα μείνει να το θυμάσαι μια ζωή εκτός κι αν θες να πληρώσεις άλλα τόσα, αν όχι περισσότερα, για να το αφαιρέσεις πόσο μάλλον για να κάνει καλή δουλειά ο καλλιτέχνης και να το καλύψει άψογα. Η άψογη δουλειά, όμως, θέλει και καλό μπάτζετ.
Κι αν το μπάτζετ δεν είναι στα «κυβικά» σου; Αναγκάζεσαι να το κουβαλάς πάνω σου μια ζωή, μαζί με τις ερωτήσεις του στυλ ποιος ή ποια είναι αυτή, τι σημαίνουν τα αρχικά, μήπως ξαναγυρίσεις εκεί και πάει λέγοντας.
Αν είσαι διατεθειμένος να το υποστείς όλο αυτό, με γεια σου με χαρά σου. Μακάρι να έχουν έτσι τα πράγματα και να είστε κι οι δύο σίγουροι πως αυτό που έχετε θα κρατήσει. Εκεί κάνετε και τις φωτογραφίες σας τατού που λέει ο λόγος. Δικό σας το σώμα, ό,τι θέλετε κάνετε και κανένας δε θα πει το παραμικρό.
Αν, όμως, δε θέλεις, γιατί δεν έχεις τίποτα δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή, αφού ποτέ δεν είχες και έτσι έφτασες ως εδώ, φέρνεις τον καλό σου ή την καλή σου στα συγκαλά του/της και εξηγείς με όμορφο τρόπο πως έχουν τα πράγματα και πώς το σκέφτεσαι εσύ. Αφού υπάρχει συνεννόηση και κατανόηση ανάμεσά σας, δε θα υπάρξουν και δράματα.
Το σώμα μας είναι ένας καμβάς που μπορούμε να ντύσουμε και να ζωγραφίσουμε όπως μας αρέσει. Αρκεί να το θέλουμε εμείς οι ίδιοι και να μας αντιπροσωπεύει ορθά.
Συντάκτης: Μαρία Εφρεμίδη
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα
