Ετσι, λοιπόν, μια οικογένεια με δύο παιδιά πρέπει να εργάζεται 60-70 ώρες την εβδομάδα για να μην... πεινάσει. Όπως φαίνεται και από το σχετικό διάγραμμα, η χώρα μας βρίσκεται στις 5 πρώτες θέσεις με τις περισσότερες εργατοώρες ανά εβδομάδα, με την Τσεχία πρώτη (80-90 ώρες) και στις επόμενες θέσεις Εσθονία, Ισπανία, Σλοβακία, Λετονία.
Η μελέτη του ΟΟΣΑ περιέχει συγκρίσεις για το ελάχιστο επίπεδο των μισθών μεταξύ των χωρών, καθώς και του διαφορετικού φόρου και των εισφορών που καταβάλλονται από τους εργοδότες και τους εργαζομένους. Επισημαίνει δε την ανάγκη για τις κυβερνήσεις να συντονίσουν τους κατώτατους μισθούς με άλλες πολιτικές, ιδιαίτερα αυτές των φόρων και των παροχών, αλλά και την αναγκαιότητα τακτικής αναπροσαρμογής τους, υπό το βάρος των οικονομικών εξελίξεων και των αλλαγών στην αγορά εργασίας.
Από τη σύγκριση στα επίπεδα των κατώτατων μισθών, σε σχέση με τον μέσο μισθό, διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα -με το 45%- βρίσκεται πιο κοντά στις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά (που κυμαίνονται μεταξύ 35% και 40%) όπως είναι οι Τσεχία, Μεξικό, Ηνωμένες Πολιτείες, Εσθονία και Ιαπωνία. Ανω του 60% του μέσου μισθού ανέρχεται ο κατώτατος μισθός μετά την κρίση (2013) στη Σλοβενία, τη Γαλλία, τη Χιλή και την Τουρκία. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, αυτό μεταφράζεται σε καθαρές αποδοχές κάτω των τριών δολαρίων ανά ώρα στο Μεξικό, τη Λεττονία, τη Χιλή και την Εσθονία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία, σε πάνω από εννέα δολάρια στο Λουξεμβούργο και την Αυστραλία.
Η μελέτη εξετάζει επίσης τα εισοδήματα που μια δουλειά με τον κατώτατο μισθό προσφέρει σε μια οικογένεια μετά τον συνυπολογισμό των φορολογικών επιβαρύνσεων, αλλά και των κοινωνικών μεταβιβάσεων. Σύμφωνα με τον οργανισμό, υπάρχουν χώρες στις οποίες οι μισθωτοί με πλήρη απασχόληση που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ακόμη κι αν εργάζονται πολλές ώρες, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια.
Αναλυτικά, στην Ελλάδα, ένας μισθωτός σε μονογονεϊκή οικογένεια με δύο παιδιά ή ένας εργαζόμενος σε οικογένεια με δύο παιδιά, που αμείβεται με τον κατώτατο μισθό, πρέπει να δουλεύει από 60 έως και 70 ώρες την εβδομάδα προκειμένου η οικογένειά του να μη βρίσκεται στο κατώφλι της φτώχειας. Πρόκειται για μη ρεαλιστικά ωράρια, σημειώνει η μελέτη, για να καταλήξει ότι αυτό συμβαίνει στην πλειονότητα των χωρών, στην περίπτωση που εργάζεται μόνο το ένα μέλος της οικογένειας.
Υπάρχουν βέβαια και χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, που οι απαιτούμενες ώρες εργασίας ανά εβδομάδα είναι οι μισές από αυτές που χρειάζονται στην Ελλάδα.
Από τη συγκριτική μελέτη του ΟΟΣΑ διαπιστώνεται επίσης ότι στη χώρα μας η διάκριση μεταξύ νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων, αναφορικά με τον κατώτατο μισθό, δεν είναι τυχαία, καθώς εφαρμόζεται στις περισσότερες χώρες που έχουν θεσμοθετήσει τον κατώτατο μισθό. Βέβαια, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που η διάκριση αφορά νέους ηλικίας έως 25 ετών.
Στις υπόλοιπες χώρες, χαμηλότερους κατώτατους μισθούς λαμβάνουν οι νέοι ηλικίας έως 23 ετών στην Ολλανδία, έως 22 ετών στη Σλοβακία και έως 18 ετών σε άλλες, όπως η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο ή η Πορτογαλία. Μάλιστα, στη Λετονία ο κατώτατος μισθός, που δεν ξεπερνά τα 200 δολάρια, είναι μεγαλύτερος στους νέους έως 18 ετών.
