Του Σπυρου Καραλη
Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι οι περίοδοι των κρίσεων συχνά οδηγούν τις κοινωνίες στη ριζοσπαστικοποίηση, δηλαδή σε ευθεία σύγκρουση με την εκάστοτε υπεύθυνη, διευθύνουσα τάξη, ώστε να απαντηθούν τα αίτια της κρίσης και να δοθούν διέξοδοι.
Αν αυτή η σύγκρουση μεταξύ της αποτυχημένης εξουσίας και της εναλλακτικής πρότασης, που μπορεί να είναι...
πολιτική, μπορεί κοινωνική ή συνδυασμός και των δύο, δεν συντελεστεί, τότε κατά κανόνα οι κοινωνίες παραδίνονται σε καταρρεύσεις, σαν την τελευταία πράξη μιας τραγωδίας πριν από την κάθαρση...
Υπό αυτό το πρίσμα η συζήτηση που γίνεται -και τυγχάνει μεγάλης προβολής- περί ανασύστασης της Κεντροαριστεράς ως νέου πόλου ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζει, όχι διότι η κοινωνία δεν χρειάζεται αυτό τον πολιτικό χώρο. Αντιθέτως. Αλλά γιατί η σύστασή του επιχειρείται από παλαιά και εν πολλοίς φθαρμένα πρόσωπα, αποδυναμωμένα στην κοινωνική συνείδηση. Πρόσωπα πλήρως ενσωματωμένα στη λογική εκείνου του συστήματος που φέρει ακέραια την ευθύνη της σημερινής κατάστασης.
Από το σχολείο γνωρίζουμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα, ειδικά όταν οι σταθερές κλονίστηκαν, αλλάζουν και ουδείς γνωρίζει τα νέα δεδομένα και τους νέους πρωταγωνιστές. Η Ιστορία διδάσκει ακριβώς για να μην επαναληφθεί ως φάρσα... Αν την ακούσουμε, μας υπενθυμίζει ότι οι κρίσεις συμπαρασύρουν μαζί με τα ασθενή κοινωνικά τμήματα και τους υπαιτίους. Ως εκ τούτου, πώς μπορεί αλήθεια να φανταστεί κανείς λ.χ. τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, της «ισχυρής Ελλάδας», να επανέρχονται στο πολιτικό προσκήνιο ως σωτήρες; Είναι αστείο ακόμη και ως υπόθεση. Τι, λοιπόν, πραγματικά σημαίνουν, στο συμβολικό πεδίο, οι ζυμώσεις περί της Κεντροαριστεράς από τη στιγμή που δεν υπάρχουν νέα πρόσωπα από αυτόν το χώρο, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν δημιουργικό μέρος των κυοφορούμενων εξελίξεων;
Η απάντηση θα μπορούσε να έχει δύο σκέλη: το πρώτο, στο πολιτικάντικο επίπεδο, αφορά την προφανή προσπάθεια να διασωθούν πολιτικά ορισμένοι εκ των νυν πρωταγωνιστών. Εν προκειμένω η ΔΗΜΑΡ και ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που πήραν γρήγορα αποστάσεις από τις ηγετικές επιλογές και εμφάνισαν πιο φιλολαϊκές θέσεις. Το δεύτερο σκέλος -δυστυχώς γι' αυτούς- σημαίνει το κύκνειο άσμα τους. Την ολοκλήρωση του κύκλου. Σημαίνει την Ιστορία που τώρα γράφεται, μυστικά, από τα κάτω προς τα πάνω μιας κοινωνίας που δείχνει παραδομένη, αλλά αποτελεί γρίφο αν πράγματι έχει παραδοθεί ή αναμένει και αυτή, συνδημιουργώντας το καινούργιο...
Διανύουμε την εποχή της μετάβασης, την «εποχή των τεράτων» του Αντόνιο Γκράμσι. Το παλιό κάνει αγώνα με νύχια και με δόντια να κρατηθεί και το καινούργιο, που γεννιέται αργά, ανεπαίσθητα, δεν έχει λάβει ακόμη τελικό σχήμα και μορφή... Η Ιστορία, άλλωστε, γράφεται αργά. Χρειάστηκαν περίπου 16 χρόνια από τη χρεοκοπία του 1893 και πολλές και φοβερές πολιτικές κρίσεις εν τω μεταξύ μέχρι τον ερχομό του Ελευθερίου Βενιζέλου, που σηματοδότησε την ανάδειξη της νέας πολιτικής τάξης.
Πηγή: enet.gr
