Ελληνικές μυρωδιές πλημμυρίζουν και πάλι, έπειτα από 60 χρόνια -σχεδόν ολοκληρωτικής- απουσίας, τις γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, μιας πόλης που δεν έχασε ποτέ το ρωμαίικο χρώμα της. Καφέ, εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία με γεύσεις ελληνικές ξεφυτρώνουν δειλά δειλά στις άλλοτε ευρωπαϊκές γωνιές της και τραβούν σαν μαγνήτης τόσο τους Τούρκους όσο και τους εκατοντάδες νέους μετανάστες από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες περιοχές της χώρας.
Οι Ελληνες που με αφορμή την κρίση πέρασαν, τα τελευταία χρόνια, τα σύνορα αναζητώντας ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον σε μια μεγαλούπολη που μοιάζει να βρίσκεται σε οργασμό ανάπτυξης υπολογίζονται πλέον σε 800 με 1.000. Οπως λένε, η Κωνσταντινούπολη είναι γεμάτη, εκτός από αντιθέσεις (που διαπιστώνει κανείς περνώντας από την ευρωπαϊκή στην ασιατική πλευρά), καλές ευκαιρίες.
Μια από αυτές τις ευκαιρίες περίμενε και η 45χρονη Ρένα Λιάλιου από την Αθήνα, η οποία πάντα ονειρευόταν να ζήσει και να εργαστεί στην Κωνσταντινούπολη. Με... οδηγό αυτό το όνειρο, δύο χρόνια πριν αποφάσισε να άφησε πίσω της την κατασκευαστική εταιρία όπου εργαζόταν στην Αθήνα και να ανοίξει, μαζί με τη φίλη της και δασκάλα τουρκικών Πηνελόπη Ζαχαράκου, που ήδη ζούσε και εργαζόταν εκεί, ένα καφέ στο αριστοκρατικό Τζιχανγκίρ, μερικά μόλις μέτρα μακριά από την πλατεία Ταξίμ. «Είχαμε παρατηρήσει ότι παρά την τεράστια ποικιλία στην αγορά από την Πόλη έλειπε ο καλός καφές! Αυτό ακριβώς το κενό καλύψαμε εμείς με το μαγαζί μας, το Kalimera Cihangir.
Εκτός όμως από τον φρέντο, τον καπουτσίνο και τον λατρεμένο των Τούρκων... φραπέ, προσφέρουμε και διάφορα ελληνικά γλυκά, με το γαλακτομπούρεκο, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα να γίνονται ανάρπαστα, ιδιαίτερα από τους Τούρκους πελάτες, οι οποίοι μας έχουν αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή. Εξάλλου, είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με το ελληνικό στοιχείο και δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις ελληνικές γεύσεις. “Ευτυχώς που ήρθατε στη γειτονιά μας και της δώσατε λίγο χρώμα” λένε πολλοί από αυτούς, με τους οποίους είμαστε πλέον φίλοι» εξηγεί στη «δημοκρατία» η κυρία Λιάλιου.
Αντίστοιχες ιστορίες νέων που εγκατέλειψαν την Ελλάδα της κρίσης για να ζήσουν, να εργαστούν και να δημιουργήσουν στην Κωνσταντινούπολη κατέγραψε σε χθεσινό του δημοσίευμα και ο αγγλόφωνος ιστότοπος Independent Balkan News Agency. Μερικοί από αυτούς είναι ο 29χρονος Στέλιος Νικολόπουλος που δραστηριοποιείται στο χονδρικό εμπόριο καφέ αλλά και ο Δημήτρης Πανταζής και η σύζυγός του Ειρήνη Κουρουπάκη, που άνοιξαν ένα εστιατόριο με κρητικές γεύσεις δίπλα στον Βόσπορο.
Το μοναδικό «αγκάθι» στο ονειρεμένο ξεκίνημά τους, σε μία πόλη που κοιτάει στη Δύση αλλά συχνά... αλληθωρίζει προς την Ανατολή, είναι όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα το πρόβλημα της μόρφωσης των παιδιών τους. «Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, οι γονείς των παιδιών που φοιτούν σε μειονοτικά σχολεία πρέπει να είναι Τούρκοι πολίτες.
Αν και οι δύο γονείς είναι Ελληνες πολίτες και ζουν στην Τουρκία δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία όπως το Ζάππειο, το Ζωγράφειο ή η Μεγάλη του Γένους Σχολή, αντ' αυτού πρέπει να τα εγγράψουν σε ιδιωτικά ξενόγλωσσα σχολεία. Τα μειονοτικά ιδρύματα, πάντως, αναζητούν τώρα μια φόρμουλα που θα λύσει το πρόβλημα και θα αύξανε τον φθίνοντα αριθμό των παιδιών, με σκοπό την επαναδραστηριοποίηση των σχολείων».
Αγγελος Σκορδάς -Δημοκρατία
