ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Η είδηση δημοσιεύεται σε πολλές και κατά τεκμήριο σοβαρές ιστοσελίδες, κι ωστόσο διατηρεί γνωρίσματα τρολιάς: Δύο παλικάρια της ΕΛ.ΑΣ. κατάφεραν να βιοπορίζονται σχεδόν επί ένα τέταρτο του αιώνα, τουλάχιστον για τον μισό εργασιακό τους βίο δηλαδή, φρουρώντας τη Μελίνα Μερκούρη, παρότι είχε ήδη αποχωρήσει από τον κόσμο τούτο. Να πεις ότι στήνονταν στην αρχή της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, να επιτηρούν το άγαλμά της και να ελέγχουν τη φρεσκάδα των λουλουδιών, θα το καταλάβαινες, ίσως και να το συγχωρούσες. Αλλά το φάντασμά της;
Απίστευτο; Αδιανόητο; Φαιδρό; «Δεν υπάρχει»; Απ’ τ’ άγραφα; Εφιαλτικά αποκαλυπτικό;
Ολα αυτά.
Μαζί.
Ας μη βιαστούμε πάντως να το χαρακτηρίσουμε «αποκλειστικά ελληνικό», γιατί όποτε σπεύδουμε να αποδώσουμε πρωτεία και αποκλειστικότητες, ανακαλύπτουμε πως έχει κι αλλού φαιδρές πορτοκαλιές, και σε χώρες που τις θεωρούμε υποδείγματα ηθικά ή πολιτικά. Αλλά όπως κι αν το δει κανείς, τα 22 χρόνια που συμπλήρωσαν φρουρούντες τη νεκρή Μελίνα Μερκούρη οι δύο αστυνομικοί είναι ένα ρεκόρ.
Ρεκόρ αντικοινωνικής και αντισυναδελφικής μαγκιάς, απ’ τη μεριά τους.
Ρεκόρ «αλληλεγγύης» απ’ όσους συναδέλφους τους κάτι γνώριζαν, αλλά φέρθηκαν όπως οι φιλάλληλοι απουσιολόγοι των γυμνασίων κάποτε, που προστάτευαν όσους συμμαθητές τους δυσκολεύονταν στο πρωινό ξύπνημα.
Ρεκόρ απάθειας από τους προϊσταμένους τους, που δεν μπορεί, όλο και κάτι θα χρειάστηκε να επικυρώσουν με την υπογραφή τους επί 22 χρόνια.
Ρεκόρ γραφειοκρατικής τσαπατσουλιάς και αδιαφάνειας.
Ρεκόρ υπναλέου υπηρεσιακού πνεύματος.
Από το 1994 κι έπειτα πέρασαν καμιά δεκαριά ...
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στην ιστοσελίδα www.kathimerini.gr
