Ο προϋπολογισμός Σαμαρά-Στουρνάρα δεν απέδειξε μόνο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν θέλει να ...
αμβλύνει ούτε τις πλέον ανάλγητες πτυχές της μνημονιακής πολιτική -κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε σύγκρουση με την τρόικα και κατάργηση του Μνημονίου. Κατέστησε επίσης σαφές ότι για τους ξένους και ντόπιους μερκελιστές το Μνημόνιο δεν συνιστά απλά ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα, αλλά ένα συνολικό κοινωνικό μοντέλο για την Ελλάδα και των Ευρώπη.
Ένα μοντέλο που φέρνει στο νου τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό του 19ου αιώνα, χωρίς στοιχειώδη κοινωνική προστασία και συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ένα μοντέλο μηδενικής ανάπτυξης και μονιμοποίησης της μαζικής εξαθλίωσης. Δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ γιατί ο βασικός στόχος του Μνημονίου είναι ακριβώς να αποκλείσει μια τέτοια πιθανότητα, να φράξει την παραμικρή χαραμάδα μέσα από την οποία μπορεί να αχνοφανεί η ελπίδα.
Η συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό επιβεβαίωσε ότι ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο εκτυλίσσεται και θα συνεχίσει να εκτυλίσσεται η πολιτική ζωή, είναι το δίλημμα που τέθηκε στην πρόταση μομφής, και στην πραγματικότητα τίθεται καθημερινά τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Από τη μια μεριά, η επιμονή στην κοινωνικά καταστροφική και οικονομικά ατελέσφορη πολιτική του Μνημονίου, που στη συζήτηση του προϋπολογισμού εκφράστηκε κατά κύριο λόγο στην ομιλία του Αντώνη Σαμαρά. Από την άλλη, η πρόταση ρήξης με το Μνημόνιο και χάραξης ενός νέου δρόμου ελπίδας και ανασυγκρότησης, που εκφράστηκε στις τοποθετήσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και συνοψίστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα. Το δίλημμα είναι σαφές, και δεν αφορά μόνο το σήμερα, αλλά τη μοίρα της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Το δε χάσμα μεταξύ των δύο πολιτικών προτάσεων είναι τέτοιο που στην πράξη δεν επιτρέπει ενδιάμεσες λύσεις. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, αλλά με τη σύγκρουση δύο κόσμων...
left.gr
