Το περιστατικό είναι λίγο παλαιότερο, αλλά πραγματικό και θέλησε να το μοιραστεί η συγκεκριμένη γυναίκα μέσω του διαδικτύου με το κοινό μας.
Διαβάστε τη:
Με πήρε παραδίπλα και μου λέει, «ξέρετε κι εμείς τη δουλειά μας κάνουμε και δεν μας είναι ευχάριστo να επιβάλλουμε πρόστιμα» και μετά έκανε κάτι που δεν ξανάγινε. Μου λέει, μην στενοχωριέστε κι έβγαλε ένα εισιτήριο απ το τσαντάκι του, πηγαίνετε πάλι επάνω στα επικυρωτικά χτυπήστε το και κατεβείτε για να πάρετε το τραίνο, του απαντάω, σας παρακαλώ δεν είναι ανάγκη, εγώ σας παρακαλώ μου αποκρίθηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο, ευχαριστώ πολύ του απάντησα κι απομακρύνθηκε προς τις κυλιόμενες.
Ανέβηκα πάλι τις σκάλες για να χτυπήσω το εισιτήριο σκεπτόμενη ότι είμαι πολύ τυχερή.
Κατέβηκα ξανά στις αποβάθρες και μπήκα στο τραίνο για Σύνταγμα. Με το που ξεκίνησε το τραίνο άκουσα πάλι τη γνώριμη φωνή από πίσω μου, καλησπέρα σας παρακαλώ πολύ τα εισιτήριά σας και γυρνώντας το κεφάλι είδα πάλι τον μεγαλoσωμo ελεγκτή να με κοιτάει και να χαμογελάει, αυτή τη φορά ήταν πέντε ,τρεις άντρες και δυο γυναίκες, ένας απ τους άλλους ελεγκτές του είπε, πρoϊστάμενε έρχεσαι λίγο και πήγε προς το μέρoς του.
Στο Μοναστηράκι ,ο χαμογελαστός ελεγκτής είπε στους υπόλοιπους, κατεβαίνουμε εδώ. Με ξανακοίταξε με χαιρέτησε από μακριά καθώς τον κoίταγα και κατέβηκαν απ το τραίνο.
Τι να πω;
Μπράβο στο μετρό που έχει τέτοιους υπαλλήλους
Μπράβο σε τέτοιους ανθρώπους
Τον ευχαριστώ πολύ κι ας μην τον ξέρω...”
“Επειδή πρέπει να αναγνωρίζουμε και κάποιους που διαφέρουν θέλω να εξιστορήσω τι έζησα χθες στο μετρό. Είμαι υπάλληλος σε ιδιωτική εταιρεία και είμαι δυο μήνες απλήρωτη."
Χθες με τα τελευταία μου τέσσερα ευρώ, είχα δουλειά στο Σύνταγμα και ξεκίνησα από το σπίτι μου στο Αιγάλεω για να πάω.
Στο δρόμο σκέφτηκα ότι καλύτερα θα ήταν να πάρω τσιγάρα και να αποφύγω να αγοράσω εισιτήριο καθώς δεν έχω δει ελεγκτές το τελευταίο καιρό στο μετρό.
Αυτό και έκανα. Πήρα ένα πακέτο τσιγάρα και μπήκα κατά τις 7.30 – 8.00 μέσα στον σταθμό του Αιγάλεω.
Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες προς τις αποβάθρες και αφηρημένη άκουσα ξαφνικά, «καλησπέρα σας, παρακαλώ πολύ τα εισιτήρια σας» και μου κόπηκαν τα πόδια.
Σηκώνοντας το κεφάλι βλέπω δυο ελεγκτές του μετρό και άλλους επιβάτες να δείχνουν το εισιτήριό τους, δεν ήξερα τι να κάνω.
Φτάνοντας η σειρά μου, είπα στον ένα υπάλληλο, έναν ψηλό γεροδεμένο άντρα γύρω στα 40-45 με γκρίζα μαλλιά ότι δεν έχω εισιτήριο γιατί δεν είχα χρήματα να αγοράσω επειδή είμαι δυο μήνες απλήρωτη.
Αυτός μου απάντησε ότι καταλαβαίνει το πρόβλημά μου αλλά δυστυχώς αν δεν είμαι άνεργη και δεν έχω βεβαίωση απο τον ΟΑΕΔ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να μου κόψει πρόστιμο γιατί αυτός είναι υπάλληλος της εταιρείας που εφαρμόζει το νόμο, καταλήγοντας, «μπορείτε παρακαλώ πολύ να μου δώσετε την ταυτότητά σας ή κάποιο άλλο επίσημο δημόσιο έγγραφο με τα στοιχεία σας»;
Βoύρκωσα. Δεν το είχα ξανά πάθει αυτό κι ένιωσα πολύ άσχημα.
Άνοιξα τη τσάντα μου και πήγα να βγάλω την ταυτότητά μου, ενώ τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.
Εκείνη τη στιγμή ο ελεγκτής βλέποντάς με να κλαίω, μου λέει. Τι πάθατε κυρία μου, μη στενοχωριέστε, όλοι έχουμε κάνει μια παράβαση.
Βλέποντας με να συνεχίζω να κλαίω μου λέει. Κυρία, κρατήστε την ταυτότητά σας. Σας παρακαλώ κάντε τη δουλειά σας του είπα εγώ, καθώς σε όλη τη διάρκεια του περιστατικού μου μιλούσε πολύ ευγενικά και μου εξηγούσε τον νόμo.
Χθες με τα τελευταία μου τέσσερα ευρώ, είχα δουλειά στο Σύνταγμα και ξεκίνησα από το σπίτι μου στο Αιγάλεω για να πάω.
Στο δρόμο σκέφτηκα ότι καλύτερα θα ήταν να πάρω τσιγάρα και να αποφύγω να αγοράσω εισιτήριο καθώς δεν έχω δει ελεγκτές το τελευταίο καιρό στο μετρό.
Αυτό και έκανα. Πήρα ένα πακέτο τσιγάρα και μπήκα κατά τις 7.30 – 8.00 μέσα στον σταθμό του Αιγάλεω.
Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες προς τις αποβάθρες και αφηρημένη άκουσα ξαφνικά, «καλησπέρα σας, παρακαλώ πολύ τα εισιτήρια σας» και μου κόπηκαν τα πόδια.
Σηκώνοντας το κεφάλι βλέπω δυο ελεγκτές του μετρό και άλλους επιβάτες να δείχνουν το εισιτήριό τους, δεν ήξερα τι να κάνω.
Φτάνοντας η σειρά μου, είπα στον ένα υπάλληλο, έναν ψηλό γεροδεμένο άντρα γύρω στα 40-45 με γκρίζα μαλλιά ότι δεν έχω εισιτήριο γιατί δεν είχα χρήματα να αγοράσω επειδή είμαι δυο μήνες απλήρωτη.
Αυτός μου απάντησε ότι καταλαβαίνει το πρόβλημά μου αλλά δυστυχώς αν δεν είμαι άνεργη και δεν έχω βεβαίωση απο τον ΟΑΕΔ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να μου κόψει πρόστιμο γιατί αυτός είναι υπάλληλος της εταιρείας που εφαρμόζει το νόμο, καταλήγοντας, «μπορείτε παρακαλώ πολύ να μου δώσετε την ταυτότητά σας ή κάποιο άλλο επίσημο δημόσιο έγγραφο με τα στοιχεία σας»;
Βoύρκωσα. Δεν το είχα ξανά πάθει αυτό κι ένιωσα πολύ άσχημα.
Άνοιξα τη τσάντα μου και πήγα να βγάλω την ταυτότητά μου, ενώ τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.
Εκείνη τη στιγμή ο ελεγκτής βλέποντάς με να κλαίω, μου λέει. Τι πάθατε κυρία μου, μη στενοχωριέστε, όλοι έχουμε κάνει μια παράβαση.
Βλέποντας με να συνεχίζω να κλαίω μου λέει. Κυρία, κρατήστε την ταυτότητά σας. Σας παρακαλώ κάντε τη δουλειά σας του είπα εγώ, καθώς σε όλη τη διάρκεια του περιστατικού μου μιλούσε πολύ ευγενικά και μου εξηγούσε τον νόμo.
Με πήρε παραδίπλα και μου λέει, «ξέρετε κι εμείς τη δουλειά μας κάνουμε και δεν μας είναι ευχάριστo να επιβάλλουμε πρόστιμα» και μετά έκανε κάτι που δεν ξανάγινε. Μου λέει, μην στενοχωριέστε κι έβγαλε ένα εισιτήριο απ το τσαντάκι του, πηγαίνετε πάλι επάνω στα επικυρωτικά χτυπήστε το και κατεβείτε για να πάρετε το τραίνο, του απαντάω, σας παρακαλώ δεν είναι ανάγκη, εγώ σας παρακαλώ μου αποκρίθηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο, ευχαριστώ πολύ του απάντησα κι απομακρύνθηκε προς τις κυλιόμενες.
Ανέβηκα πάλι τις σκάλες για να χτυπήσω το εισιτήριο σκεπτόμενη ότι είμαι πολύ τυχερή.
Κατέβηκα ξανά στις αποβάθρες και μπήκα στο τραίνο για Σύνταγμα. Με το που ξεκίνησε το τραίνο άκουσα πάλι τη γνώριμη φωνή από πίσω μου, καλησπέρα σας παρακαλώ πολύ τα εισιτήριά σας και γυρνώντας το κεφάλι είδα πάλι τον μεγαλoσωμo ελεγκτή να με κοιτάει και να χαμογελάει, αυτή τη φορά ήταν πέντε ,τρεις άντρες και δυο γυναίκες, ένας απ τους άλλους ελεγκτές του είπε, πρoϊστάμενε έρχεσαι λίγο και πήγε προς το μέρoς του.
Στο Μοναστηράκι ,ο χαμογελαστός ελεγκτής είπε στους υπόλοιπους, κατεβαίνουμε εδώ. Με ξανακοίταξε με χαιρέτησε από μακριά καθώς τον κoίταγα και κατέβηκαν απ το τραίνο.
Τι να πω;
Μπράβο στο μετρό που έχει τέτοιους υπαλλήλους
Μπράβο σε τέτοιους ανθρώπους
Τον ευχαριστώ πολύ κι ας μην τον ξέρω...”
