Έχουμε συνδυάσει το ηλιοβασίλεμα με ζευγαράκια κι ερωτευμένους που ατενίζουν τη δύση του ήλιου και πίσω τους φτερουγίζουν κατακόκκινες καρδιές -μέχρι να χωρίσουν και να μη θέλουν να βλέπουν όχι ηλιοβασίλεμα ούτε τον ίδιο τον ήλιο ακόμα και ζωγραφιστό. Οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα. Συγκεκριμένα, εκείνα τα ηλιοβασιλέματα που είτε κρύβονται πίσω από ένα βουνό είτε βουτάνε στη θάλασσα. Κάποιοι ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να απολαύσουν αυτό το ολιγόλεπτο θέαμα στο τέλος μιας ημέρας.
Ωστόσο υπάρχουμε κι εμείς, που αγαπάμε και λατρεύουμε πολύ περισσότερο, την ανατολή του ηλίου, η οποία –ευτυχώς– απέχει χιλιόμετρα μακριά απ’ τη μελιστάλαχτη εικόνα που συνέθεσα παραπάνω. Λίγο-πολύ, όλοι έχουμε δει μια ανατολή ηλίου. Έλα παραδέξου το. Είτε γυρίζοντας από νυχτερινή έξοδο είτε μόλις έχουμε ξυπνήσει και πάμε για δουλειά. Και κάπου εκεί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, παίρνει το μάτι μας τις πρώτες αμυδρές ακτίνες του ήλιου. Καμιά φορά σε τυφλώνουν έτσι όπως διαπερνούν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου.
Πίστεψέ με. δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο απ’ την – έστω και μερικών δευτερολέπτων– παρατήρηση της ανατολής του ήλιου. Τα χρώματα, η φωτεινότητα κι η λάμψη που εκπέμπουν στο σκοτεινό -μέχρι τότε- τοπίο, δίνει την αίσθηση πως η μέρα που μόλις ξεκίνησε θα πάει πολύ καλύτερα απ’ τη χθεσινή.
Ακόμα και για σένα, που χθες το βράδυ έπεσες με κλάματα και με μια πικρή γεύση της ημέρας που πέρασε, σήμερα στο κοίταγμα και μόνο της ανατολής , νιώθεις να ανατέλλεις κι εσύ. Κυριεύεσαι από ένα περίεργο αίσθημα που γαργαλά τις αισθήσεις σου και το μυαλό. Ξέρεις, πάντα ένιωθα πως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου διαθέτουν μια μαγική ιδιότητα κι ικανότητα. Με την έναρξη μιας καινούργιας μέρας, στη φευγαλέα παρατήρηση της ανατολής, νιώθεις κι εσύ ο ίδιος να γεννιέσαι ξανά.
Γεμίζεις τα πνευμόνια σου με σιγουριά κι ευτυχία. Σιγουριά πως αυτή η μέρα που κάνει δειλά-δειλά τα βήματά της, εσύ θα τη χειριστείς όσο καλύτερα μπορείς. Κρατάς αυτή την εικόνα που αντίκρισες .Τον ήλιο να ξεπηδά χαρούμενος, είτε μέσα απ’ το απέραντο γαλάζιο είτε πίσω από το βουνό κι αισθάνεσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τη μέρα που ξημερώνει. Θυμίζει λίγο τη σχέση που είχε ο Popai με το σπανάκι.
Γιατί καλό το ηλιοβασίλεμα με το έτερον ήμισυ, αλλά έχει ένα κακό: ήλιος δύει. Και εμένα δε μ’αρέσει να δύει κάτι τόσο ελπιδοφόρο και θετικό, όπως αυτό το στρογγυλό κίτρινο μεγαλείο που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό. Κι από σημασιολογικής άποψης να το πάρεις το θέμα, στην ανατολή του ήλιου κάτι ανατέλλει -και δεν εννοώ προφανώς τον ίδιο τον ήλιο.
Κάτι ξεκινάει την ανοδική του πορεία. Κάτι θα σε τραβήξει, αν το θέλεις φυσικά, απ’ το σκοτάδι και θα σε βοηθήσει να αναρριχηθείς σιγά-σιγά προς τη κορυφή. Πάρε παράδειγμα, απ’ τον ίδιο τον ήλιο. Έδυσε χθες και σήμερα είναι έτοιμος να ανατείλει ξανά. Μα θα μου πεις, αυτό είναι καθορισμένο και προγραμματισμένο να το κάνει αυτό. Και ποιος σου είπε εσένα, πως κι εσύ δεν έχεις δημιουργηθεί με αυτό το σκοπό;
Να δύεις και να ανατέλλεις. Αυτός είναι ο σκοπός το ανθρώπου. Γιατί δεν παίζει ρόλο πόσες φορές θα πέσεις, αλλά να θυμάσαι να σηκώνεσαι και να αρχίζεις απ’ την αρχή την ανοδική σου πορεία.
Συντάκτης: Αθηνά Συντυχάκη - Θάνου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
πηγη
