Δυο Τούρκοι έζησαν για λίγο στο Άγιον Όρος, συγκεκριμένα ο Ερτογλούλ Οζκιόκ και ο Αλί Εσάτ Γκιοκτσάλ, και περιγράφουν μια...
μοναδική εμπειρία από όλες τις απόψεις.
Ειδικότερα, ο ένας υποστηρίζει πως «μπορώ να πω ότι μας συμπεριφέρθηκαν περισσότερο ζεστά σε σύγκριση με φιλοξενούμενους από άλλες χώρες. Δεν μας έκαναν ποτέ λόγο για την Οθωμανική κυριαρχία, για τα όσα υπέστησαν οι ιερείς.
Μας φέρθηκαν ανοιχτά και μας βοήθησαν σε κάθε θέμα». Ο δεύτερος Τούρκος δημοσιογράφος Γκιοκτσάλ, όταν αναφέρεται για την θεία Λειτουργίας ισχυρίζεται πως «Η ψαλμωδία ερχόταν μια από τα δεξιά, μια από αριστερά και μετατρεπόταν σε ενθουσιώδη χείμαρρο που κυλούσε στο διάδρομο. Ένα μαγευτικό φωνητικό τραμπάλισμα. Μπορεί η τέχνη να είναι μεταφυσική; Το βράδυ εκείνο πιστέψαμε ότι μπορεί.
Παρακολουθούμε άφωνοι και μαγεμένοι… Το τρέμουλο των κεριών και το φως των καντηλιών, οι πολύχρωμοι κόσμοι των εικόνων και των αγιογραφιών, τα χρυσά, οι ίσκιοι… μοναδικός στις στιγμές του χρόνος για το κάθε τι…». Ακόμα, σημαντικό σημείο παραμένει το γεγονός πως όλο και περισσότεροι Τούρκοι πηγαίνουν στον Άγιον Όρος και την Θεσσαλονίκη, καθώς ανακαλύπτουν το «Περιβόλι της Παναγίας» και θέλουν να το δουν. Οι μοναχοί φέρονται σε όλους με την χριστιανική ευλάβεια και βοηθούν πνευματικά όλους τους επισκέπτες.
«Εμείς δεν εξετάζουμε το θρήσκευμα, δεν κάνουμε διακρίσεις. Καθένας είναι ευπρόσδεκτος εδώ, αρκεί να σεβασθεί τον χώρο», επισήμανε ο πρωτοεπιστάτης του Αγίου Όρους π. Συμεών Διονυσιάτης. Έτσι, πρέπει να είναι η Ορθόδοξη χριστιανική αγάπη, καθώς το Άγιον Όρος με την χρόνια παρουσία του και την βιότη του Ορθόδοξου μοναχικού ήθους, φωτίζει την αγάπη αυτή, την οποία προσλαμβάνουν όλοι οι θρήσκοι άνθρωποι οποιασδήποτε θρησκείας. Ακόμα και από τους μουσουλμάνους που σύμφωνα με την ιστορία δεινοπάθησε 460 χρόνια. Αυτή είναι η μαρτυρία του Χριστού, που με αυτή φωτίζει ο Ορθόδοξος μοναχισμός του Αγίου ‘Όρους.
