Γιατί πρέπει να "μάθω να σκέφτομαι" όπως αξιώνουν οι "αυθεντίες";

Γιώργος Γκόντζος

Από τον Νίκο Σταθόπουλο

ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να "ρωτήσω" τον Ράιχ και τον Φουκώ και τον Καστοριάδη, για όσα υφίσταμαι και αντιμετωπίζω ως έθνος και κοινωνία, γιατί αποκλειστικά αυτούς;
...γιατί όχι τον Μακρυγιάννη και τον Πικιώνη, τον Μαρίνο Αντύπα και τον Δ.Γληνό, τον 'Ιωνα Δραγούμη και τον Ε.Παπανούτσο, τον 'Αρη Βελουχιώτη και τον Παναγιώτη Κονδύλη, τον Κώστα Βάρναλη και τον Ο.Ελύτη, τον Ν.Σουκατζίδη και τον Δ.Σολωμό, τον 'Αγγελο Τερζάκη και τον...

Κώστα Παπαϊωάννου;
...ποια "λογική" και Λογική, ορίζουν ένα μονόδρομο δυτικής κοσμοθεώρησης, που πρέπει εγώ να αποδεχτώ παθητικά αρνούμενος τον οικείο Λόγο της παράδοσης και της εθνικής στοχαστικότητας;
...γιατί οι "μπαλάντες" του καθαυτό και εξελιγμένου μεσαιωνισμού πρέπει να συντάσσουν την αισθαντικότητά μου, και όχι οι Παραλογές και τα Κλέφτικα;
...γιατί πρέπει να "μάθω να σκέφτομαι" όπως αξιώνουν οι "αυθεντίες" του νεοτερικού μυθιστορήματος και της μοντέρνας ποίησης, και να μην ανατρέχω στη "λογοτεχνική σκέψη και αίσθηση" της εθνικής λογοτεχνίας του άκρως δημιουργικού 20ου αιώνα;
...γιατί θα πρέπει να οικειοποιούμαι εγκεφαλικά τον "αντιήρωα" των δυτικών μητροπόλεων, και να μην βαθαίνει η σκέψη και η καρδιά μου σε όσες τραγικότητες φιλοτέχνησε βιωματικά ο ελληνικός λόγος από τη Μήδεια και την Αντιγόνη και τον Φιλοκτήτη και τον Προμηθέα, έως τα σκοτεινά τοπία του Καρυωτάκη, τη "Γενιά της ήττας", το "μυθιστόρημα του 30", τις διεισδυτικές τομές στο εγχώριο αστικό τού Κουμανταρέα, του Ταχτσή και του Σαμαράκη
...γιατί θα πρέπει να 'αναλύω" τη σύγχρονη μοίρα μου, το σύγχρονο ματωμένο και πολυαντιφατικό πεπρωμένο μου, ερήμην των "εργαλείων" και των "διδαγμάτων" και των "κωδικοποιήσεων" που κατέκτησε η εθνική πνευματικότητα;
...γιατί θα πρέπει να "αναστοχάζομαι" με εννοιακά στερεότυπα αλλότριας αυτοσυνείδησης;...ναι, είναι ζωτικής αξίας και ολίγη από εθνικισμό, καιρός να μην ντρεπόμαστε απέναντι στους αλλοπρόσαλλους παρακμίες..αλλά να μην ντρεπόμαστε δημιουργικά, με ποιοτικές εμβαθύνσεις
...ε τέλος πάντων δε βρίσκω λόγο να παίξω τον ρόλο των αφελών χωριατών στο Νυχτερέμι, όπου είχε κράτος και εξουσία ο ξεπεσμένος πανούργος ζητιάνος Τζιριτόκωστας..