Είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσεις ποιο είναι το πιο απαιτητικό, το πιο δύσκολο, το πιο περίπλοκο στοιχείο για να χτίσεις ένα στάδιο παγκόσμιων προδιαγραφών στον Αμαζόνιο ενόψει του Μουντιάλ του 2014. Κάποιοι υποστηρίζουν πως το σημαντικότερο είναι να βρεις λύσεις ως προς τη μεταφορά γερανών, μετάλλου και γενικότερα μηχανημάτων, εξαιτίας της δύσβατης περιοχής, που περιβάλλεται από ένα τροπικό δάσος. Άλλοι τοποθετούν τη δυσκολία στην αυστηρότατη τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων, καθώς ο καιρός δεν είναι σύμμαχος όλες τις εποχές του χρόνου.
Μερικοί προβληματίζονται ακόμη και για τα καθίσματα. Μπορεί να φαίνεται ήσσονος σημασίας μπροστά σε μια γιγαντιαία κατασκευή, ωστόσο η αναζήτηση του κατάλληλου υλικού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για παράδειγμα, λόγω του χρώματος, που πρέπει να είναι κίτρινο και πορτοκαλί, «αν δεν χρησιμοποιήσουμε το κατάλληλο υλικό, ο ήλιος θα λιώσει τις καρέκλες και το χρώμα θα φύγει», τονίζει ο Μιγκέλ Νέτο, επικεφαλής της κατασκευής του γηπέδου Arena da Amazonia στο Μανάους της Βραζιλίας. «Η σύγκρισή μας με τους άλλους κατασκευαστές των γηπέδων είναι εντελώς λανθασμένη», τονίζει ο Νέτο, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί στον Τύπο, που αναφέρει πως υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις.
Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει φιλοξενηθεί η διοργάνωση ενός παγκοσμίου κυπέλλου σε ένα τροπικό δάσος, ιδίως σε αυτό του Αμαζονίου, ωστόσο αυτή είναι η φιλοδοξία μας, παρά τα πολλά προβλήματα που προκύπτουν.
να αποστραγγισθεί ένας ανεπιθύμητος παραπόταμος που “εμπόδιζε” την κατασκευή; Σε ποιο άλλο γήπεδο πρέπει να αφοσιωθείς με λεπτομέρεια χιλιοστού σε κάθε “άρθρωση”, επειδή η υπερβολική υγρασία μπορεί να προκαλέσει τεράστιες καταστροφές στον χάλυβα; Ποιο άλλο γήπεδο έχει να αντιμετωπίσει μία από τις πιο ευαίσθητες από οικολογικής άποψης περιοχές;» διερωτάται ο κ. Νέτο.
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα, η έμμεση απάντηση έρχεται από το κόστος της κατασκευής που εκτινάσσεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, ενώ οι φωνές πληθαίνουν όταν κάποιος συλλογίζεται πως στο Μανάους θα πραγματοποιηθούν μόλις τέσσερις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις. Φημολογείται, μάλιστα, ότι μπορεί το γήπεδο να μετατραπεί σε φυλακή μετά την ολοκλήρωση της διοργάνωσης.
Λόγω της ιδιαίτερης δυσκολίας πρόσβασης εξαιτίας των περιορισμένων οδικών αρτηριών, τα περισσότερα υλικά εισήχθησαν από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από το λιμάνι του Αβέιρο στην Πορτογαλία. Τρία πλοία διέσχισαν τον Ατλαντικό μεταφέροντας χάλυβα, ενώ ένα τέταρτο έφερε μεμβράνες και υλικά που χρησιμεύουν για την οροφή του γηπέδου. Κάθε πλοίο χρειαζόταν 17 - 20 ημέρες για να διασχίσει τον ωκεανό και κάποιες ημέρες επιπλέον για να φθάσει στο Μανάους. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, χτίστηκε μια εγκατάσταση προκατασκευής σκυροδέματος προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαδικασίες. Περισσότεροι από 1.400 εργαζόμενοι απασχολούνται στο στάδιο, το τελικό κόστος αυξάνεται συνεχώς, ενώ ακόμη και τα σχέδια τροποποιούνται ανάλογα με τα ζητήματα που ανακύπτουν.
Μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα έρχεται και η τοποθέτηση του γ.γ. της FIFA, Ζερόμ Βαλκ, που αναφέρει πως αν τα χρονοδιαγράμματα δεν τηρηθούν, απλούστατα δεν θα γίνουν αγώνες στο Μανάους. Με τα αρχικά δεδομένα, το στάδιο θα έπρεπε να είναι έτοιμο τον Ιούλιο. Τον Αύγουστο πήρε παράταση ως τον Δεκέμβριο, με το 78% του γηπέδου να έχει ολοκληρωθεί μέχρι σήμερα και τον προϋπολογισμό να καταγράφει ήδη υπέρβαση κατά 34 εκατομμύρια ευρώ.
Κοιτάζοντας την περιοχή από αέρος, το θέαμα είναι εντυπωσιακό με εκπληκτικά αξιοθέατα. Στον ποταμό, υπάρχει η φημισμένη «συνάντηση των νερών», δηλαδή το σημείο στο οποίο τα μαύρα νερά του Ρίο Νέγκρο συναντούν τα λευκά του Ρίο Σολιμόες, χωρίς όμως να ενώνονται. Τα οικήματα συναντούν τη ζούγκλα του τροπικού δάσους. Στο λιμάνι παρατηρείς τα πλοία που μεταφέρουν ζάχαρη, ψάρια, μπανάνες, καρπούζια και πρώτες ύλες, μέσα και έξω από τις αποβάθρες.
Για τους κατοίκους της περιοχής, το έργο θα αποτελέσει σημείο αναφοράς, ανάπτυξης, επιπλέον τουρισμού, αλλά και αποτύπωση του πάθους που υπάρχει για το ποδόσφαιρο. Η Βανέσα Σίλβα, οπαδός της τοπικής Νασιονάλ, αναφέρει: «Ονειρεύομαι να δω το γήπεδο κατάμεστο από τον κόσμο, που θα απολαμβάνει ποδόσφαιρο. Θέλει πίστη και δουλειά και πιστεύω ότι τελικά θα κατασκευαστεί».
Σε θεωρητικό επίπεδο, ο στόχος είναι εφικτός. Η χλιδή του Ρίο ντε Τζανέιρο και του Σάο Πάολο δεν θα βρεθεί στον Αμαζόνιο, που απέχει περίπου 1.700 μίλια από το Ρίο. Εδώ υπάρχουν ηλεκτρικές καταιγίδες, ζούγκλα και μεγάλη δυσκολία στην προσβασιμότητα. Αν πραγματοποιηθούν σωστά και έγκαιρα τα αντιπλημμυρικά έργα και οι ειδικές καρέκλες του γηπέδου έρθουν στην ώρα τους, τότε ναι, θα παιχτεί ποδόσφαιρο (και) εδώ το καλοκαίρι.
The New York Times
