Δέκα χρόνια μετά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό διέθετε μια ελάχιστη δύναμη απαρχαιωμένων τορπιλοβόλων και τριών γαλλικών θωρηκτών που είχαν κατασκευασθεί το 1889.
Η επιτακτική ανάγκη για τη δημιουργία αξιόμαχου στόλου είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του στόλου -στα τέλη του 1908- με τέσσερα καινούργια αγγλικά και τέσσερα γερμανικά αντιτορπιλικά....Σε αυτά επρόκειτο να προστεθεί το Θωρηκτό-Καταδρομικό «Γ. Αβέρωφ», η Δόξα του Πολεμικού Ναυτικού.
Για την ανανέωση του Στόλου η τότε κυβέρνηση Μαυρομιχάλη είχε απευθυνθεί στα Ναυπηγεία Ορλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας, όπου εκείνη ακριβώς την εποχή κατασκευαζόταν ένα θωρηκτό – καταδρομικό το οποίο είχε παραγγελθεί και επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από το Ιταλικό Ναυτικό.
Όμως, η ακύρωση της παραγγελίας από τη μεριά των Ιταλών και η άμεση προκαταβολή του 1/3 της συνολικής αξίας του πλοίου επέτρεψαν την απόκτηση του θωρηκτού από την Ελλάδα. Το ποσόν της προκαταβολής προήλθε από τη διαθήκη του Γεωργίου Αβέρωφ, και ανήρχετο σε 8.000.000 εκκατομύρια χρυσές δραχμές ενώ το υπόλοιπο ποσό των 15.650.000 χρυσών δραχμών καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.).
Η κυβέρνηση δαπάνησε 23.650.000 δρχ. για την απόκτηση του. Τα 8.000.000 δρχ. προέρχονταν από το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης), σύμφωνα με την οποία και όριζε ότι το 1/5 της περιουσίας του (20 μερίδια) παραχωρείται για την ναυπήγηση ισχυρού καταδρομικού πλοίου που θα φέρει το όνομα του και διασκευασμένο κατά τέτοιον τροπο ώστε να χρησιμεύει ως Εκπαιδευτικό πλοίο σχολής Ναυτικών δοκίμων προς την πρακτική και θεωρητική τελειοποίηση αυτών.
Το υπόλοιπο ποσό 14.300.000 καλύφθηκε εξ’ολοκλήρου από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.) Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι Τούρκοι είχαν ενδιαφερθεί για την αγορά του πλοίου, αλλά άργησαν να καταθέσουν την προσφορά τους, καθώς επίσης και ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση πέτυχε τελική τιμή κατά 2.000.000 δρχ. μικρότερη από το ποσό που πρόσφερε το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό για το αδελφό πλοίο “ΠΙΖΑ”. Η οριστική σύμβαση της αγοράς του επικυρώθηκε στις 30 Νοεμβρίου του 1909.
Η ιστορία όμως έχει και συνέχεια, λαμπρή μάλλον με τα όσα συμβαίνουν σήμερα.
Κεντρικό της πρόσωπο ο Πλωτάρχης Κοντόσταυλου.
Κατά τις διαπραγματεύσεις για την αγορά του ΑΒΕΡΩΦ στο Λιβόρνο, από ελληνικής πλευράς παρίστατο ο Πλωτάρχης Κοντόσταυλου. Ενώ πήγαινε η συζήτηση στο «να κλείσει η τιμή», ο Πλωτάρχης προέβαλε την απαίτηση προς τα ναυπηγεία να μάθει ποιά θα είναι η προσωπική του αμοιβή ως προμήθεια με ιδιαίτερη επιμονή και αξίωση. Για να μην χαλάσει η δουλειά τα Ναυπηγεία αναγκάστηκαν και του ανέφεραν κάποιο «ευπρεπές» ποσό, για να πάρουν άμεσα την απάντηση από τον Κοντόσταυλου «παρακαλώ πολύ το ποσό αυτό να εκπέσει από το τίμημα». Και για να μην θίγουμε και τους τότε πολιτικούς, ήδη είχαν πετύχει τιμή αγοράς κατά 2 εκατ. δραχμές λιγότερο (περί τα 8% λιγότερο) από την τιμή που τα ναυπηγεία είχαν πουλήσει αδελφό του ΑΒΕΡΩΦ σκάφος.
Ας κρίνουν λοιπόν οι αναγνώστες πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η ηθική και ποιους στέλνουμε εμείς ως ψηφοφόροι στο Ελληνικό κοινοβούλιο για το καλό μας !
ΘΕΤΤΑΛΟΣ
