"ΡΕΣΑΛΤΟ"
Είχε επισημανθεί από πολλούς (και από εμάς) ότι ο Αρχιεπίσκοπος στις «φιλανθρωπικές» του τελετουργίες δεν φορούσε σταυρό.
Για κάθε νοήμονα, η αφαίρεση του Σταυρού, του Συμβόλου του Χριστιανισμού, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΣΕ «οπορτουνιστική» υπόκλιση στο ισλαμικό φρόνημα των εισαγόμενων δούλων («προσφύγων»).
Ο Αρχιεπίσκοπος, αντί να παραδεχτεί, με γενναιότητα, την...
«οπορτουνιστική» πράξη του, επιτίθεται εναντίον εκείνων που την επισήμαναν, με δικαιολογίες αστείες…
Μας λέει ότι δεν φόρεσε σταυρό από «απλότητα» και τη …σεμνότητα: στο να μη κάνει «επίδειξη».
Διαβάστε τις φαιδρές δικαιολογίες του Ιερώνυμου, μαζί με την εύστοχη απάντηση του ιστολογίου, εδώ:
http://oimos-athina.blogspot.gr/2016/03/blog-post_27.html
Και το δικό μας σχετικό άρθρο:
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/03/blog-post_15.html
Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ, αναφωνώντας απλώς:
«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί».
Δεν μπορούμε, όμως, να αποφύγουμε τον πειρασμό κάποιων αυθόρμητων ερωτημάτων:
Ο Σταυρός, το Σύμβολο αυτό του Χριστιανισμού, δεν συνιστά «απλότητα»; Αποτελεί διακριτικό επίδειξης;
Αν αυτά ισχύουν (σύμφωνα με τη ρήση του αρχιεπισκόπου ισχύουν) τότε τα Σύμβολα του Χριστιανισμού, συνακόλουθα και ο ίδιος ο Χριστιανισμός, αυτό-αναιρούνται: Δεν αποτελούν τη ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ της χριστιανικής Πίστης, τηνΑΠΛΟΤΗΤΑ του θρησκευτικού φρονήματος, αλλά αποτελούν μια εξουσιαστική τελετουργία του «φαίνεσθαι» (δηλαδή υποκριτική), μια ψεύτική Πίστη: Αυτή των «διακρίσεων» και της «επίδειξης».
Ο Αρχιεπίσκοπος μέσα στην «απλότητα» της δικής του υποκρισίας και του πολυπολιτισμικού του «οπορτουνισμού», δίχως να το αντιλαμβάνεται, «σκοτώνει» τον Χριστιανισμό, αχρηστεύει το Σταυρό, σαν χαρακτηριστικό «διάκρισης» και «επίδειξης», δολοφονεί το ΟΛΟΝ (και την ψυχή) της Χριστιανικής φιλοσοφίας…
Ο Αρχιεπίσκοπος, βεβαίως, για να καλύψει την οπορτουνιστική, «ανθρωπιστική» του ευλυγισία (την αφαίρεση του Σταυρού για να μην δυσαρεστήσει τους Μουσουλμάνους – εισαγόμενους δούλους), αποκαλύπτει και μια μεγάλη αλήθεια:Την εξουσιαστική Φιλοσοφία της γραφειοκρατικής «κάστας» (δεσποτοκρατίας) των διαχειριστών του Χριστιανισμού.
Πράγματι, οι χρυσαφένιοι σταυροί και η αυτοκρατορική τελετουργική χλιδή αυτής της «κάστας» των διαχειριστών αποτελούν προκλητική «διάκριση» και «επίδειξη», βάναυση προσβολή της απλότητας της Πίστης.
Με δύο λόγια: Αποτελούν ευθεία ρήξη με τον Χριστιανισμό και ΑΡΝΗΣΗ της «απλότητας» του Ορθόδοξου αισθήματος…
Αυτή την ΡΗΞΗ και ΑΡΝΗΣΗ διατυπώνει ο Αρχιεπίσκοπος, δίχως να το αντιλαμβάνεται…
Τον δικό του ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ κόσμο περιγράφει, τον κόσμο της χλιδάτης εξουσίας των δεσποτάδων, στην εναγώνια προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα…
Γι αυτό θεωρεί και το Σταυρό «σήμα» διάκρισης. Σκέφτεται με τα στερεότυπα των χρυσών σταυρών…
Διαφορετικά θα φορούσε έναν απλό σταυρό, όπως εύστοχα παρατηρεί ο «Οίμος»…
«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί».
Για κάθε νοήμονα, η αφαίρεση του Σταυρού, του Συμβόλου του Χριστιανισμού, ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΣΕ «οπορτουνιστική» υπόκλιση στο ισλαμικό φρόνημα των εισαγόμενων δούλων («προσφύγων»).
Ο Αρχιεπίσκοπος, αντί να παραδεχτεί, με γενναιότητα, την...
«οπορτουνιστική» πράξη του, επιτίθεται εναντίον εκείνων που την επισήμαναν, με δικαιολογίες αστείες…
Μας λέει ότι δεν φόρεσε σταυρό από «απλότητα» και τη …σεμνότητα: στο να μη κάνει «επίδειξη».
Διαβάστε τις φαιδρές δικαιολογίες του Ιερώνυμου, μαζί με την εύστοχη απάντηση του ιστολογίου, εδώ:
http://oimos-athina.blogspot.gr/2016/03/blog-post_27.html
Και το δικό μας σχετικό άρθρο:
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/03/blog-post_15.html
Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ, αναφωνώντας απλώς:
«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί».
Δεν μπορούμε, όμως, να αποφύγουμε τον πειρασμό κάποιων αυθόρμητων ερωτημάτων:
Ο Σταυρός, το Σύμβολο αυτό του Χριστιανισμού, δεν συνιστά «απλότητα»; Αποτελεί διακριτικό επίδειξης;
Αν αυτά ισχύουν (σύμφωνα με τη ρήση του αρχιεπισκόπου ισχύουν) τότε τα Σύμβολα του Χριστιανισμού, συνακόλουθα και ο ίδιος ο Χριστιανισμός, αυτό-αναιρούνται: Δεν αποτελούν τη ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ της χριστιανικής Πίστης, τηνΑΠΛΟΤΗΤΑ του θρησκευτικού φρονήματος, αλλά αποτελούν μια εξουσιαστική τελετουργία του «φαίνεσθαι» (δηλαδή υποκριτική), μια ψεύτική Πίστη: Αυτή των «διακρίσεων» και της «επίδειξης».
Ο Αρχιεπίσκοπος μέσα στην «απλότητα» της δικής του υποκρισίας και του πολυπολιτισμικού του «οπορτουνισμού», δίχως να το αντιλαμβάνεται, «σκοτώνει» τον Χριστιανισμό, αχρηστεύει το Σταυρό, σαν χαρακτηριστικό «διάκρισης» και «επίδειξης», δολοφονεί το ΟΛΟΝ (και την ψυχή) της Χριστιανικής φιλοσοφίας…
Ο Αρχιεπίσκοπος, βεβαίως, για να καλύψει την οπορτουνιστική, «ανθρωπιστική» του ευλυγισία (την αφαίρεση του Σταυρού για να μην δυσαρεστήσει τους Μουσουλμάνους – εισαγόμενους δούλους), αποκαλύπτει και μια μεγάλη αλήθεια:Την εξουσιαστική Φιλοσοφία της γραφειοκρατικής «κάστας» (δεσποτοκρατίας) των διαχειριστών του Χριστιανισμού.
Πράγματι, οι χρυσαφένιοι σταυροί και η αυτοκρατορική τελετουργική χλιδή αυτής της «κάστας» των διαχειριστών αποτελούν προκλητική «διάκριση» και «επίδειξη», βάναυση προσβολή της απλότητας της Πίστης.
Με δύο λόγια: Αποτελούν ευθεία ρήξη με τον Χριστιανισμό και ΑΡΝΗΣΗ της «απλότητας» του Ορθόδοξου αισθήματος…
Αυτή την ΡΗΞΗ και ΑΡΝΗΣΗ διατυπώνει ο Αρχιεπίσκοπος, δίχως να το αντιλαμβάνεται…
Τον δικό του ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ κόσμο περιγράφει, τον κόσμο της χλιδάτης εξουσίας των δεσποτάδων, στην εναγώνια προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα…
Γι αυτό θεωρεί και το Σταυρό «σήμα» διάκρισης. Σκέφτεται με τα στερεότυπα των χρυσών σταυρών…
Διαφορετικά θα φορούσε έναν απλό σταυρό, όπως εύστοχα παρατηρεί ο «Οίμος»…
«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί».
