Νέες μελέτες αποκαλύπτουν μια σειρά από ανατομικές διαφορές οι οποίες, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, είναι αυτές που επιτρέπουν σε κάποιον να τρέχει πολύ γρήγορα. Πρόκειται για ανατομικές «ιδιαιτερότητες», σύμφωνα με τους ειδήμονες, οι οποίες και στέλνουν κάποιους ανθρώπους στους βατήρες των σπριντ.
Τα γόνατα
Η τελευταία σχετική μελέτη πραγματοποιήθηκε από ομάδα ειδικών του
Πανεπιστημίου Rutgers στις ΗΠΑ. Οι ερευνητές μελέτησαν τα πόδια δεκάδων αθλητών από την Τζαμάικα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στους αγώνες ταχύτητας στον στίβο - συγκεκριμένα μελέτησαν αθλητές των 100, 200, 400 και 800 μέτρων. Οπως προέκυψε, εκείνοι που διέθεταν συμμετρικά γόνατα έκαναν τους καλύτερους χρόνους σε κούρσες 100 μέτρων. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα συμμετρικά γόνατα ευνοούν τους αθλητές των 100 μέτρων επειδή σε όλο το διάστημα της κούρσας τρέχουν ευθεία ενώ αντιθέτως τα μη συμμετρικά γόνατα βοηθούν περισσότερο τους αθλητές που τρέχουν μεγαλύτερες αποστάσεις και πρέπει να κάνουν στροφές. Η εξήγηση που δίνουν οι ερευνητές είναι ότι η συμμετρία στα γόνατα διευκολύνει την κίνηση και επιτρέπει σε αυτόν που τρέχει να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια.
Τα πέλματα
Ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια χρησιμοποίησαν μαγνητική τομογραφία (MRI) για να μελετήσουν τα πόδια αθλητών που ασχολούνται με τα σπριντ.
Διαπίστωσαν ότι τα οστά του πρόσθιου πέλματος των σπρίντερ είναι μεγαλύτερα κατά 6,2% σε σύγκριση με εκείνα των άλλων ανθρώπων. Επίσης οι αχίλλειοι τένοντες των δρομέων ταχύτητας είναι 12% πιο κοντοί από εκείνους των άλλων ανθρώπων. Αυτή η ανατομική ιδιαιτερότητα δίνει την απαραίτητη ισχύ στα πόδια των σπρίντερ ώστε να τρέχουν πολύ γρήγορα. Ωστόσο, όπως τονίζουν οι ερευνητές, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο αν αυτές οι ανατομικές διαφοροποιήσεις υπάρχουν εκ γενετής στους σπρίντερ ή αν είναι προϊόν της προπόνησης που κάνουν.
Σπρίντερ γεννιέσαι, δεν γίνεσαι
Μια ιδιαίτερα δημοφιλής θεωρία στην επιστημονική κοινότητα αναφέρει ότι δέκα χιλιάδες ώρες προπόνησης-εξάσκησης μπορεί να κάνει οποιονδήποτε εξπέρ σε οποιαδήποτε δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένων και των σπορ. Μια νέα μελέτη αμερικανών ειδικών έρχεται να ανατρέψει αυτή τη θεωρία, όσον αφορά τουλάχιστον τα σπριντ. Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Grand Valley στο Μιζούρι σπρίντερ κάποιος γεννιέται, δεν γίνεται (όση προπόνηση και αν κάνει).
Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι επιστήμονες μελέτησαν τους φακέλους 26 κορυφαίων σπρίντερ, στους οποίους περιλαμβάνονταν 15 χρυσοί ολυμπιονίκες και οι οκτώ ταχύτεροι άνθρωποι στην ιστορία των ΗΠΑ. Στη συνέχεια συνέκριναν τα δεδομένα με εκείνα 26 σπρίντερ και άλλων αθλητών που έλαβαν πριν από δύο έτη μέρος στο εθνικό κολεγιακό πρωτάθλημα στίβου των ΗΠΑ.
Οπως διαπίστωσαν, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες σπρίντερ έτρεχαν πολύ γρήγορα και σίγουρα ταχύτερα από τους περισσότερους συνανθρώπους τους προτού ξεκινήσουν να προπονούνται εντατικά και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Κατά τους ερευνητές, οι περισσότεροι σπρίντερ έχουν καταφέρει να φτάσουν σε μάξιμουμ απόδοση και οι επιδόσεις τους να είναι παγκοσμίου επιπέδου σε λιγότερο από πέντε έτη μετά την εκκίνηση της εντατικής ενασχόλησής τους με τα σπριντ (κάποιοι μάλιστα το κατάφερναν μέσα σε μόλις τρία έτη).
«Περιμέναμε ότι τα βιογραφικά των περισσότερων πρωταθλητών των σπριντ θα έδειχναν ότι ήταν τα πιο γρήγορα παιδιά στη γειτονιά τους και γενικότερα θα έτρεχαν πολύ γρήγορα προτού ξεκινήσουν να κάνουν προπονήσεις. Ομως δεν περιμέναμε ότι αυτό θα συνέβαινε με όλους ανεξαιρέτως τους αθλητές. Το φαινόμενο εμφανίζεται σε όλες τις περιπτώσεις από την Ελεν Στίβενς, ολυμπιονίκη του 1936, μέχρι και τον Γιουσέιν Μπολτ» αναφέρει ο Μάικλ Λομπάρντο, καθηγητής Βιολογίας στο Grand Valley, εκ των επικεφαλής των ερευνητών.
Θοδωρής Λαϊνας
Πηγή: tovima.gr
