Του Κωστα Ιορδανιδη
Τα διαδραματισθέντα τις πρωινές ώρες του Σαββάτου, με τις βίαιες προσαγωγές του αρχηγού και βουλευτών της Χρυσής Αυγής, δίχως προηγουμένως να τηρηθούν οι διαδικασίες άρσεως της ασυλίας τους από το Κοινοβούλιο, συγκροτούν την πλέον ευφάνταστη εξέλιξη στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδος, οπότε η χώρα ενετάχθη οριστικώς στο σύστημα της Δύσεως.
Διερωτάται κανείς προς τι η σπουδή. Εάν δεν πρόκειται απλώς για μία προσπάθεια εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης, υπάρχει κίνδυνος το όλο εγχείρημα να εκληφθεί ως ένδειξη ανασφαλείας του συστήματος ή ως προσπάθεια του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά να κατισχύσει στην πολιτική σκηνή με τρόπο απόλυτο...
Τα αποτελέσματα του εγχειρήματος της χθεσινής ενεργείας είναι εύκολο να αποτιμηθούν. Βέβαιον είναι ότι η γιγάντωση της Χρυσής Αυγής δεν οφειλόταν στην έλξη που ασκούσε στους πολίτες η «ιδεολογία» της. Αποτελούσε την έκφραση μίας «αντισυστημικής» διαθέσεως τμήματος της κοινωνίας και ιδιαίτερα των πολιτών, συντηρητικής διαμορφώσεως, προς την ασκούμενη πολιτική επί σειρά ετών και επί Νέας Δημοκρατίας.
Είναι άγνωστο πώς θα εκλάβουν οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής την πρωτοβουλία μίας κυβερνήσεως που εξαντλείται σε αστυνομικές και δικαστικές ενέργειες, και ταυτοχρόνως αδυνατεί να επιλύσει την αποστροφή των πολιτών προς ένα διεφθαρμένο σύστημα, που τους οδήγησε στην εξαθλίωση και ανέδειξε μία περιθωριακή ομάδα σε σημείο αναφοράς της πολιτικής ζωής.
Είναι σαφές ότι όταν ένας πρωθυπουργός...
αναλαμβάνει πρωτοβουλίες τόσο ριζοσπαστικές μπορεί βασίμως να προσβλέπει σε αύξηση της δημοτικότητός του. Για να αξιοποιήσει όμως μία ενδεχόμενη μεταστροφή της κοινής γνώμης θα πρέπει να προσφύγει στις κάλπες το ταχύτερο δυνατόν.
Η ιδέα προσφυγής στις κάλπες ασκούσε πάντα έλξη στον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά και σε κάποιους από τους στενότερους συμβούλους του. Κυριάρχησε για ένα μικρό διάστημα όταν πήρε τη μονομερή απόφαση να κλείσει την ΕΡΤ. Αλλά την εποχή εκείνη η Γερμανία βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο και η όποια ανατάραξη στην περιφέρεια της Ευρώπης μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά την επανεκλογή της καγκελαρίου κ. Αγκ. Μέρκελ. Τώρα το ενδεχόμενο αυτό έπαυσε να ισχύει.
Εκλογές σε αυτήν τη φάση -με ενίσχυση της προσωπικής επιρροής του κ. Σαμαρά, λόγω των πρωτοβουλιών που ανέλαβε έναντι της Χρυσής Αυγής- σημαίνει κατά πάσα βεβαιότητα εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ από την πολιτική σκηνή. Αρα ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να επιδιώξει απόλυτη πλειοψηφία, και ταυτοχρόνως πλήρη κυριαρχία εντός του κόμματός του.
Ο στόχος όμως της ολικής κυριαρχίας προϋποθέτει ότι ο κ. Σαμαράς θα επιτύχει επαναπατρισμό των δεξιών ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή στη Ν.Δ. Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων δεν αρκούν, διότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να δηλώσουν την πρόθεσή τους, σε κάποιον δημοσκόπο που γνωρίζει τον αριθμό του τηλεφώνου τους και το όνομά τους. Κατά συνέπεια, η εικόνα πρέπει να σχηματισθεί στο επίπεδο επαναληπτικών εκλογών, εάν κάποιοι εκ των βουλευτών της Χρυσής Αυγής παραιτηθούν. Ολα αυτά δημιουργούν εικόνα γενικότερης ρευστότητος και έχει την αίσθηση κανείς ότι η ελληνική πολιτική έχει αρχίσει να λειτουργεί με τη λογική του καζίνου.
Kαθημερινή της Κυριακής
