Υπάρχουν κατά τη γνώμη μου 2 τρόποι να μιλήσεις για τις κρίσεις πανικού. Ο ένας τρόπος είναι να περιγράψεις τα συμπτώματα, τις πρακτικές μεθόδους που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για να αντιμετωπίσει μία κρίση πανικού και τέλος να συστήσεις επαγγελματική βοήθεια. Ο άλλος τρόπος είναι να μιλήσεις για το βίωμα, όχι μόνο του ατόμου που βιώνει την κρίση πανικού αλλά και του περίγυρού του, γιατί οι άνθρωποι που αποτελούν τον περίγυρο παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο με την παρουσία τους ή την απουσία τους όσον αφορά την κατανόηση της κατάστασης.Δεν θα περιγράψω συμπτώματα λοιπόν, θα πω μία φράση μόνο «νόμιζα πως θα πεθάνω ή θα τρελαθώ, δεν μπορούσα να ελέγξω τίποτα, ούτε το σώμα, ούτε το μυαλό μου». Η λογική λοιπόν που κατά τα άλλα είναι τόσο καλή φίλη μας και μας βοηθάει πολλές φορές να πάρουμε αποφάσεις και να ξεπεράσουμε καταστάσεις, μπαίνει στην άκρη, χάνει τη δύναμή της. Το συναίσθημα προλαβαίνει το μυαλό κατ” αρχάς και στην πορεία αυτό το συναίσθημα ξεκινά να «υπαγορεύει» σκέψεις στο μυαλό. Αν θα προσπαθούσα να περιγράψω μία κρίση πανικού θα έλεγα ότι είναι μία μαζική έκρηξη κρατημένων συναισθημάτων, ενέργεια η οποία αποζητά εκτόνωση και δεν ανέχεται πλέον να την παραβλέπουν. Κι αυτή η έκρηξη είναι υπεύθυνη για τον σεισμό που ακολουθεί σε σώμα και μυαλό.
Μία λανθασμένη αντίληψη που υπάρχει σχετικά με τις κρίσης πανικού είναι πως συμβαίνουν σε «αδύναμα άτομα» ή ακόμα χειρότερα σε «αδύναμους χαρακτήρες» . Αν η αντίληψη που επικρατεί είναι πως δυνατός είναι αυτός που τα καταφέρνει να στέκεται και να διαπερνά τα δύσκολα της ζωής, αυτός που τόσα του έχουν συμβεί αλλά παραμένει παλικάρι, τότε αυτοί που βιώνουν κρίσεις πανικού είναι οι δυνατοί αυτής της ζωής, αυτοί που δεν επιβαρύνουν, αυτοί που δίνουν λύσεις στους άλλους, που υποφέρουν αλλά δεν το κάνουν θέμα, αυτοί που έχουν μάθει να περνάνε τα δύσκολα μόνοι τους, βασιζόμενοι στον εαυτό τους, τουλάχιστον συναισθηματικά. Κι εδώ έρχεται η μεγάλη σύγκρουση, εσωτερική αλλά και με το εξωτερικό περιβάλλον: «είμαι τόσο φοβισμένος και αβοήθητος, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο, και τι να εξηγήσω αφού ούτε εγώ καταλαβαίνω πώς άφησα να μου συμβεί κάτι τέτοιο» και «έλα, είσαι δυνατός εσύ, στο μυαλό σου είναι όλα, μπορείς να το ξεπεράσεις». Όχι, δεν είναι στο μυαλό του όλα και όχι δεν είναι μία γρίπη που θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει με βιταμίνες και καλό ύπνο. Οι κρίσεις πανικού στις περισσότερες περιπτώσεις οφείλονται σε βαθιές ψυχικές συγκρούσεις, σε παραβλέψεις ή θάψιμο καταστάσεων. Ότι κρύβεις όμως δεν εξαφανίζεται. στοιχειώνει και το αποτέλεσμα είναι θυμός, φόβος και ανασφάλεια. Το να βρεις τι έχεις κρύψει στην αποθήκη και να το αντιμετωπίσεις απαιτεί θάρρος, για να ζητήσεις βοήθεια απαιτείται θάρρος, το να αποδεχτείς πως μόνος δεν μπορείς απαιτεί θάρρος, το να πάψεις να μάχεσαι την κρίση πανικού απαιτεί θάρρος και είναι ο μόνος τρόπος για να την αντιμετωπίσεις. Πρέπει να δεχτείς πως είναι κομμάτι σου κι αυτό, να μην το μάχεσαι την ώρα που συμβαίνει αλλά να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι το ταΐζει τόσα χρόνια και τι το τροφοδοτεί. για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει κάποιος να σε βοηθήσει να βρεις τον τρόπο γιατί μέχρι τώρα είχες μάθει να δίνεις μάχες με τα θηρία, κάποιες φορές όμως ο τρόπος δεν είναι να σκοτώσεις το θηρίο αλλά να το υποτάξεις, εξ” άλλου είναι κομμάτι σου κι αυτό.
Έχουμε μάθει πως στον πόλεμο πολεμάμε, όταν κάτι ή κάποιος προσπαθεί να μας καταβάλει μαχόμαστε για το δίκιο μας και ναι ο φόβος του αφανισμού είναι από τους «γηραιότερους εχθρούς». Στην κρίση πανικού όμως όσο μάχεσαι τόσο μουδιάζεις και ακινητοποιείσαι, όσο πιο πολύ αέρα προσπαθείς να πάρεις, τόσο πνίγεσαι τόσο πιο γρήγορα θα χτυπάει η καρδιά σου προσπαθώντας να αποδράσει από το σώμα σου, όσο λες πως χάνεις το μυαλό σου, τόσο πιο γρήγορα θα περνάνε οι «τρελές σκέψεις», όσο φοβάσαι ότι χάνεις τον έλεγχο, τόσο θα σε ελέγχει ο φόβος. Η κρίση πανικού γεννιέται και τρέφεται από το άγχος και ποιος δεν έχει άγχος στις μέρες μας; Μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς και ναι, όλοι μπορούν δυνητικά να βιώσουν αυτή την εμπειρία αλλά είναι πολύ σημαντικό να μην τη σχετίσουμε πρακτικά με ότι κάναμε την ώρα που μας συνέβη γιατί τότε ένας ψυχαναγκαστικός τρόπος σκέψης θα τροφοδοτεί την κατάσταση σε ανάλογες περιπτώσεις και πιστέψτε με δεν ήταν η κατάσταση που το προκάλεσε αλλά το πώς αισθανθήκαμε. Αν η κρίση πανικού μας βρήκε την ώρα που οδηγούσαμε δεν σημαίνει πως η οδήγηση την προκάλεσε.
Το να ζητήσεις την βοήθεια ενός ειδικού όταν βιώνεις κρίσεις πανικού είναι η αρχή για να μάθεις πως αυτό που σε βρήκε δεν ήρθε απ” έξω, συγκάτοικος σου ήταν απλά για να τον προσέξεις και να ασχοληθείς μαζί του έπρεπε να κάνει φασαρία, να κάνει μια ζημιά. Κι όπως όλα τα θυμωμένα παιδιά, η λύση είναι να το καθησυχάσεις, να το αγκαλιάσεις και να το κάνεις να νιώσει ασφάλεια. Αν η κατάθλιψη στα παιδιά εκδηλώνεται με θυμό και φωνές, τότε ίσως η κρίση πανικού να είναι ένα παιδί της θλίψης μας που αν δεν του κάνουμε μια αγκαλιά δεν θα σταματήσει ποτέ να κλοτσάει και να φωνάζει.
πηγη zanzaninfo.gr
Αθηνά Σπανού- Ψυχολόγος
http://symvouleutikionline.gr/
